Tangan niya ang papel na para na ring kristal sa ingat. Abot-langit ang tuwa niya ng makuha niya ang memo.
"You are promoted to Supervisor, effective ...." Sa wakas, nagbunga ang kanyang
tiyaga niya, ang ilang taon rin na pagtitiis. Di siya makapaghintay hanggang makapunta sa unit ni Carlito upang ikuwento ang promotion niya.
Masarap ang pakiramdam sobra. Ngunit may halong kaba at kalungkutan. Kailangan niyang mag-ibang base. Ang ibinigay sa kanyang area ay Cebu. Kailangan siyang lumipat dun sa isang buwan. Iilan lang sa mga ahente dun ang kilala niya. At malaki ang hinahabol na target. Pero para sa career niya, kailangan niyang gawin. Di niya alam kung paano tatanggapin ni Carlito ang balitang 'to.
"Wow, babe! Congratulations! I'm so proud of you! Saan ang area mo?" tanong ng kanyang kabiyak pagkatapos siyang yakapin.
Inupo niya sa kama si Carlito. "Babe, sa Cebu ako maa-assign. Pero makak-uwi naman ako, siguro every 6 months, subukan ko."
"Huh? Sana napag-usapan natin bago mo tinanggap."
"Babe, supportive ka naman sa career growth ko, di ba?"
"Of course. But that's not the point. Pag-ganyan mga bagay, dapat pinag-uusapan." halatang nagbago ang tono ni Carlito.
"Cebu lang naman. Mura na lang ngayon. Bisitahin mo rin ako." at niyakap niya ang mahal.
Nagmamaktol pa rin si Carlito. Nakasimangot. Nararamdaman niyang umiinit na rin ang ulo niya. Ngunit pinagpasiya niyang magpasensiya na muna. At nilambing niya muli.
Hinalikan niya sa pisngi habang nakayakap pa rin. Binulungan niya "Mahal na mahal kita. Mas magiging maayos tayo, promise ko sa iyo." At dahan-dahang pinaglaruan ang tenga gamit ang kanyang dila at mga labi. Hinihipan niya ng bahagya at sinasabayan ng mga pinong kagat. Unti-unti niyang hinaplos ang hita ni Carlitong mabuhok. Banayad na haplos papunta sa kanyang ari. At nang makarating sa bukol, naramdaman niyang matigas na ang nota.
Mula sa opening ng boxer shorts sa hita pinasok niya ang kanyang mga daliri. Inabot ang mga buhok sa bayag. Napa-ungol si Carlito. Maluwag ang shorts kaya naipasok niya ang buong kamay sa loob at kinapa ang titing matigas. Hinawakan. Pinisil.
Hiniga na niya si Carlito at pumatong siya. Nagtagpo ang mga labi at mga dilang nag-aalab. At biglang kinagat ni Carlito ang kanyang labi.
"Aray!" bigla siyang humiwalay. "Ano ba? Ang sakit ha?" sigaw ni Lucas, at tumakbo sa salamin ng aparador.
"That's what you get for doing that." padabog na sagot ni Carlito.
"Ha? Ano ba ginawa ko? Shit naman. Kainis." at bumalik ang init ng ulo ni Lucas. "Tang-ina, sinisira mo naman ang mood." lumayo siya at hinanap ang mga gamit.
"Sorry na. Naglalaro lang ako." hinila ni Carlito si Lucas pabalik ng kama. Siya naman ang yumakap at naglambing.
"Sorry na. Ikaw kasi, iiwan mo na ako." habang hinihiga niya si Lucas at siya naman ang pumapatong. Binuksan na ni Carlito ang polo barong niya. At inumpisahang halikan ang dibdib, ang utong. "Bakit dito, gusto mong kinakagat?" mapanuksong tanong sa kanya, habang kinakagat-kagat ang utong.
Naramdaman niyang napalitan na ng galit ang nasa looban niya. Tumitigas na rin siya.
At biglang binuksan ni Carlito ang kanyang zipper, binaba ang brief at nilabas ang kanyang tumitigas ng ari.
"Eto, gusto mong kagatin ko?"
"HUWAG!" napasigaw si Lucas.
"Hahaha. Nagbibiro lang." at tinuloy ni Carlito ang pagdila sa ulo. Pinaglalaruan at unti-unti ring sinubo. Tuluyan ng nawala ang inis at napalitan na ng langit.
Nakahiga pa rin si Lucas. Tumayo si Carlito at umupong paluhod. Pinagtapat ang kanilang mga notang nagtitigasan. Ikunumpara. Hinawakan pareho at sabay binayo. Tinignan ni Lucas ang pangyayari. Nakita niya ang mabuhok na dibdib ni Carlito, ang kapit niya sa kanilang mga ari.
At mula sa isang tabi, kinuha ni Carlito ang lubricant at pinahid sa kanilang mga nota. Hinigpitan ang pagbati. Taas-baba. Nararamdaman ni Lucas ang kamay, at katabing nota at ang sarap ng bawat bayo. Nakita niyang nakapikit si Carlito.
Tinigil niya ang pagbati at bumitaw. May inabot sa tabi. Kumuha ng isang pakete ng condom. Binuksan at dahan-dahang sinuot sa titi ni Lucas. Nang nakasuot na, pinahiran pa ng maraming lubricant. At ang ibang lubricant ay pinahid sa puwet. Binayo ang nota upang matigas na matigas.
Pumisisyon at dahan-dahang inupuan ang titing ngayong ay nakabalot na ng rubber. Naramdaman ni Lucas ang sikip ng puwet ni Carlito. At nakita niyang nahihirapan habang paupo. "Shit."
Tinaas ni Lucas ang kanyang hips upang maipasok pa ang nota. "DON'T. Huwag mong pwersahin, Babe." protesta ni Carlito. "I'll do it..."
Konti pa at naupuan na rin ni Carlito ng ganap ang nota. "Oh fuck." Tinitiis ang sakit. Ang biglang pagkirot, na alam niyang mawawala rin at mapapalitan. Naglambot na rin ang titi niya. Na siya namang hinawakan ni Lucas, at dahan-dahang pinatitigas, binabayo.
Mula sa pagkakaupo, inakyat-baba na niya ang sarili. At dun niyang naramdaman ang sarap. Ang sarili niyang nota ay matigas na. Sumabay na ang sarap. Kakaibang pakiramdam ang sarap ng may laman ang puwet, na parang gustong magbawas. Ngunit sinasabayan ng sarap na titing, hinahawakan at binabati. Nilagyan pa ni Lucas ang nota ni Carlito ng lubricant. Habang akyat-baba siya, siya na rin ang nagbayo sa sarili.
Sakit at sarap. Isang buong pakiramdam. Di alam kung saan nagtatapos at saan nag-uumpisa. Kontrolado na niya ang galaw. Si Lucas rin ay nakapikit na. Inaalalayan ang puwet para eksakto ang pasok.
Umangat mula sa pagkakahiga, at umupo si Lucas, habang ang titi niya ay nasa loob pa rin ni Carlito. Hinalikan niya si Carlito. Dinilaan ang leeg habang tuloy niyang nilalabas-pasok ang nota.
"Higa ka, Babe." at inalalayan ang paghiga sa kama. Tinaas ang mga paa na, pinatungan ng unan sa ilalim ng puwet at muling pinasok ang nota. Wala ng resistensiya mula sa puwet. At kinayod na niya ng husto.
Tuloy-tuloy ang pagbayo ni Carlito sa sarili. Nararamdaman niya ang diin ng pagpasok ng minamahal. "Shit, malapit na ako, Babe." sigaw niya.
Inalis niya ang kamay ni Carlito mula sa nota. "Sabay tayo, Babe. Malapit na rin ako." At tumindi ang paggiling sa puwet.
At dumating din sa sukdulan, sa katapusan, sa langit ng sarap. Si Lucas, napahiyaw habang lahat ng tamod ay umaagos sa loob ng condom, nakadiin sa loob ni Carlito. At ang tamod naman ni Carlito ay tumalsik sa noo, sa leeg sa lakas. "Babe, don't leave." ang huling bulong ni Carlito.
Naramdaman niya ang sinseridad sa tono ni Carlito. At lumambot ang puso niya. Alam niyang hindi madali magkaroon ng pag-ibig habang magkahiwalay.
Humiga sa tabi ni Carlito. Tinanggal ang condom at binalutan ng tisyu. Nagbuntong-hininga. Mukhang hindi magiging madali ang kanyang paglipat sa Cebu.
- Posted using BlogPress from my iPad
Saturday, May 12, 2012
Monday, May 7, 2012
We All Need Good News
I know that for each bit of good news on the Philippine economy, there will be ten or even twenty statements to the contrary. Heck, even PC doesn't agree with me on this. Not that we talk about this much. We respect each other's opinions enough to leave as opinions that need not be debated upon or won over.
So I reproduce in full the text, an op-ed about how we are doing. For Good Vibes.
South-east Asia’s llama breaks into a trot
By David Pilling
Financial Times
How much money does the Philippines, that perennial economic laggard, owe the International Monetary Fund? The answer is nothing. After years of being in hock, Manila is now an IMF creditor. Thus the people of the Philippines, impoverished though many remain, are doing their bit to help Europeans maintain the living standards they doubtless deserve.
For years, the Philippines has been a bit of a laughing stock in south-east Asia. Gross domestic product of $2,200 per capita puts it in the same league as Bolivia, a poor Andean country. Thailand, with a GDP per capita of $5,400, is out its league.
A running joke – admittedly not a very funny one – is that the Philippines accidentally swapped places with Chile, the Latin American economy that most resembles a fast-paced Asian tiger. That makes the Philippines more like a llama, trudging dolefully along a dirt track.
Whisper it if you will, but the Philippines may at last be getting its act together. These are early days. But there are definite signs that the country – with its young population of nearly 100m people, the world’s 12th largest – has turned a corner. There are three reasons to be hopeful, if not yet exactly cheerful.
First, the external position has improved dramatically. The Philippines, after years of indebtedness, is a net creditor. Overseas remittances from the roughly 8m Filipinos working abroad have steadily added to foreign exchange reserves. At nearly $80bn, these are higher than the external debt.
Since 2004, remittances have grown from $7bn-$8bn to $20bn, nearly 10 per cent of GDP. The fact that so many people need to work abroad is a sign of the economy’s inability to generate enough jobs. But remittances are serving a purpose and have held up well since the financial crisis. The Philippines is emerging as a solution to the labour shortages of mature economies the world over."
Some jobs go the other way. Philippine call-centres have grown exponentially, trumping those in India. Revenues from back office businesses have quintupled over six years from $2bn to $11bn.
Second, the country is getting its fiscal house in order. The deficit has narrowed from a worrying 5-6 per cent a decade ago to a manageable 2 per cent. The tax net was widened under the previous administration, though the tax take remains at a lowly 13.5 per cent of GDP. Spending has been kept in check. Subsidies on fuel and power, the bane of many Asian finance ministers, were scrapped several years ago.
Third, the political situation is vastly improved. Benigno “Noynoy” Aquino, elected president in 2010, has made a creditable start. For one, his government has sent out a strong message that it will not tolerate corruption (a distinct change from past governments, which actively encouraged it). Mr Aquino has instructed tax officials to go after evaders. A few big scalps appear to be doing the trick. The tax take has edged up even without necessary tax reform.
The supreme court this week ruled that the huge sugar plantation belonging to Mr Aquino’s family must be redistributed among tenant farmers. That brings to a close decades of wrangling over one of the country’s biggest estates. The fact that a sitting president can be stripped of land is a hopeful sign that the separation of powers enshrined in the constitution is being honoured.
The Aquino government has also taken steps to restore rice self-sufficiency after the country was forced to import a fifth of its needs in 2008. It has established public-private partnerships to build the roads, railways and power stations that have failed to keep pace with an exploding population. Progress has been slow, but the legal regime is considered solid. Many economists are predicting a private investment boom, predicated on favourable demographics – half of Filipinos are under 25 – and the healthiest banking system in south-east Asia.
Reputations are hard to shake. For many, the Philippines remains a basket case. But that view lags behind reality. In 2010, the economy grew at 7.6 per cent – faster than Indonesia, Asia’s investment darling. Growth has slowed, but it has cleared 4-5 per cent every year since 2006, apart from in post-Lehman 2009.
Markets have not been oblivious. Last year, the Philippines stock market was the world’s seventh-best performing. In the year to date, the Philippine exchange is up more than 20 per cent, among the world’s top 10 performers.
The Philippines may still be the llama of south-east Asia. But, for the moment at least, the llama has broken into a trot.
Triumph
I knew I might get called to sing. So I rehearsed a bit the night before and in the morning. It didn't seem like it was going to be any ordinary birthday party anyway. My aunt, a voice teacher herself, was celebrating her birthday. And whenever she has any occasion, there will always be singing.
The party itself was hosted by a very wealthy self-made man, also a student of my aunt & uncle. He is so wealthy he actually has a separate 'music hall cum entertainment area' in his huge home, with a grand piano at one end. Wonderful venue, actually.
The affair started with reciting and singing the Three O'Clock Habit, the devotion to the Divine Mercy. And the entire devotion includes a repetitive verse sang for 50x (based on the Holy Rosary). Then the singing started. My aunt introduced it as a recital of her students.
One by one, in varying degrees of talent and nervousness and confidence, the students, almost all female, sang. And what I thought would have been a boring senior citizen's activity turned out to be most enjoyable, a gathering among people like me. We enjoy singing. Though we all know we will probably never be paid for it. But we believe in honing what little talent we have so we can sing better.
Students as young as 16yo, to as old as 72yo, sang, conquering their fears of performing. Yes, with a few missteps and missed notes or lyrics. But the sheer joy of going beyond the comfort zone of bathroom singing was enough to send waves of mirth in the place.
But even as I enjoyed and became inspired by them, my own heart started to beat faster. Would I be called? It seems inappropriate because this is her student's recital. This is their moment. But the anxiety started to mount anyway.
Finally, when the students were done, my aunt said that it was time for guests to sing. Gulp. Here it comes. And after the first name, she looked at me and announced that her nephew was going to sing.
It's all about just conquering that fear. Of being able to perform even as your heart was pumping crazy inside that chest cavity of yours. It's really about 'just doing it'. And I did. And that was triumph in itself.
I sang twice. And what made my performance 'special' was that I sang Filipino translations of two beloved classic-crossovers (Nella Fantasia and Con Te Partiro), translations I made myself. It bowled them over. They sat there amazed that I actually translated these myself.
Yes, there were heaps of praise after. On both the singing and the translating. I knew that wasn't me at my best, but I conquered myself anyway. And the audience appreciated it.
A very appreciative guest sent me a message "U belong to d stage and u made d stage ur world..."
Enough for me to know that sometimes, it is only our own shadow that blocks the light.
- Posted using BlogPress from my iPad
The party itself was hosted by a very wealthy self-made man, also a student of my aunt & uncle. He is so wealthy he actually has a separate 'music hall cum entertainment area' in his huge home, with a grand piano at one end. Wonderful venue, actually.
The affair started with reciting and singing the Three O'Clock Habit, the devotion to the Divine Mercy. And the entire devotion includes a repetitive verse sang for 50x (based on the Holy Rosary). Then the singing started. My aunt introduced it as a recital of her students.
One by one, in varying degrees of talent and nervousness and confidence, the students, almost all female, sang. And what I thought would have been a boring senior citizen's activity turned out to be most enjoyable, a gathering among people like me. We enjoy singing. Though we all know we will probably never be paid for it. But we believe in honing what little talent we have so we can sing better.
Students as young as 16yo, to as old as 72yo, sang, conquering their fears of performing. Yes, with a few missteps and missed notes or lyrics. But the sheer joy of going beyond the comfort zone of bathroom singing was enough to send waves of mirth in the place.
But even as I enjoyed and became inspired by them, my own heart started to beat faster. Would I be called? It seems inappropriate because this is her student's recital. This is their moment. But the anxiety started to mount anyway.
Finally, when the students were done, my aunt said that it was time for guests to sing. Gulp. Here it comes. And after the first name, she looked at me and announced that her nephew was going to sing.
It's all about just conquering that fear. Of being able to perform even as your heart was pumping crazy inside that chest cavity of yours. It's really about 'just doing it'. And I did. And that was triumph in itself.
I sang twice. And what made my performance 'special' was that I sang Filipino translations of two beloved classic-crossovers (Nella Fantasia and Con Te Partiro), translations I made myself. It bowled them over. They sat there amazed that I actually translated these myself.
Yes, there were heaps of praise after. On both the singing and the translating. I knew that wasn't me at my best, but I conquered myself anyway. And the audience appreciated it.
A very appreciative guest sent me a message "U belong to d stage and u made d stage ur world..."
Enough for me to know that sometimes, it is only our own shadow that blocks the light.
- Posted using BlogPress from my iPad
Saturday, May 5, 2012
Carlito 8
"Babe, how was your day?" tanong ni Carlito sa kanya habang kumakain sila sa KFC.
Ganun naman ang lagi nilang paguusap. Ngunit di niya alam kung bakit parang abala siya sa pagsagot sa simpleng tanong.
"Ahhm. Ok naman, babe. Galing client lang. Pagod lang." habang kumukuha ng isang parte ng fried chicken mula sa bucket. Parang wala lang ang gusto niyang iparating sa partner. Ordinaryong araw lang.
Totoo naman na nagsimula ang Biyernes na yun na ordinaryo lang. Mula sa bahay, dumiretso siya sa opisina ng client niya, yung una niyang bibisitahin. Maganda ang kinalabasan ng call na yun. Nakausap na rin niya ang mga purchasing at mukha namang interesado.
Yung pangalawang client naman ang pupuntahan niya. Bagong referral. Excited siya at mukhang gustong kumuha.
"Good morning, ma'am. I have an appointment with Mr. Garcia. Nag-usap na po kami sa phone last week." magalang niyang pinaalam sa sekretarya ng maliit na opisina. Napansin niyang bago ang mga gamit. Bagong lipat siguro. Di nabanggit ng kanyang kliyente na bagong opisina lang eto.
Tumayo si sekretarya at pumasok sa loob ng silid. At madali ring lumabas. "This way..." at tinuro papasok ng silid.
Bagong lipat nga. May kahon pa ng gamit sa isang tabi. Maski ang mga dekorasyon ay nakabalot pa.
Nasa telepono pa si Mr. Garcia, nakaupo at nakatalikod sa kanya.
"Yes, Ma. Ill take care of that. Dad told me about the deal. Will you please relax?" matining ang boses niya. At ang tono niya ay naiinis sa kausap.
Humarap si Mr. Garcia. Tumayo at binaba ang telepono. "You must be Lucas Guzman." Inabot para makipagkamayan. "Glad you can come. Have a seat."
Umupo si Luc sa tabing silya na may plastic cover pa. Maluntong ang tunog ng plastic na naupuan.
"Sorry. As you can see, kalilipat pa lang namin."
Dun pa lang natignan si Mr. Garcia. Bata pa. At gwapo. Chinese mestizo ang itsura. Singkit. At mukhang madalas mag-gym. Mayaman at mayabang ang asta. At ang ganda mag-Ingles. Parang elitista ang dating. Sa mga term nga ng bading na kaibigan, makalaglag panty.
"Salamat po sa panahon. Nabanggit nga po ni Ma'am Beth na naghahanap kayo ng copier for leasing arrangement. Mayroon po kaming ganyan." Sanay na sanay naman na siyang nagpepresent sa client. Bakit ba parang kabado siya dito kay Mr. Garcia?
"Yes, naghahanap ako ng lease lang. Ayoko ng bumili ng copier. "
"Yes, sir. We have that. We carry different brands but I recommend heavy duty copiers like Sharp. No maintenance costs po, Mr. Garcia" dahan-dahang nawawala ang kaba. At nararamdaman na niya na kinikilig siya sa gwapong client.
"Hmm. Sige, but youll have to submit a formal proposal. And call me Roger." sabay ngiti.
"Yes, Sir Roger. I'll just ask maybe yung secretary niyo po about the volumes of photocopying na ginagawa niyo dito."
"Sure. Tallk to my secretary, Gigi. Baka siya rin ang magrefer sa iyo kung sino dapat kausapin." sagot naman ni Roger.
"Sige Sir. Di ko na muna kayo aabalahin. Ill just talk to Ma'am Gigi po sa labas."
"Walang problema. Tara, i-endorse kita." at lumabas ng kwarto si Roger. Kinausap ng bahagya si Gigi na nakaupo. Tumuwad upang magkarinigan sila. Dun niya napansin ang malaking katawan, puwet at hita ni Roger. Tangina, ang sexy.
Lumabas siya ng opisina ni Roger na nakangiti. Maaga pa. Kaya pa niyang magsingit ng workout sa gym. At dun siya tumuloy.
Patay na oras talaga ang pananghalian sa gym. Walang tao. Mabilis siyang nakatapos ng kanyang chest routine. At habang nagbubuhat siya, nasa utak pa rin niya ang mukha at katawan ni Sir Roger.
Nagpalit siya sa locker room na halos walang tao. At habang nagtatanggal siya ng kanyang shorts, dumaan ang isang lalaking nakatapis na at patungo sa wet areas. Napalingon siya dahil sa ganda ng katawan. At napansin niya ang panandaliang pagsulyap sa kanya.
Hmmm. Bagong mukha. Dayo. Ayun ang biglang naglaro sa isipan ni Lucas. At sa tingin pa lang ay alam na niya na game ang mokong.
Naramdaman na naman niya ang pamilyar na kabog ng dibdib, ang tawag ng laman. Ilang buwan niyang di nararamdaman eto. Masaya naman kasi ang buhay na niya. Wala naman siyang marereklamo sa kanilang sex. Wild nga minsan. Ngunit, ba't ganun? Satisfied man siya ay natutukso pa rin siya. Tinatawag pa rin siya ng laman.
Nakatapis na siya ng tuwalya at pumasok sa mga showers. Walang ibang tao. Marahil at nasa steam o sauna na yung dayo kanina. Nagumpisa siyang magshower. Malamig ang tubig. Parang pinababa ang temperatura ng kanyang katawan. Nag-aagaw ang damdamin. Naiisip niya si Carlito, ang mahal niya. Ngunit ang may pagkakataon ay naghihintay sa loob ng sauna.
At mula ng panahon na iyon, para na siyang robot. Automatic. Hindi nag-iisip. Tinigil ang pagshower at pumasok sa loob ng steam room. Natagpuan dun ang dayo, nasa isang sulok. Nakatingin sa kanya.
Hindi siya naupo. Nanatili siyang nakatayo sa tabi ng pintuan. Parang guwardiya. Mga ilang sandali pa lang ay lumapit sa kanya si dayo. Tumayo sa harap niya. Tinitigan siya. Dinukot ang kanyang ari mula sa loob ng kanyang tapis. Wala siyang magawa. Wala siyang ginawa.
Hinimas ng hinimas ang kanyang matigas ng titi. Hindi niya tintignan. Nakatingin siya sa pinto, sa labas ng glass. Hindi nag-iisip. Para lang isang panaginip. Isang porn movie sa kanyang koleksiyon.
"Bantayan mo." bulong sa kanya.
At niluhuran siya. Tuluyang sinubo ang kanyang kalalakihan. Nakakapit siya sa mga dingding ng steam room. Kabog ng dibdib malakas. Mainit ang kapaligiran. Ngunit lahat ng iyan ay bale wala sa husay ng dila, ng bibig, sa pagtsupa ng dayo. Palitan ang pagtsupa at pagbayo. Nang tignan niya sa baba, nakita niyang sarap na sarap sa pagtsupa ang dayo. At nakatanggal na ang tuwalya. Nagbabati na rin ng sarili.
"Shit." yun ang lumabas sa bibig niya. Ngunit ang libog ay umaapaw na. Palapit na. Gusto niyang matapos na. Makaramdam ng isang masarap ng pagputok.
"Malapit na ako." bulong niya sa nakaluhod. Mas lalong pinagbutihan ang pagsubo, pagdila. Diniinan ang pagbayo.
Pilit niyang nilalayo ang kanyang ari upang magpaputok sa labas. Ayaw ng isa. Di pumapayag. Tuloy ang pagsubo. Hanggang di na niya makayang pigilan. At nilabasan siya sa loob ng bibig ng dayo.
Putok ng putok. Nararamdaman niyang tamod na nagaapaw. Ngunit lahat iyon ay linunok ng dayo. Sinipsip ng husto hanggang masakit na. At tinanggal na niya ang pagkapit, ang pagsubo.
Napansin niyang nilabasan na rin ang isa. Bilis niyang kinuha ang tuwalya at nagbalot. Dumiretso sa shower. Nasalubong ang isang locker attendant na may hinala sa mata. Dinedma na lang niya. Nagmadali siyang magbihis. At habang nag-aayos ng buhok, lumabas na ang dayo. Walang pansinan. Malinis ang gawa.
Ordinaryong araw lamang nga ba? tanong ng konsensiya niya sa kanya. Wala naman akong ginawa. Di ko naman hinawakan man yung isa. Wala namang makaka-alam. Malinis ang gawa.
"Babe, watch tayo movie?" tanong niya kay Carlito.
"Akala ko sa house lang tayo?" may halong inis sa boses.
"Sayang naman babe, nandito na tayo."
At tinapos niya ang manok nasa harap niya. Ordinaryong araw lamang sa buhay ni Lucas.
- Posted using BlogPress from my iPad
Ganun naman ang lagi nilang paguusap. Ngunit di niya alam kung bakit parang abala siya sa pagsagot sa simpleng tanong.
"Ahhm. Ok naman, babe. Galing client lang. Pagod lang." habang kumukuha ng isang parte ng fried chicken mula sa bucket. Parang wala lang ang gusto niyang iparating sa partner. Ordinaryong araw lang.
Totoo naman na nagsimula ang Biyernes na yun na ordinaryo lang. Mula sa bahay, dumiretso siya sa opisina ng client niya, yung una niyang bibisitahin. Maganda ang kinalabasan ng call na yun. Nakausap na rin niya ang mga purchasing at mukha namang interesado.
Yung pangalawang client naman ang pupuntahan niya. Bagong referral. Excited siya at mukhang gustong kumuha.
"Good morning, ma'am. I have an appointment with Mr. Garcia. Nag-usap na po kami sa phone last week." magalang niyang pinaalam sa sekretarya ng maliit na opisina. Napansin niyang bago ang mga gamit. Bagong lipat siguro. Di nabanggit ng kanyang kliyente na bagong opisina lang eto.
Tumayo si sekretarya at pumasok sa loob ng silid. At madali ring lumabas. "This way..." at tinuro papasok ng silid.
Bagong lipat nga. May kahon pa ng gamit sa isang tabi. Maski ang mga dekorasyon ay nakabalot pa.
Nasa telepono pa si Mr. Garcia, nakaupo at nakatalikod sa kanya.
"Yes, Ma. Ill take care of that. Dad told me about the deal. Will you please relax?" matining ang boses niya. At ang tono niya ay naiinis sa kausap.
Humarap si Mr. Garcia. Tumayo at binaba ang telepono. "You must be Lucas Guzman." Inabot para makipagkamayan. "Glad you can come. Have a seat."
Umupo si Luc sa tabing silya na may plastic cover pa. Maluntong ang tunog ng plastic na naupuan.
"Sorry. As you can see, kalilipat pa lang namin."
Dun pa lang natignan si Mr. Garcia. Bata pa. At gwapo. Chinese mestizo ang itsura. Singkit. At mukhang madalas mag-gym. Mayaman at mayabang ang asta. At ang ganda mag-Ingles. Parang elitista ang dating. Sa mga term nga ng bading na kaibigan, makalaglag panty.
"Salamat po sa panahon. Nabanggit nga po ni Ma'am Beth na naghahanap kayo ng copier for leasing arrangement. Mayroon po kaming ganyan." Sanay na sanay naman na siyang nagpepresent sa client. Bakit ba parang kabado siya dito kay Mr. Garcia?
"Yes, naghahanap ako ng lease lang. Ayoko ng bumili ng copier. "
"Yes, sir. We have that. We carry different brands but I recommend heavy duty copiers like Sharp. No maintenance costs po, Mr. Garcia" dahan-dahang nawawala ang kaba. At nararamdaman na niya na kinikilig siya sa gwapong client.
"Hmm. Sige, but youll have to submit a formal proposal. And call me Roger." sabay ngiti.
"Yes, Sir Roger. I'll just ask maybe yung secretary niyo po about the volumes of photocopying na ginagawa niyo dito."
"Sure. Tallk to my secretary, Gigi. Baka siya rin ang magrefer sa iyo kung sino dapat kausapin." sagot naman ni Roger.
"Sige Sir. Di ko na muna kayo aabalahin. Ill just talk to Ma'am Gigi po sa labas."
"Walang problema. Tara, i-endorse kita." at lumabas ng kwarto si Roger. Kinausap ng bahagya si Gigi na nakaupo. Tumuwad upang magkarinigan sila. Dun niya napansin ang malaking katawan, puwet at hita ni Roger. Tangina, ang sexy.
Lumabas siya ng opisina ni Roger na nakangiti. Maaga pa. Kaya pa niyang magsingit ng workout sa gym. At dun siya tumuloy.
Patay na oras talaga ang pananghalian sa gym. Walang tao. Mabilis siyang nakatapos ng kanyang chest routine. At habang nagbubuhat siya, nasa utak pa rin niya ang mukha at katawan ni Sir Roger.
Nagpalit siya sa locker room na halos walang tao. At habang nagtatanggal siya ng kanyang shorts, dumaan ang isang lalaking nakatapis na at patungo sa wet areas. Napalingon siya dahil sa ganda ng katawan. At napansin niya ang panandaliang pagsulyap sa kanya.
Hmmm. Bagong mukha. Dayo. Ayun ang biglang naglaro sa isipan ni Lucas. At sa tingin pa lang ay alam na niya na game ang mokong.
Naramdaman na naman niya ang pamilyar na kabog ng dibdib, ang tawag ng laman. Ilang buwan niyang di nararamdaman eto. Masaya naman kasi ang buhay na niya. Wala naman siyang marereklamo sa kanilang sex. Wild nga minsan. Ngunit, ba't ganun? Satisfied man siya ay natutukso pa rin siya. Tinatawag pa rin siya ng laman.
Nakatapis na siya ng tuwalya at pumasok sa mga showers. Walang ibang tao. Marahil at nasa steam o sauna na yung dayo kanina. Nagumpisa siyang magshower. Malamig ang tubig. Parang pinababa ang temperatura ng kanyang katawan. Nag-aagaw ang damdamin. Naiisip niya si Carlito, ang mahal niya. Ngunit ang may pagkakataon ay naghihintay sa loob ng sauna.
At mula ng panahon na iyon, para na siyang robot. Automatic. Hindi nag-iisip. Tinigil ang pagshower at pumasok sa loob ng steam room. Natagpuan dun ang dayo, nasa isang sulok. Nakatingin sa kanya.
Hindi siya naupo. Nanatili siyang nakatayo sa tabi ng pintuan. Parang guwardiya. Mga ilang sandali pa lang ay lumapit sa kanya si dayo. Tumayo sa harap niya. Tinitigan siya. Dinukot ang kanyang ari mula sa loob ng kanyang tapis. Wala siyang magawa. Wala siyang ginawa.
Hinimas ng hinimas ang kanyang matigas ng titi. Hindi niya tintignan. Nakatingin siya sa pinto, sa labas ng glass. Hindi nag-iisip. Para lang isang panaginip. Isang porn movie sa kanyang koleksiyon.
"Bantayan mo." bulong sa kanya.
At niluhuran siya. Tuluyang sinubo ang kanyang kalalakihan. Nakakapit siya sa mga dingding ng steam room. Kabog ng dibdib malakas. Mainit ang kapaligiran. Ngunit lahat ng iyan ay bale wala sa husay ng dila, ng bibig, sa pagtsupa ng dayo. Palitan ang pagtsupa at pagbayo. Nang tignan niya sa baba, nakita niyang sarap na sarap sa pagtsupa ang dayo. At nakatanggal na ang tuwalya. Nagbabati na rin ng sarili.
"Shit." yun ang lumabas sa bibig niya. Ngunit ang libog ay umaapaw na. Palapit na. Gusto niyang matapos na. Makaramdam ng isang masarap ng pagputok.
"Malapit na ako." bulong niya sa nakaluhod. Mas lalong pinagbutihan ang pagsubo, pagdila. Diniinan ang pagbayo.
Pilit niyang nilalayo ang kanyang ari upang magpaputok sa labas. Ayaw ng isa. Di pumapayag. Tuloy ang pagsubo. Hanggang di na niya makayang pigilan. At nilabasan siya sa loob ng bibig ng dayo.
Putok ng putok. Nararamdaman niyang tamod na nagaapaw. Ngunit lahat iyon ay linunok ng dayo. Sinipsip ng husto hanggang masakit na. At tinanggal na niya ang pagkapit, ang pagsubo.
Napansin niyang nilabasan na rin ang isa. Bilis niyang kinuha ang tuwalya at nagbalot. Dumiretso sa shower. Nasalubong ang isang locker attendant na may hinala sa mata. Dinedma na lang niya. Nagmadali siyang magbihis. At habang nag-aayos ng buhok, lumabas na ang dayo. Walang pansinan. Malinis ang gawa.
Ordinaryong araw lamang nga ba? tanong ng konsensiya niya sa kanya. Wala naman akong ginawa. Di ko naman hinawakan man yung isa. Wala namang makaka-alam. Malinis ang gawa.
"Babe, watch tayo movie?" tanong niya kay Carlito.
"Akala ko sa house lang tayo?" may halong inis sa boses.
"Sayang naman babe, nandito na tayo."
At tinapos niya ang manok nasa harap niya. Ordinaryong araw lamang sa buhay ni Lucas.
- Posted using BlogPress from my iPad
Friday, May 4, 2012
IJ Case 18: Ace Water Spa
I've been searching for a swimming pool to call home.
I believe firmly in the calorie-burning potential of swimming as exercise. And I am not referring to penguin-style wading by the sidelines waiting for fish. LOL. It probably is the best exercise because it is quite difficult to learn well. Meaning being able to do laps across the pool.
Years back, I studied swimming at Amoranto. But I couldn't sustain that. There were too many people especially during summer. I was able to learn the basic freestyle, which was what I needed as an exercise.
I'm still able to swim freestyle but with so much effort. It really is difficult for me to get it right. The mastery of coordination of breathing, paddling and leg movement. Hay. But I can't ignore swimming if I wanted to maintain my fitness level and burn calories. There is no impact on my knees, my back, unlike running, and even stationary biking.
So I go back to looking for the pool for me: decent length, good for lapping, preferably indoor, a bit more exclusive so one could be spared skin disease (though that is not a guarantee),
I've heard about Ace Hydromassage years ago. But I was never attracted to its DIY massage (do it yourself, hehe). But I decided to check it out again when I found out it does have a lap pool and they opened a branch in Pasig (nearer my residence). I visited on a public holiday. And it seemed like pandemonium out there. (Visitors can view the entire facility just like an aquarium. So open!)
I finally had the chance to try the facilities yesterday. They are strict about swimming attire. Speedoes please. And no underwear under that! And the swim caps for everybody. And all these rules are laminated and plastered all over the complex. The place itself is huge. And despite the P550 price tag, there were a lot of people. They even offer buffet lunch and dinner (separate price, of course).
The place is very clean and sanitized.. It smells so chlorinated. And very orderly, too. Towels go in the rack (you don't go around with your towel wrapped around you). And swim caps everytime you dip in the pool (Ah yeah, I mentioned that previously. hehe)
Hada potential: Low to very low. There are attendants and lifeguards everywhere. And the pools are for everybody's viewing pleasure. Even the locker areas is one open space. No hidden areas or dark corners. LOL
But one gets a nice view of bulges and from time to time, even really buff bodies and pretty faces. Don't get your hopes up, though. I just bet you'll see more 'regular people': kids, ladies in their athletic looking swimwear and potbellies. :-)
But if you are into DIY massage, try it. And the pools are indoor, temperature-controlled. Perfect for all-weather swimming.
image source: http://shinikiztah-blogyblog.blogspot.com/2011/02/ace-water-spa-water-massage-experience.html
image source: http://www.tumblr.com/tagged/ace-water-spa
- Posted using BlogPress from my iPad
I believe firmly in the calorie-burning potential of swimming as exercise. And I am not referring to penguin-style wading by the sidelines waiting for fish. LOL. It probably is the best exercise because it is quite difficult to learn well. Meaning being able to do laps across the pool.
Years back, I studied swimming at Amoranto. But I couldn't sustain that. There were too many people especially during summer. I was able to learn the basic freestyle, which was what I needed as an exercise.
I'm still able to swim freestyle but with so much effort. It really is difficult for me to get it right. The mastery of coordination of breathing, paddling and leg movement. Hay. But I can't ignore swimming if I wanted to maintain my fitness level and burn calories. There is no impact on my knees, my back, unlike running, and even stationary biking.
So I go back to looking for the pool for me: decent length, good for lapping, preferably indoor, a bit more exclusive so one could be spared skin disease (though that is not a guarantee),
I've heard about Ace Hydromassage years ago. But I was never attracted to its DIY massage (do it yourself, hehe). But I decided to check it out again when I found out it does have a lap pool and they opened a branch in Pasig (nearer my residence). I visited on a public holiday. And it seemed like pandemonium out there. (Visitors can view the entire facility just like an aquarium. So open!)
I finally had the chance to try the facilities yesterday. They are strict about swimming attire. Speedoes please. And no underwear under that! And the swim caps for everybody. And all these rules are laminated and plastered all over the complex. The place itself is huge. And despite the P550 price tag, there were a lot of people. They even offer buffet lunch and dinner (separate price, of course).
The place is very clean and sanitized.. It smells so chlorinated. And very orderly, too. Towels go in the rack (you don't go around with your towel wrapped around you). And swim caps everytime you dip in the pool (Ah yeah, I mentioned that previously. hehe)
Hada potential: Low to very low. There are attendants and lifeguards everywhere. And the pools are for everybody's viewing pleasure. Even the locker areas is one open space. No hidden areas or dark corners. LOL
But one gets a nice view of bulges and from time to time, even really buff bodies and pretty faces. Don't get your hopes up, though. I just bet you'll see more 'regular people': kids, ladies in their athletic looking swimwear and potbellies. :-)
But if you are into DIY massage, try it. And the pools are indoor, temperature-controlled. Perfect for all-weather swimming.
image source: http://shinikiztah-blogyblog.blogspot.com/2011/02/ace-water-spa-water-massage-experience.html
image source: http://www.tumblr.com/tagged/ace-water-spa
- Posted using BlogPress from my iPad
Wednesday, May 2, 2012
Carlito 7
Kasama niyang naglunch ang kanyang matalik na kaibigan sa opisina, si Tere. Dala-dala ang kanilang mga baon sa isang tabi ng food court.
"Wow, bongga. Ang cute niya!" tumili ang fag hag habang tinitignan ang picture sa cellphone ni Lucas.
"Shhhh. Gaga. Manahimik. Cute no?"
"Swerte mo naman! Pa-share naman" tinukso siya ni Tere.
"Anong 'kala mo kay Carlito, libro? Bag? Tse!" at nagtawanan ang dalawa, para lang mga haiskul. At biglang tumingin kung may nakarinig sa kanila.
Si Tere lang ang nakaka-alam sa kanya sa opisina. Mabuti na lang nga na may isang Tere. Kung wala siya, siguro nabaliw na si Lucas sa pagtatago sa opisina. Si Tere ang sekretarya ng kanilang boss. At dahil sa madalas niyang makapag-meeting sa opisina, dun nag-umpisang naging close sila.
Ngunit kamakailan lang nung nagsabi siya kay Tere. Nabuking kasi siya dahil sa isang makulit na nakilala sa online chatroom. Si Tere ang nakasagot ng tawag. Di na niya maiwasan nung tanungin siya ni Tere ng harapan, dahil pinpeste siya nung caller. Alam naman niyang mapagkatitiwalaan niya siya. Kaya binuo na niya ang kuwento para lamang sa kanya.
Di pa niya kayang magladlad. Sa totoo lang, di niya alam kung kailangan pa. Maganda ang takbo ng career niya. Ginawa siyang team leader ng mga ahente sa Quezon City. Tuwang-tuwa ang mga kliyente niya sa kaniya. Si boss naman, talagang pinagkakatiwalaan siya sa maraming bagay.
Naiinis lang siya sa mga tanong kung kailan siya kakasal. Siguro pinagsususpetyahan na rin siya ng mga tsismoso at tsismosa dun, lalo na sa ibang departments. Kasi, magandang lalaki naman siya. At magaling sa trabaho. Alam niyang mayroong nagkaka-crush sa kanyang mga babae. Dati nga, tinutukso pa siya kay Tere. Kung alam lang nila!
Pero mainam na rin na naging close sila. Napagbabalingan ng mga tsismis ang kanilang pagkakaibigan, hindi ang kanyang kasarian.
"Balik na ako sa puwesto ko. Sana makilala ko minsan si Carlito!" nagpaaalam sa kanya si Tere. "Fina-follow ni Sir Von ang report mo dun sa isang call. Ano na raw ang nangyari." pahabol niya.
"Ay oo nga pala! Mamaya na pala kailangan yun!" nag-panic si Lucas. At dali-daling naglipit ng baunan.
Ayan kasi, puro Carlito ang laman ng utak niya. Tatlong buwan na rin sila. Pagkaraan nung unang beses nilang nagtalik, naging sila na rin agad. Hindi na nila pinatagal.
Masaya at may kulay ang buhay muli ni Lucas. Nakagawa na sila ng schedule ng pagkikita. Sabay silang umuuwi pag TTh. Kakain muna sa labas, kung saan mapapadaan na mall. Pero madalas, sa Galleria. Kung wala namang kailangan tapusin, minsan manunuod ng sine. Pagdating naman ng weekend, magkasama na sila mula Sabado. At matutulog siya sa apartment nila Carlito, minsan hanggang Lunes na yun.
Lumalabas rin sila kasama ang mga barkada ni Carlito. Masaya rin namang kasama ang mga bakla. At unti-unti na rin niyang napapakilala sa mga barkada niya. Ngunit na tatanim sa isipan niya yung komento ng isa sa kanila, si Roel.
"Kapatid, masaya ka na ba?" seryosong tanong ni Roel nung party kung saan dala niya si Carlito sa unang pagkakataon.
"Oo naman! Sweet siya at maalagain."
"Eh kasi para naman napakatahimik niya. Di man lamang nakikipagchikahan sa amin."
"Naninibago lang. Alam mo namang galing probinsiya rin siya. Hindi pa siya sanay makisalamuha sa mga taga-Manila. nakoko-conscious." yun ang depensa niya kay Carlito.
"Huwell, ikaw naman ang jowa, hindi kami. Pero masaya naman kami for you." sagot ni Roel.
Napansin nga niya mula nun na hindi na niya nakakasama sila Roel at ang iba pa nilang mga barkada. Masaya man kasama ang friends ni Carlito, na-miss rin niya ang tawanan at laitan ng barkada niya. Kasalanan na rin niya. Kasi alam niyang hindi talaga kumportable si Carlito sa kanila. Na-iingayan raw. At masyado raw malalandi. Kaya siya na rin ang umiiwas sa barkada.
Ngunit masaya ang samahan nila ni Carlito. At masarap ang lambingan. Sa piling ni Carlito lamang niyang nararamdaman ang sobrang nakakabaliw na pagtatalik. Ibang klase rin ang libog niya. Kaya naman, ang putukan di lamang isa o dalawa bawa't pagsasama.
Isang araw, bigla na lang binanggit ni Carlito kay Lucas. "I'm so happy now. Sana, pwede kitang ilagay sa isang kahon ng posporo para lagi kitang dala. Para mag nami-miss kita, bubuksan ko lang yung matchbox at sasaya na ako." lambing ni Carlito.
Napatawa si Lucas. Ang cute naman. Mahal na mahal siya ni Carlito.
Nagtatagpo rin naman pala. Masaya sa love life. Masaya sa career. Blooming, wika nga ng iba. Wag na sanang magulo pa ang buhay.
- Posted using BlogPress from my iPad
"Wow, bongga. Ang cute niya!" tumili ang fag hag habang tinitignan ang picture sa cellphone ni Lucas.
"Shhhh. Gaga. Manahimik. Cute no?"
"Swerte mo naman! Pa-share naman" tinukso siya ni Tere.
"Anong 'kala mo kay Carlito, libro? Bag? Tse!" at nagtawanan ang dalawa, para lang mga haiskul. At biglang tumingin kung may nakarinig sa kanila.
Si Tere lang ang nakaka-alam sa kanya sa opisina. Mabuti na lang nga na may isang Tere. Kung wala siya, siguro nabaliw na si Lucas sa pagtatago sa opisina. Si Tere ang sekretarya ng kanilang boss. At dahil sa madalas niyang makapag-meeting sa opisina, dun nag-umpisang naging close sila.
Ngunit kamakailan lang nung nagsabi siya kay Tere. Nabuking kasi siya dahil sa isang makulit na nakilala sa online chatroom. Si Tere ang nakasagot ng tawag. Di na niya maiwasan nung tanungin siya ni Tere ng harapan, dahil pinpeste siya nung caller. Alam naman niyang mapagkatitiwalaan niya siya. Kaya binuo na niya ang kuwento para lamang sa kanya.
Di pa niya kayang magladlad. Sa totoo lang, di niya alam kung kailangan pa. Maganda ang takbo ng career niya. Ginawa siyang team leader ng mga ahente sa Quezon City. Tuwang-tuwa ang mga kliyente niya sa kaniya. Si boss naman, talagang pinagkakatiwalaan siya sa maraming bagay.
Naiinis lang siya sa mga tanong kung kailan siya kakasal. Siguro pinagsususpetyahan na rin siya ng mga tsismoso at tsismosa dun, lalo na sa ibang departments. Kasi, magandang lalaki naman siya. At magaling sa trabaho. Alam niyang mayroong nagkaka-crush sa kanyang mga babae. Dati nga, tinutukso pa siya kay Tere. Kung alam lang nila!
Pero mainam na rin na naging close sila. Napagbabalingan ng mga tsismis ang kanilang pagkakaibigan, hindi ang kanyang kasarian.
"Balik na ako sa puwesto ko. Sana makilala ko minsan si Carlito!" nagpaaalam sa kanya si Tere. "Fina-follow ni Sir Von ang report mo dun sa isang call. Ano na raw ang nangyari." pahabol niya.
"Ay oo nga pala! Mamaya na pala kailangan yun!" nag-panic si Lucas. At dali-daling naglipit ng baunan.
Ayan kasi, puro Carlito ang laman ng utak niya. Tatlong buwan na rin sila. Pagkaraan nung unang beses nilang nagtalik, naging sila na rin agad. Hindi na nila pinatagal.
Masaya at may kulay ang buhay muli ni Lucas. Nakagawa na sila ng schedule ng pagkikita. Sabay silang umuuwi pag TTh. Kakain muna sa labas, kung saan mapapadaan na mall. Pero madalas, sa Galleria. Kung wala namang kailangan tapusin, minsan manunuod ng sine. Pagdating naman ng weekend, magkasama na sila mula Sabado. At matutulog siya sa apartment nila Carlito, minsan hanggang Lunes na yun.
Lumalabas rin sila kasama ang mga barkada ni Carlito. Masaya rin namang kasama ang mga bakla. At unti-unti na rin niyang napapakilala sa mga barkada niya. Ngunit na tatanim sa isipan niya yung komento ng isa sa kanila, si Roel.
"Kapatid, masaya ka na ba?" seryosong tanong ni Roel nung party kung saan dala niya si Carlito sa unang pagkakataon.
"Oo naman! Sweet siya at maalagain."
"Eh kasi para naman napakatahimik niya. Di man lamang nakikipagchikahan sa amin."
"Naninibago lang. Alam mo namang galing probinsiya rin siya. Hindi pa siya sanay makisalamuha sa mga taga-Manila. nakoko-conscious." yun ang depensa niya kay Carlito.
"Huwell, ikaw naman ang jowa, hindi kami. Pero masaya naman kami for you." sagot ni Roel.
Napansin nga niya mula nun na hindi na niya nakakasama sila Roel at ang iba pa nilang mga barkada. Masaya man kasama ang friends ni Carlito, na-miss rin niya ang tawanan at laitan ng barkada niya. Kasalanan na rin niya. Kasi alam niyang hindi talaga kumportable si Carlito sa kanila. Na-iingayan raw. At masyado raw malalandi. Kaya siya na rin ang umiiwas sa barkada.
Ngunit masaya ang samahan nila ni Carlito. At masarap ang lambingan. Sa piling ni Carlito lamang niyang nararamdaman ang sobrang nakakabaliw na pagtatalik. Ibang klase rin ang libog niya. Kaya naman, ang putukan di lamang isa o dalawa bawa't pagsasama.
Isang araw, bigla na lang binanggit ni Carlito kay Lucas. "I'm so happy now. Sana, pwede kitang ilagay sa isang kahon ng posporo para lagi kitang dala. Para mag nami-miss kita, bubuksan ko lang yung matchbox at sasaya na ako." lambing ni Carlito.
Napatawa si Lucas. Ang cute naman. Mahal na mahal siya ni Carlito.
Nagtatagpo rin naman pala. Masaya sa love life. Masaya sa career. Blooming, wika nga ng iba. Wag na sanang magulo pa ang buhay.
- Posted using BlogPress from my iPad
Subscribe to:
Comments (Atom)