Thursday, October 31, 2013

cc quickie: acceptance?

Maybe there is no resolution to the conflicts deep inside your tortured soul. You are broken. And you can never be what you were before.

You can focus on the broken parts, on the gaps and uneven surfaces. And be forever imprisoned by that sense of what could have been.

Or you can choose to look at what remains, or zoom out and see that the big picture remains unchanged. Or even slightly better.

It may or may not be there. But you'll never know until you actually take that step of stepping outside your zone of brokenness.


- Posted using BlogPress from my iPhone

BUI: Boracay waxes nostalgic

Its halloween in Boracay, first time to spend it here and with c3.

I have longed for true downtime, with no planned tours or trips. And i finally got it. With no drive to walk from end to end, I am just here on the shore, listening to my fave piano music, with c3 beside me doing his own thing.

We watch the sunset together. And I just turn all soft and mushy. Memories mix with fears and hopes rise to the surface as I slowly inebriate myself. Dusk turns to dark, seawind becomes colder. And I just soak it all in. People and eye candy crisscross before me. I am not oblivious. But i am unaffected. There is serenity. There is calm.






- Posted using BlogPress from my iPhone

Sunday, October 27, 2013

Lucas Chronicles: Pagwawakas

Maluwag ang bus. Kakaunti lang ang tao. May tatlong bag siyang dala-dala. Malalaki man ay naisakay niya sa loob ang lahat. Marami pa siyang gamit na naiwan. Ngunit nailagay na niya sa kahon at naidala kay Rene. Dun na lang niya kukunin pag naka tiyempo siya.

Walang tao sa bus. Weekday kasi. Nasa trabaho ang mga tao. Mabuti pa sila. Talaga naman ang malas, pag dumating, tatlo-tatlo lagi. Iniwan siya ni Dante. Pinalayas na ni Joey. At tinanggal pa sa trabaho ni Claude.

Malungkot man siya ay wala na siyang luhang mailalabas. Naiiyak na niya ang lahat, lalo na nung huling araw nila magkasama ni Joey. At nanumbalik na naman ang mga ala-ala.

"Walang kibo, Babe." Kinalabit niya si Joey habang nasa loob sila ng jeepney pauwi mula Antipolo. Hindi pa rin siya kinibo at pinansin ni Joey. Hanggang umabot na sila sa bahay.

Dumiretso sa kwarto si Joey, sumusunod si Lucas. At sa kwarto, hinarap na rin ni Joey si Lucas.

"Ako dapat ang lalayas, Luc. Handa na akong umuwi sa probinsiya."

"Huh? Bakit?"

"Putang-ina naman, Luc. May gana ka pang magtanong kung bakit?"

"Babe, di mo dapat pakinggan si Dante. Walang nangyari sa amin. Honest"

"Nasa hotel kayo nagcheck in, walang nangyari? Ganun ba katanga ang tingin mo sa akin?"

"No, Joey. It's true. Walang naganap. Please, Babe. Maniwala ka naman sa akin."

"Tanga talaga tingin mo sa akin. At talagang naging tanga akong umibig sa iyo!"

"Bakit hindi ko pinakinggan ang mga suway sa akin ng mga kaibigan ko tungkol sa iyo?" Nagumpisa ng tumulo ang luha ni Joey.

"Wala ka na talagang ipagbabago, Lucas. Hopeless ka na. At tangang martir na lang ang pwedeng magmahal sa iyo."

"Wag kang ganyan, Babe. I've shaped up. Hindi ko pinatulan si Dante. Siya mismo magsasabi sa iyo."

"Shut up. Tama na ang kasinungalingan. Pagod na pagod na ako."

"Wag mo akong iwan, Babe. We have a life together. Di ba, marami tayong plano?"

"Walang kwenta lahat ng pagpapaplano natin. Sa isang makating ahas tulad mo. Athi ndi kita iiwan. Hindi ako aalis dito."

Biglang tinignan ni Joey si Lucas, gamit ang matalim na mga mata.

"Ikaw ang lumiyas. I hate you, Lucas. Get out of here."


Hindi niya malimutanan ang galit na nakita niya sa mga mata ni Joey. Nanlilisik na mga mata. At naalala niya ng huli niyang makita ang mga matang ganun. Kay Carlos. Kaya rin hindi na siya lumaban at nagpumilit na magstay. Hindi na niya pinaglaban ang kanilang samahan. Baka saan pa mauwi ang usapan. Baka magkasakitan pa sila.

Mula nun ay sumunod-sunod na ang malas. Hanggang nandito na siya, pauwi ng probinsiya. Kakaunting pera na lang ang natira sa kanyang pitaka.

Parang kailan lang ng maganda pa ang takbo ng buhay niya. Pasikat siya sa kumpanya dati. Maganda ang samahan nila ni Carlos. Napunta pa siya sa Cebu. At nakilala niya si Emily. Nagkagulo-gulo ang buhay niya dahil sa mga komplikasyon na pinasok niya. Oo, siya mismo ang pumasok sa mga gulo ng buhay niya nun.

Akala niya ay hindi na siya makakabangon mula nung natanggal siya sa trabaho. Ngunit dahil kay Joey ay naiangat niya muli ang kanyang buhay. Si Joey na tahimik na nagmahal sa kanya. At inalay ang lahat para sa kanilang dalawa. Ngunit kahit iyon ay hindi niya pala kayang matagalan. Mangyayari at mangyayari na siya mismo ang hahanap ng gulo sa buhay niya. Siguro talagang kakambal niya ang komplikasyon. Hindi niya kaya ang maayos na buhay?

Hopeless na nga ba siya? Ano nga ba ang puno't-dulo ng ganitong pagiisip niya? Kalibugan lang ba na hindi niya mapigilan? Hindi niya alam ang kasagutan. Ngunit naisip lang niya sana na mapatawad siya ng mga nasaktan niya. Ni Carlos, ni Joey, at yung mga iba pang umasa, nagtiwala.

Sa kabila ng lahat, nandun pa rin ang blessings niya. Nagka-ayos na sila ni Inay. At si anak niyang si Matthew. Wala man sa piling niya ay alam niyang nasa mabuting kalagayan.

Paano niya kaya uumpisahan ang buhay niya? Makakatagal kaya siya sa probinsiya? Ang maganda lang, maalagaan niya si inay, na marami na ring nirereklamo na mga sakit.

Malamig ang aircon sa bus. Nagbalot siya ng jacket. Nakatulog siya.

Nagising siya ng tumigil ang bus sa isang istayon ng sandali. Nagpick up ng mga sasakay. Bumaba siya upang umihi. Paglabas niya, nakasabay niya ang isang matipunong lalaki, bata pa siguro. Malaki ang kaha. Kahit ang biceps, mapapansin sa laki.

Pumasok sila sa bus. Tumabi siya sa mga gamit niya. At napansin niya ang lalaki naupo sa may bandang likod. Mag-isa. Walang katabi. Umandar na ang bus. May isang oras pa bago siya makarating.

Lumingon siya sa likod. Nakatingin sa kanya ang lalaki. Tumungo.

Inayos niya ang kanyang mga gamit. Ang mga ilang sandali ay tumayo si Lucas, bitbit ang tatlong bag, at lumipat ng mauupuan.

Wakas.



- Posted using BlogPress from my iPad

Thursday, October 24, 2013

Musings

My dad seems to feel better now, and so do I. I hope he sustains this, with minimal complaints. But I know we are certainly not out of the woods yet. But seeing him with more energy, smiling a bit more and even laughing a bit just lifts my spirits.

I've been sleeping at 1130pm and waking up at 6am. This is still not the same as before. So I blame jetlag. But I am not complaining. I think this is the best kind of jetlag. And I don't even feel sleepy during the day. I give myself a pat on the back for this.

I was traumatized the last time I travelled to North America about 2 years back. It was an extremely short trip - 3 nights there in Toronto, and quite anxiety-ridden. That took me 2 weeks to normalize. I would be awake until 3 or 4am. There was a time I hardly slept and ended up running in UP at 5am!

But someone kept me company then. And I have to admit that I miss his company.

He has been a raider for quite a while now. And he bravely sent me an email to initiate contact. He is based in Europe, a young, hot Pinoy white collar! After some months, we became chatmates. And because of the time difference, that would mean waking up early to chat with him.

At first he was so secretive about his identity, and that was wearing me down. But I could understand. He was still exploring the different facets of his self, discovering new interests and expanding preferences. So slowly, he let his guard down with me, and started to reveal more of himself.

He is certainly smart and even argumentative at times. And that was enough to wake me up at 530am. And when we finally started to videochat, there was a very attractive guy behind the brains, and the ambition. And mind you, the first instances of video had me talking to a torso! Yes, he was that Praning! But it was a lean and sexy torso, so I enjoyed it for a while.

These chats would happen maybe once or twice a month. Only during Friday mornings, when I would wake up early. And we covered a range of topics. But mostly, I was interested in the awakening process that was unfolding right before my eyes. However, because I still had a full Friday ahead, those chats wouldn't be very long.

So the nights of jetlag two years back gave us a chance for longer chats, uninhibited conversations that stimulated me. It was easy to like the guy, despite the paranoia that he would insert, from time to time.

His one visit to the Philippines allowed us to finally meet in person. But it had to be a breakfast meeting, because of our tight schedules. And true enough, in front of me was this smart, young and sexy chap. (I have learned not to trust online photos and personas.)

We would still manage to chat sometimes after that meet up. But gradually, it just faded. I would, from time to time, check to see if he would be online. Or even leave a message. But all I got was silence.

So, Jerkboy (I tease him), this jetlag state of mine reminded me of you. And made me wonder how you are. Have you started to realize those dreams of yours? Has that heart of yours started to beat for someone special? I sense you don't read the blog anymore. So this post about you would be too late. ( I promised to write about him then.). But know that you are fondly remembered.

- Posted using BlogPress from my iPad

Tuesday, October 22, 2013

A little unwell

Just a tad feeling down. Dad's recovery is taking very long. And it's taxing everybody. And you can help but also be concerned about the finances. It's not a bottomless well where it comes from. And I feel so guilty having to even think about it. Like it should be the least of my concerns. But I can't help it.

Dad seems to be caught in this vicious cycle of not eating enough, yet eating causes so much problems for him. And I can't seem to do anything about it. Not even the doctors.

Very trying times indeed.


- Posted using BlogPress from my iPad

Sunday, October 20, 2013

Joey at Dante 5

Hindi nakatulog si Joey. Umuulit sa kanyang isipan ang magiging confrontation nila. Iniisip niya kung anong oras siya darating. Dapat ba sa umagang-umaga? Kakatok ba siya sa kwarto? Makukuha ba niya ang numero ng kwarto? Kung sa may dining area kaya, habang nag-aalmusal sila? Naku, ayaw naman niya ng iskandalo. Alam rin niyang nagdaan na sa ganun si Lucas. Paano niya haharapin sila? Anong una niyang sasabihin? Paano kung umalis sila agad? Paano kung hindi pala si Lucas ang kasama ni Dante? Ang daming katanungan, nguni kahit ano pa, desedido siyang ituloy ang confrontation. Kaya maaga pa lang ay naghanda na siya. Ala cinco pa lang, gising na siya at inisip na kung ano ang dapat sakyan para makapunta sa Antipolo.


Nagising si Dante ng maaga rin. At nang tinignan niya ang kanyang katabi, nakita niyang mahimbing na natutulog si Lucas, nakatalikod sa kanya. Tinignan niya ang relo. 530am pa lang. Naalala niya ang naganap kagabi.

Pinahiga niya si Lucas sa kama at pumatong. Patuloy ang kanilang halikan. At sa kanyang tiyan naramdam niya ang bukol ni Lucas. At hindi niya naramdaman na tumitigas ang nota. Tinuloy niya ang paghalik sa matipunong dibdib ni Lucas, na napakasarap namang halikan. Napunta siya sa mga utong na dinilaan niya ng husto, at kinagat-kagat pa. Narinig niyang umungol si Lucas. Naisip niyang tunay ngang nasasarapan si Lucas.

Kinapa niya uli ang nota. Hindi pa rin gaanong katagas. Iniwanan niya at nagconcentrate siya uli sa pusod. Eto naman ang kanyang dinilaan at hinalikan. Nakakakilit sa kanyang mga labi ang mga buhok-buhok ni Lucas sa bandang pusod. Umungol na naman si Lucas. Pinisil niya ng nota na parang tumitigas na rin.

Binuksan at hinubad na niya ang pantalon ni Lucas. Lumitaw ang puting underwear, na napakaseksi sa kanya. Napansin niya ang bukol. At eto na ang dinila-dilaan niya, mula sa brief. Mukha nga patigas na. At hindi na niya napigil at hinila pababa ang brief para lumabas ang nota ni Lucas. At dahan-dahan ng dinilaan ang natutulog pa ring nota. Walang kibo si Lucas. Sinubo na niya ang nota. Tinuloy-tuloy ang pagchupa. Ang paghigop, pagdila. Nilabas niya ang kanyang galing. Nagawa niyang dilaan ang ulo sa loob ng kanyang bibig. Ilang sandali ay unti-unti ng tumitigas ang nota. At parang narinig na niyang humahalinghing si lucas. Kaya lalo niyang hinusayan ang pagsubo.

Ngunit ilang sandali pa ay nawala ang katigasan at dahan-dahang lumambot uli. Napapagod na siya at nagngangawit. Naramdaman na lamang niya ang mga kamay ni Lucas sa kanyang balikat, at inaangat siya. Nilapit siya sa mukha at hinalikan. Lumayo si Dante at tinignan si Lucas.

"May problema ba, love?"

"Pagod lang ako, Dante. Wala namang problema. Relax lang tayo."

Ngunit hindi naman talaga siya pagod. Sa totoo ay hindi pa nga siya inaantok. At totoong nararamdaman niya ang pagkawala ng kanyang erection. At nahiya siya. At nainis sa sarili.

"Baka yung wine?" Tanong ni Dante habang pumatong sa kanyang dibdib.

"Baka nga." Ngunti alam niyang hindi rin yung alak.

"Mamaya na lang natin ituloy." Tumayo muna si Dante. "Sleep ka muna, love."

"Sige, I'll take a nap lang." At nahiga ng husto si Lucas.

Lumabas muna sa kwarto si Dante, patungong balkonahe. Tinuloy ang pag-inom ng wine. Nang bumalik siya ay mahimbing na ang tulog ni Lucas. At humihilik pa.

Nasuya si Dante at kinuha na lang ang mga toiletries niya upang maghandang matulog na rin.

At ngayong umaga na, tinignan niya si Lucas na nasa ilalim na ng comforter. May kaunting hilik pa rin. Yumakap siya mula sa likod. At hindi naman pumalag si Lucas. Kinapa ang nota. Matigas na. At dahan-dahan na niyang hinimas ang nota. Na-excite na siya muli.

Humiga na si Lucas sa kanyang likod. Nakapikit pa rin. Umilalim sa comforter si Dante at dumiretso at pagsubo ng matigas ng nota. At muli niyang pinaghusayan ang pagchupa. Ilang sandali pa lang at tinanggal na ni Lucas ang comforter para lalong makagalaw si Dante. Binuksan ni Lucas ang kanyang mata at nakita niyang si Dante ang sumusubo sa nota niya, habang nagsasalsal ng sarili.

Mga ilang sandali na lang ay lumambot na muli ang nota niya. At kahit ano pang pagsubo ni Dante ay walang nangyayari. At naramdaman na naman niyang inaangat siya ni Lucas. Tinuloy na nila ng halikan, habang nagsasalsal sila pareho. Ngunit wala pa ring nangyayari kay Lucas. Hindi pa rin siya tinitigasan.

Ilang minuto ang nagdaan. Wala pa rin.

"Palabas ka na lang" bulong ni Lucas kay Dante.

At tinuloy na ni Dante ang pagjajakol hanggang labasan siya. At kahit masarap ng panandalian, walang satisfaction si Dante sa nangyari. Tumayo siya.

"Magshower na ako, Luc." Tumungo lang si Lucas sa pagsang-ayon.


Hindi nahirapan si Joey na hanapin ang mga sakayan papuntang Antipolo. Mabuti na lang at maaga siya bumyahe. Hindi pa matraffic. Ngunit habang mabilis nagpapatakbo ang sasakyan ay lumalakas rin ng tibok ng kanyang puso. Naisip nga niya na sana ay ma-traffic na lang para hindi niya kailangan harapin agad ang dalawa.

Nakagawa naman siya ng plano. Itatanong niya sa reception kung naka-check in si Sir Dante. Palalabasin niyang may mahalaga siyang papeles para sa negosyo. Aalamin niya kung nandun pa sila. At kung nandun pa nga, ay maghihintay siya sa may kainan ng almusal. Maghihintay siya hanggang bumaba sila para kumain. At kung sakali mang hindi sila mag-almusal, ay sasasabihan siya ng Front Desk upang may salubungin sila habang sila ay nagche-check-out.

Haharapin lang niya sila. Ipapakita lang niya kay Lucas na alam na niya. Hindi siya mag-iiskandalo. Pagnakita na siya ni Lucas ay aalis na siya. Ay, ibibigay niya pala kay Dante ang envelope, nakunwari ay may dokumento para sa kanya. Iiwan lang niya ang envelope na walang laman. O lalagyan lang niya ng isang maikling sulat. "Goodbye Lucas at Dante. Mga manloloko." At aalis na siya. At uuwi muna siya sa probinsiya. Bahala na kung gaano katagal.

Oo, hihiwalayan na niya si Lucas. Hayop talaga ang kanyang boyfriend. Minahal niya ng tapat. Tinulungan niya nung walang-wala siya, nung panahon na wala mang gustong tumulong. Naluha siya habang iniisip niya ang gagawin niya. Halong galit at awa sa sarili. Sa kanyang katangahan. Sa kanyang pagtitiwalang wala namang sukli kungdi panloloko at kasinungalingan.

Handa na siya. Kailangan lang niya makumpirma sa sarili niyang mga mata ang pagtataksil.


"May problema ba, Luc? Kagabi pa yan." Nagbibihis na si Dante habang nagsasalita. Nasa kama pa rin si Lucas.

"Ang bata-bata mo pa, may erectile dysfunction ka na."

"Wala akong impotence." Ang galit na sagot ni Lucas.

"Eh anong tawag mo diyan?"

"I'm just not into the mood."

"Mood? May nalalaman ka pang mood?" Sarcastic na ang tono ni Dante.

"I don't know. Parang wala lang akong libog."

"Obvious ba?"

"Look, I'm just tired maybe. Or..." Naiirita na rin si Lucas.

"Or what?"

"Hindi ko alam, ok? Ewan ko"

"Are you trying to tell me something?"

"Basta... parang wala akong libog pag tayo..."

Parang sinampal si Dante. "Ah ganun. Fuck you."

"Look. You want the truth, right?"

"Tang-ina mo, Lucas. Handang-handa akong gawin kitang partner! Alam mo ba yun? Partner! Hindi lang empleyado!" Nararamdaman ni Dante na tumutulo na ang kanyang luha.

"Dante, I'm sorry. But I want to make this work, too."

"How could this work? We can't even have sex!"

"Baka matutunan ko rin.."

"Huh? Kailangan pag-aralan? Anong tingin mo sa akin?"

"I know I like you."

"What do you like about me, Lucas? Ano nga ba?"

"What I know is that hindi ko malimutan ang nangyari sa atin. Nung bata pa ako."

"Eh anong nagbago? Nandito na ako. Nagkita na tayo muli. What changed?"

"Di ko alam. Basta, alam kong nagugustuhan na kita."

"Gusto mo nga, pero wala ka namang libog na nararamdaman. Oh God. I feel so old and ugly." Umiyak na ng husto si Dante. "Aminin mo na, Lucas, wala kang ibang nararamdaman for me, nothing special, right?"

"No, that's not true. Handa na nga akong iwan si Joey for you."

"Kay Joey ba, ganyan ka rin? Hindi ka tinitigasan?"

Hindi umimik si Lucas. Dahil ang katotohanan ay masarap pa rin ang sex nila ni Joey. May excitement pa rin.

"Fuck. Di ka man makapagsinungaling sa akin."

"I'm sorry."

Mga ilang sandali na lang ay nahimasmasan na si Dante. "I get it. Di naman ako tanga. Alam kong nadala ka lang."

"What do you mean?"

"You thought I was still the same guy, yung taong nakasama mo sa bus nung bata ka pa. Yung naging fantasy mo for the longest time. But reality is, hindi na ako yun. Tumatanda ang tao, Lucas. Yung sa fantasy mo, hindi. You thought you could bring it all back. The same feeling. With all the pluses."

"Pluses?"

"Oo, pluses. Plus the job, plus the lifestyle, di ba? Oo, guilty ako of showing it off. Kasi nahulog ako sa iyo. Alam kong mai-impress ka. So stupid of me."

"Ang sakit mo magsalita."

"Diyos ko, Lucas. Mag-aminan na tayo."

Sinundan eto ng katahimikan. Walang imikan, maliban lang sa pagsinghot paminsan-minsan ni Dante.

"But I still want to make this work." Eto na lang ang nasabi ni Lucas.

"This? Anong 'this'? May jowa ka. Iiwan mo na lang ba si Joey?"

"Pinag-iisipan ko na nga yun. I told you that."

"For what? To devote time to me... To learning to love me? Eh yung libog mo, matuturuan mo rin ba yan?"

"I'm sorry about that. Hindi lang ako handa, siguro."

"Handa? Lucas, wag na nating ipilit. Hindi ako nanlilimos ng pag-ibig mo. I may be old and ugly but I am just too proud to beg for your love."

"Don't say that."

"Eh yun ang pinadadama mo sa akin!"

Tahimik muli. Nag-aayos ng gamit si Dante.

"Mag-shower ka na. Magbreakfast na tayo at maka-alis na."


Umikot muna sa paligid si Joey. Maganda nga ang lugar na eto. At malamig pa ang simoy ng hangin, dahil may kataasan na rin ang lugar. Bumalik sa siya sa restaurant at naupo. Naghintay. Naka-check in pa nga sila. Halos alas siete na rin. Pababa na rin siguro yun para mag-almusal. Naghihintay na siya.

Tahimik na silang pareho. Nakaayos na ang mga gamit ng matapos na si Lucas sa pagligo at pagbihis.

"Tara, baba na tayo."

Kukunin na sana ni Lucas ang mga bag. "Iwan mo na muna. Pakukuha ko na lang pagkakain."

Bumaba sila sa reception area at dumiretso sa restaurant. Buffet breakfast ang kasama sa kanilang binayaran. Ngunit kapwa sila walang ganang kumain.

Nakita ni Joey ang kanilang pagdating sa loob. Nakatago siya sa likod ng isang poste kaya hindi siya napansin ng dalawa. Kumakabog ang kanyang dibidb. Lalapitan na ba niya? Hindi muna. Hihintayin niyang nakaupo sila. Pagnakakuha ng pagkain. Dun siya lalapit.

Pinagmasdan niya si Dante. Ngayon pa lang niya nakita. Maaaninag mo pa ang tipo bagamat may edad na. Mukhang fit naman. Si Lucas, mukhang may bagong damit. Hindi niya nakilala ang shirt na gamit. Sa malayo, parang tumaba na nga ang mahal niya. Mahal pa nga ba niya? Natawa siya sa sarili. Makakarating ba siya ng Antipolo kung di man niya mahal ang gagong iyon?

Nakaupo na sila, dala-dala ang mga plato at kakainin. Timutiyempo siya. Tahimik ang pagkain. Hindi gaanong nag-uusap. Tumayo na siya at lumapit. Hindi man siya napansin hanggang malapit na siya sa mesa. Ngunit ang lakas na ng kabog ng kanyan puso. Eto na ang sandali. Habang palapit siya ay nanumbalik ang galit, ang awa sa sarili. Naramdaman niya ang pag-akyat ng dugo sa kanyang ulo.

Tumigil siya at tinawag si Lucas.

"Lucas."

Parehong napatingin si Lucas at Dante sa kanya. At namutla si Lucas.

"Babe! Anong ginagawa mo dito?"

Dahan-dahan at malumanay siyang nagsalita. "Tang-ina mo, Lucas. Puro ka pagsisinungaling."

Biglang tumayo si Lucas. "Babe! Relax ka lang. Don't make a scene." Nilapitan niya si Joey. At naramdaman niya ang panginginig nito. "Please Babe." Hinawakan niya sa braso. Pumiglas si Joey.

Biglang sumingit si Dante. "Aren't you going to introduce us?" Tumayo na rin si Dante.

Pareho silang nagulat kay Dante. At napatigil. "Joey, si Sir Dante." Inalok ni Dante ang kanyang kamay. Hindi siya kinamayan ni Joey.

"Joey, join us for breakfast."

Parang nalito si Joey. Hindi eto ang nasa isip niyang mangyayari.

"Babe, maupo ka na. Cool lang tayo."

Hindi umiimik si Joey ng umupo. Galit pa rin ang nasa puso niya. Ngunit hindi siya kumikibo. Nag-umpisang magsalita si Dante.

"Joey, wala ka dapat ipangamba. We are not having an affair ng jowa mo."

Napatingin si Joey kay Dante.

At nakapagsalita na si Joey. "Sir, hindi ako tanga. Please, wag niyo akong tratuhin na tanga."

"Ok. You might as well know everything." Nagulat si Lucas kay Dante. "Dante! Ano ba yan? What are you talking about?"

Hindi pinansin ni Dante si Lucas.

"Oo, I fell for him. After working with him, sinuyo ko siya. I wanted him to work with me. And be my boyfriend."

"Fuck you..." Biglang sumingit si Joey.

"Wait. Patapusin mo ako. I wanted that then. But not anymore. Hindi ko na siya gusto. He's all yours."

Nagulat si Lucas. Gulat na gulat na nangyayari ang lahat na eto. "What the hell are you talking about?!?"

"Oh come on, Lucas. Itatago mo pa ba kay Joey? Enough na. You and me. It's not going to work out. Kaya wag mo na siyang iwan."

"Tang-ina mo!"

"Lower your voice, Lucas. Aalis na ako. Iiwan ko na kayo dito. Mag-usap kayo. Alam mo, Joey, maraming issues yan si Lucas. Is that what you really want?"

"Fuck you, Dante! You don't know me! Wala kang karapatan husgahan ako."

Natawa si Dante. "I just did. And you know I am right. Anyway.." Tumayo na si Dante. "Mag-usap na kayo. I'll leave your things at the concierge. Joey, nice meeting you."

Tuliro si Joey. Hindi maka-react. Hindi niya alam kung anong magiging reaction niya. Iniwan na sila ni Dante sa mesa.


Tahimik muna sila. Walang masabi pareho. "Kuha ka muna ng breakfast, Babe?" Yun lang ang nasabi ni Lucas.

Tinignan ni Joey si Lucas. Tinitigan. Wala na rin ang mga luhang naguumpisa na sanang tumulo.

"Tang-ina mo, Lucas. Tang-ina mo." Tumayo na rin siya mula sa mesa at umalis.



- Posted using BlogPress from my iPad

Sunday, October 13, 2013

cc quickie: Done with SF

So that's San Francisco. Friends and family told me I came at a great time, when the climate is just about cooling down for autumn. It's nice to be back in the mainland again. Last time was 6 years ago! And that was east coast.

I enjoyed SF. Sites I have always wanted to see, sites i have seen in pictures and movies like forever. The highlights of course, are the bonding moments with family and friends, specially those I haven't seen in ages, or haven't met at all in person. I thought I'd be laboring through the family reunions. But I totally enjoyed them all. Maybe I am at that age where these things really matter now.

Castro on a Thursday night was a lot better than Monday. (Of course!) And though largely I felt like I was unnoticed, There were still some locals who paid some attention. And some harrassment. LOL But it was all in good fun.

Now I will see what LA has to offer.

- Posted using BlogPress from my iPad

Saturday, October 12, 2013

It Scares me

I love you so much.
It scares me.
I don't know what i would do
If one breath of you was not mine.


- Posted using BlogPress from my iPad

Cross-dressing classics

The latest string of old movies I have watched have great actors and an actress cross-dressing in the starring role.









I started with Tootsie (1982), followed this with Mrs. Doubtfire (2003). And finally ending with Yentl (1983). (Ok. I see how your eyebrows raised with that last one. I'll never forget the scene in "In & Out" where Kevin Kline vioilently disagrees with his buddy's statement "Barbra was too old for Yentl!").

The movies span quite a number of years. One is a period film musical.

I love the attention to feminine detail in Tootsie and Mrs.Doubtfire. The prosthesis was quite extensive for Robin Williams! However, that was a nuance sorely lacking in Yentl. She still looked like a woman. Her beautiful voice could not be disguised to sound even remotely masculine. (Well it IS a period film. They didn't have prosthetics then?!?.)

All three presented plausible reasons for such an audacious change. Being a serious musical, Yentl's reason was also quite compelling and even philosophical. The reason for a Mrs. Doubtfire transformation is weakest though. The movies repeatedly emphasized the awkward situations that are inherent in such situations. I find Tootsie superior to the other two. Again, it seemed so hard for me to believe that Mandy Pantinkin couldn't see through Barbra's disguise!

Inevitably, their gender needs in the romance department reassert themselves, a lot less in Mrs. Doubtfire. Again, Dustin handled the development of the romance most adeptly. Barbra was quite crude. (But Mandy was just plain gorgeous then. With a butt shot at that! So hard to reconcile this Mandy with Homeland!

Yentl and Tootsie voluntarily out themselves, with Tootsie in such a big way! Mrs Doubtfire is outed due to inebriation, which made for great comedy. I find Mandy's shift from outrage to possibly, affection, was just too brief to br believable.

In the end, all three movies were roles that played up on their strengths as performers. And for Barbra, that meant singing Bergman/Bergman lyrics to Michel Legrand's immensely beautiful music.

I end this with a less popular song but something that moves me everytime. The song "The Way He Makes Me Feel" can easily be about a young man as he starts to feel the stirrings of his homosexual heart towards a best buddy. It is conflicted, tortured yet wonderful and sensuous. I am going to perform this someday. :)

http://youtu.be/7EMi4AaMp5w

The Way He Makes Me Feel

There's no chill and yet I shiver
There's no flame and yet I burn
I'm not sure what I'm afraid of
And yet I'm trembling

There's no storm yet I hear thunder
And I'm breathless why I wonder
Weak one moment
Then the next I'm fine

I feel as if I'm falling every time I close my eyes
And flowing through my body is a river of surprise
Feelings are awakening
I hardly recognize as mine

What are all these new sensations?
What's the secret they reveal?
I'm not sure I understand
But I like the way I feel

Oh why, why, why, why, oh
Why is it that every time I close my eyes he's there?
The water shining on his skin the sunlight in his hair
And all the while I'm thinking things
That I can't wait to share with him

I'm a bundle of confusion
Yet it has a strange appeal
Did it all begin with him
And the way he makes me feel?

I like the way he makes me feel, he makes me feel
I like the way, I like the way he makes me feel


Songwriters
LEGRAND, MICHEL/BERGMAN, ALAN/BERGMAN, MARILYN



- Posted using BlogPress from my iPad

Location:The Embarcadero,San Francisco,United States

Friday, October 11, 2013

Joey at Dante 4

"Napag-isipan mo na ba ang offer ko?" Sabay kinuha ni Dante ang kamay ni Lucas habang nasa kotse sila.

"I've been thinking about it. Kaso, hindi siguro makakapayag si Joey. Sa ngayong pa lang, alam kong nagsusupetcha na siya tungkol sa atin."

Hinila ni Dante si Lucas at niyakap. Hinalikan ang likod ng tenga. "Mahal na kita,Luc."

Hindi siya sumagot. Humarap siya kay Dante at hinalikan lang niya. At iniba ang usapan.

"Saan tayo pupunta tonight?"

"I got us tickets for the opera."

"Opera? Yung musical?"

"Hahaha magagalit sa iyo ang mga purists! Opera, my dear! At CCP."

"Ay sorry naman, wala niyan sa bundok. Haha"

"I want you to experience that, kahit once lang. See if you like it or not."

Na-excite si Lucas. Hindi pa niya naranasan ang manuod ng isang opera. Sana hindi siya antukin. Nakakahiya kung makatulog siya at humilik pa. Natawa siya sa kanyang iniisip.

Samantala, si Joey naman ay aburido na. Nagpaalam uli si Dante na makikipagkita siya kay Dante upang pag-usapan ang kanilang 'project'. Hindi siya mapakali. Kailangan niyang malaman kung saan sila nagpupunta. Naglakas loob siya at tinawagan niya si Sir Claude.

"Hello po, Sir Claude? Si Joey po, yung partner ni Luc."

"Oh,Joey! Napatawag ka."

"Sir, sorry po sa istorbo. May tatanung lang po ako."

"Ok lang, Joey. Ano yun?"

"May number at address po ba kayo ni Sir Dante?"

"Huh?Bakit kailangan mo yung info na yun?"

"Sorry, Sir. Alam kong kaibigan niyo siya. Kaso..."

"What, Joey?"

"Kaso, parang may relasyon sila ni Lucas. At kailangan kong malaman."

"What? Seryoso ka ba?"

"Opo. Pero hindi ako sigurado. Kuto lang. Matagal ko ng nakukutuban. Ngayon, nagpapaalam na naman si Lucas."

"Ayokong makialam sa nangyayari sa inyo, Joey."

"Hindi naman po pakikialam. At alam ko, parang inaalukan rin ni Dante si Lucas ng trabaho."

Dun tumaas ang kilay ni Claude. "Pina-pirate ni Dante si Lucas?"

"Parang ganun na nga. Pinag-iisipan na nga ni Lucas."

"Ah... Ganun ba?" Tumahimik si Claude at nag-isip.

"Eh siguro yun lang naman ang pinaguusapan nila, Joey. It doesn't mean that they are having an affair."

"Hindi, Sir. May kutob talaga ako. Baka dahilan na lang yung trabahong iyon."

Nagbuntonghininga si Claude. "Eh anong binabalak mo bang gawin pag nakuha mo yung number ni Dante?"

Hindi agad nakasagot si Joey. Ano nga ba ang gagawin niya? "Ah.. Tatawagan ko po. Tatanungin kung magkasama sila." Eto lang ang naisip niyang gawin.

"At sasagutin ka ng matino? Joey, isipin mo muna."

"Sir, kailangan ko ng may magawa." Nawawalan na siya ng pag-asa. Kailangan niyang malaman ng tunay kung niloloko na siya ni Lucas. Ayaw niyang mabigla na lang na iniwan na siya. Gusto niyang ipaglaban ang kanilang samahan.

"Hmm. Tutulungan kita. Gusto ko rin malaman kung pinipirata ni Dante ang tao ko."

Biglang nabuhayan si Joey. "Paano, Sir?"

"Ako ang tatawag kay Dante. Bahala na ako. Sige, tutulungan kitang hulihin yang jowa mo, kung totoo nga ang suspecha mo."

"Anong gagawin ko po?"

"Maghintay ka lang. Tatawagan kita uli."

Bumilis ang tibok ng puso ni Joey. Nakahanap siya ng katulong sa kanyang problema.


"Uuuy. Hindi siya nakatulog!" Kiniliti ni Dante si Lucas ng palakad na sila patungong labas. Ang daming tao sa lobby. Maraming naka-postura. Nagagandahan ang mga dresses. May ibang mga bumati kay Dante, marahil ay mga kliyente niya. Ang mga lalaki, naka-coat, naka-neck tie. Ang gara talaga ng gala.

Habang hinihintay nila ang kotse, nagdadatingan rin ang ibang mga sundo ng mga nanuod. Parang parada ng luxury cars ang dumaan. May BMW, Benz, Audi. May Porsche pa. Nagulat na lang si Lucas ng ang dumating ay isang BMW Z4, at lumabas ang driver ni Dante.

"Salamat, Gilbert." Inabot ni Gilbert ang susi kay Dante, at binuksan ang pinto ng driver's side. "O, sakay na!"

Nagtataka pa rin si Lucas habang nasa loob ng isang sports car. At si Dante ang nagmamaneho. "Maganda ba?", tanong ni Dante.

"Super! Hindi ko alam may Z4 ka pala."

"Si Papa ang mahilig si kotse. Pinahiram sa akin. Minsan masarap i-drive."

"Wow, I can imagine! Ang bilis nito!"

"Haha. Mabilis nga. Kaya minsan, sa expressway, nakakatakas ako at hinahataw ko ng 150-160. Ayaw ko rin naman lumampas dun"

Umiiling pa rin si Lucas sa paghanga. "Hanep!"

"I-topdown ko sana kaso baka maulan. At minsan, ang fear ko yung may makatabi kang bus at tatapunan ka ng basura o duduraan ka! Hahaha"

"Yuck! Hahaha Oo nga. Maraming naiinggit sa ganito."

Kinabit ni Dante ang iphone niya sa kotse. At nagpatugtog ng magandang music, pang-driving.

"Saan tayo pupunta?"

"Joy ride lang tayo."

Ang sarap ng pakiramdam. Ang pogi. Alam niyang lahat ng mga dinaraan nila ay napapatingin sa kotse, at sa mga nasa loob. Feeling pogi siya talaga. Biglang nagring ang telepono ni Dante.

"Aba? Ang boss mo tumatawag?" Sinagot ni Dante sa handsfree system ng kotse. At nagsenyales kay Lucas na tumahimik.

"Yes, kapatid?"

"Teh! Kamusta ka? San ka ngayon?"

"Ok naman. Just came from watching Puccini at CCP. Napatawag ka."

"Ay wala lang. Papunta sa condo ang mga bading. Impromptu chika moment. Punta ka."

"Ay ang saya! Naku sorry, teh. Not tonight. I'm off to Antipolo."

"Mayo ba? Or naglilihi ka lang sa kasoy? Haha"

"Gaga! No, just planning to spend overnight sa 7 suites." Sabay tingin kay Lucas at kumindat.

"Ay! May booking ang aking kapatid!"

"Oh siya! Mas mahalaga ang booking. Bye!"

Nagtawanan sila ni Lucas. At bigla siyang tinanong "Magche-check in tayo tonight?"

"Yes, love!"

"Wala akong gamit."

"I have a bag in the trunk. All you need is there. And the bag is yours."

"What? ahh hindi ako nakapagsabi kay Joey." Biglang nag-alinlangan si Lucas

"Can't you call now? Come on. It's nice there. Once lang naman."

"Eh anong excuse ko?"

"Work, as always. May kailangan tapusin for a client."

"Eh yun na nga ang dahilan ko tonight."

"Oh de i-extend mo lang. Sige na, love."

Nagdadalawang isip si Lucas. Alam niyang away na naman eto pag nagpaalam siya. Ngunit nahiya naman siya kay Dante. Mukhang pinagplanuhan eto. Kinuha ang cellphone at tatawagan na si Joey. Ngunit nagbago ng isip.

"I'll call him when we are in the hotel na."

"Thanks, Love." Kinuha ni Dante ang kamay niya at hinalikan.


"Hello Joey?"

"Sir Claude?"

"Mago-overnight sila sa Antipolo tonight."

"Huh? Hindi po nagpaalam si Lucas. Shit!"

"I'm sure tatawagan ka niyan. I suggest you go over there. Hulihin mo sila."

"Huh? Ahh, opo. Sige, sir. Gagawa ako ng paraan."

"That's the most I can do for you, Joey."

"Sir, maraming salamat."

Ang ganda ng kwarto nila. Maayos. Lumabas muna sa balkonahe si Lucas upang tawagan si Joey. Hindi siya nahirapan kumuha ng paalam. Mukhang tanggap na ni Joey ang rason niya. Lumabas si Dante.

"Everything good, love?"

"Yeah. Ok naman kay Joey. Nakakagulat nga."

"That's great. You don’t need to worry. And nagpaakyat ako ng wine." sabay ngiti si Dante.

“Ok.” Yung lang ang naisagot ni Lucas habang tumitingin sa mga kumikislap na ilaw sa kalakhang Marikina. Maya-maya pa lang ay nilapitan na siya ni Dante, dala ang isang kupita ng alak.

“Thanks, Dante.”

“Oh, bakit parang malayo ang ini-isip mo?”

“Wala naman.” Niyakap siya mula sa likod ni Dante at hinalikan sa batok.

“Drink up.”

Uminom si Lucas. At ilang sandali na lang ay iniharap na siya ni Dante at hinalikan sa labi. Bumitaw siya.

“Huy. Baka may makakita.”

Parang na-inis si Dante. “Ha? Eh Marikina Valley ang kaharap natin? Sinong makakakita mula dun?” Lumayo si Dante at pumasok na sa kwarto. Hinabol ni Lucas at niyakap.

“Eto naman, tampo agad. Gusto ko lang private.” Niyakap at hinalikan na niya si Dante sa labi, sa loob ng malamig na kwarto. Hindi na rin lumaban si Dante at hinalikan na rin si Lucas.

Matindi ang halikan. At unti-unti ng tinanggal ni Dante ang shirt ni Lucas. Hinalikan siya sa leeg, sa dibdib. At ng mapunta na sa utong niya, dinila-dilaan niya ng dahan-dahan. Napa-ungol siLucas. Dumiin ang pagdidila. At nanggigil na si Dante. kinagat ang utong.

"Aray."

"Sorry." Tumigil si Dante at hinila na si Lucas sa kama. Tinulak niya at napahiga. At pinatay na ni Dante ang ilaw.



- Posted using BlogPress from my iPad

Thursday, October 10, 2013

At the Epicenter





I ventured into Castro district on my own. It was very easy, using the Muni system (subway this time), a couple of stops from Powell (Union Square). I was told that the area was practically dead or "gentrified". But walking along the streets at 530pm, I still saw many, many pink establishments, mainly restos, bars and shops catering to our distinguished tastes. And of course, our ates were all around. You get this sense that though it has mainstreamed, it is still haven and heaven for LGBT from wherever.

I choose a resto to eat and decided on something that seemed airy and non-intimidating. I walk in and happen to have chosen the resto dedicated to Harvey Milk, so politically appropriate. this is at the corner of 18th and Castro. And further up the 18th is Badlands, the only bar i have heard mentioned.






It just feels good to do some kind of pilgrimage to this gay mecca.

I also feel invisible. I am this small gay Asian tourist wandering their streets. And nobody minds me. I guess I haven't discovered the rice bars yet



- Posted using BlogPress from my iPad

Tuesday, October 1, 2013

Learned Helplessness

It's the first of October. Time just flew passed me but slapped me along the way. This is probably the most 'challenging' period in my recent history. The company continues to hobble along. The enemies are unrelenting, their resources are endless. And the battle continues to chip away the fortress foundations. I am forced to consider drastic measures. Yet for now, these will not be enough. The pressure to just keep afloat is tremendous.

The ghost month, August, came and my folks started to become ill, very ill. First it was my mom's massive stroke. Now, it is my dad's gastrointestinal surgery that is taking too long to heal and normalize. I haven't started to feel the weight until now. As I take stock of these things, the song 'Wake me up when September ends" suddenly feels relevant.

These events have conspired to tell me that there are just things beyond my control, beyond my feeble power. I try to think, could I have done something to avoid them? So typical of corporate people to think that way. The risks were mounting. What was my risk management plan?

But somehow, I feel I could only have done so much. Like for my folks' health, I can never really control their eating habits, their lifestyle. And even if I was able to, would that have guaranteed that none of this would happen?

There are things so much bigger than me. And maybe, for once, I can just accept that I am powerless against them. And I have to tap into something beyond me, too - my faith and my religion.

I emphasize my religion because I now call on Him within the context of my Catholicism. The prayers, the supplications I intone are from the rites and rituals. And I take great comfort in them.

But my faith is not just a source of strength, not some abstract form of support that psychology could explain away. Through my fervent prayer, the solutions, the answers and the healing come to me! The wisdom to solve my company's problems came during the Mass. My mom's massive stroke did not leave any trace at all. Not one slur. Not one limp. And she was out of the hospital in 2 days.

Now, the healing is focused on my father. And that is quite a struggle. But I know He will come through for him, may be not as spectacularly miraculous as my mom's. But all will be well.

As helpless I may have been, I was not entirely powerless. I am blessed with access to the limitless resource that is Him who matters, Him who cares, Him who loves.


- Posted using BlogPress from my iPad