"Hello Lucas. Please give me update on status of the website." Yun ang text ni Dante sa kanya, habang naghahapunan sila ni Joey. Napatigil siya ng sandali bago. At napansin ni Joey.
"O. Sino yan at parang nablangko ang mukha mo?"
"Client. Si Sir Dante."
"Dante? Ang kulit rin nun." Halatang may yamot sa tinig ni Joey.
"Nagfofollow up lang ng project. Pinramis ko kasi na this week, matatapos na." Ngunit hindi iyon ang totoong rason kung bakit siya napatigil. Biglang nagbalik ang saglit na pangyayaring naganap sa kanilang dalawa. Nanumbalik ang pakiramdam. Ngunit pinilit niyang wag mapansin ni Joey.
"Kamusta work, Babe?" Iniba niya ang takbo ng pagkukuwentuhan.
"Ah may balita ako. Back to regular shift ako."
"Wow. Buti naman. Di ka na mapupuyat."
"At magtatagpo rin ang schedule natin. Mababantayan kita. Hahaha"
"Babe, di naman ako kailangan bantayan."
"Joke lang. I think promotion eto pero ayaw pang sabihin."
"Good for you, Babe."
"Eh anong nangyari sa bisita mo sa nanay mo?"
"Ok, Babe. Nagka-ayos na kami ni Nanay.." At isinalaysay niya ang nangyari. Ngunit habang tuloy ang kuwentuhan, nagtext na naman si Dante.
"I need to see the project status. Thanks."
"Babe, let me just call Dante. Baka magalit."
Sumimangot si Joey, habang tumayo at lumayo ng bahagya si Lucas upang tawagan si Dante.
"Good evening, Sir Dante."
"Hello Lucas. Dante na lang. I want to see you."
"Yes, Sir. I will get back to you on the status of the project."
"Luc, gamit ko lang na excuse yun. I want to see you. Di kita maalis sa isip ko."
Pinagpawisan si Lucas. "Ah yes, Sir. Right away, Sir."
"Kailan tayo magmeet? Dinner at my place sa Biyernes."
"Ahmm. Sige Sir. I'll have everything ready by Friday." Binaba niya ang telepono at binalikan si Joey.
Inunahan na siya ni Joey. "O hindi ka na naman pwede sa Friday, no? Narinig ko." Nag-iba na naman ang timpla ni Joey. Na-irita.
"Babe, kailangan ko lang ipakita ang final. Mabuti nga na matatapos na eto."
"Kung kailan naman first Friday ko na hindi ako magpupuyat. Kainis."
"Ricky, we need to finish this na. Kailangan ng gumana ng mabuti yung website." Matigas ang pagkabigkas niya ng mga salita nung nakikipag-meeting siya sa team, Naaburido na si Lucas. "It's been almost a month. Buti na lang, mabait si Sir Dante."
Pinilit niyang may maipakita siyang finished product by the end of the week. Kahit alam niyang iba ang pakay ng kanilang dinner, gusto pa rin niyang ipakita na pagdating sa trabaho ay di siya nakakalimot.
Maaga siyang umuwi ng Biyernes upang makapagpalit. Matagal siya bago nakapili ng susuotin. Nagbango. Nakita niya ang condom sa loob ng drawer. Binaon ang isa. Nagmadali na rin dahil matrapik pag Biyernes.
Maid ang nagbukas sa kanya pagdating niya sa condo. Naupo siya sa sofa at naalala ang matinding halikan. Lumabas na rin si Dante mula sa kwarto.
"Late ka, ha?" Nagsusuway ngunit nakangiti pa rin si Dante.
"Yes, Sir. Sorry po. Traffic."
"Ok lang. O, anong gusto mo? Beer or wine?"
"Ahmm. whatever you're having, Sir."
"Hay, sabi ko Dante na lang. Sige, let's open this." At may inabot na bote ng wine sa maid upang buksan. Naupo si Dante sa kabilang silya.
"Ang bango-bango mo naman." Bati ni Dante. Nahiya si Lucas.
"I like that scent. CK yan, di ba? Pero dapat raw, lalo na sa lalaki, the scent should 'quietly precede you'. It shouldn't announce your presence. O di ba? Gandang pakinggan?"
Nangiti lang si Lucas. Parang hindi siya mapalagay. Kaya inunahan na niya sa pagbanggit ng project.
"Sir.. ah Dante, dala ko na yung final beta nung site. Can I show it?"
"Sige, naghahanda pa naman si Manang."
Kinuha ni Lucas ang laptop niya at ipinakita na ang natapos na gawa. Tahimik si Dante. Pinag-aaralan ng mabuti. Nang nagsalita siya, maraming tanong. Halatang pagdating sa negosyo ay napaka-seryoso ni Dante. At madetalye.
"So you've solved the connection with the credit card?"
"Yes, nafix na yung bug. Ready na ang site to go live."
"Ok. Sige. May period naman yan to evaluate?"
"Yes, Sir. 6 months kaming magbabantay to note bugs and glitches."
"Sige, Live na tayo next week. I'll work with the PR agency para ma-launch ng mabuti."
"Great, Sir."
"O enough of work. Kamusta ka na?"
"Ok naman. Nanggaling sa Nanay ko the other weekend. Ok po yung trip."
"Good." at uminom ng wine si Dante. "You know, I wasn't a wine drinker before. Lately na lang na-appreciate. I'm still learning about the grape varieties. But I do know I like red more than white. Are you enjoying your wine?"
Sumisipsip ng kaunti si Lucas. "Parang maypagka matamis eto. I like this."
"Yup. Semisweet wine."
"At parang natutuyo agad ang lalamunan ko."
"And that is what dry means. Galing mo. Kuha mo agad."
Napangiti si Lucas. Marami siyang natututunan.
"Kuya, handa na po ang pagkain."
"Salamat, Manang. Tara, Luc, wag ka ng mahiya. Simple lang ang hinanda ni Manang."
Yung simpleng yun ay kakaiba. Korean dinner ang nakahanda.
"Si Manang, pinag-aral ko yan. Korean ang theme natin. There's beef bulgogi. The rice must be mixed agad. Bibimbap yan. There's the glass noodles and siyempre ang Kimchi."
Talagang may presentation pa ang pagkain. Nakakahiyang masira. Ngunit gutom na rin si Lucas kaya inumpisahan na nila. Masarap naman ang pagkain. At nagustuhan niya yung anghang ng kimchi. Nang matapos silang maghapunan, niyaya na ni Dante si Lucas sa loob ng kwarto.
Nagdalawang-isip si Lucas. Hindi agad sumunod. Napansin ni Dante. "Is there a problem? Ah. Ok, I get it. Yung jowa ba?"
"Partly. But I also want to take it slow."
"Ah. Ok. I understand." Ngunit nasa mukha ni Dante na hindi niya naiintindihan.
"I want us to build a friendship muna."
Naupo si Dante sa sofa at pinaupo na rin niya si Lucas sa tabi.
"At your own pace, Luc. Of course, we will be friends. Promise me that, kahit tapos na ang project."
"Oo naman."
"Can we at least kiss?" tanong ni Dante.
Natawa si Lucas. Parang hindi siya sanay na nagpapaalam pa bago maghalikan.
"Uhmm. Si Manang?"
"She's inside her room na. Hindi na lalabas yan. Bukas na ng umaga."
Nilapit na ni Dante ang kanyang mukha kay Lucas. Dumampi na ang labi sa labi ni Lucas. Dahan-dahan muna ang halikan. At naging torrid na rin.
Ngunit iba ang naging pakiramdam ni Lucas. Hindi tulad nung unang pangyayari. Parang pinipilit niya pang i-enjoy ang sarili. Hindi natural. Nakapikit siya ngunit parang wala siyang nararamdaman. Bumitaw siya.
"Why?" Tanong ni Dante.
"Hangin lang. haha" Tawang kabado. Tawang alinlangan.
Natawa rin si Dante. At kinuha ang wine.
"You know why Korean ang dinner natin? The next collection will be Korean-inspired."
"Talaga? Paano yun?"
"Tumatakbo pa lang sa utak ko. Something about colors and fabric."
At tumuloy-tuloy ang usapan nila. Masayang kausap si Dante. Ang dami niyang natututunan. Lalo na sa isang katulad niyang maraming ambisyon. Na may hilig sa mga tanawin, sa iba't-ibang kultura, tiyak na marami siyang malalaman.
Dumating na ang pagpapaalam Lumalalim na ang gabi. Nakakarami na ng wine si Dante. At ang mga kamay ay malikot na. Nagpaalam na siya.
"Dante, alis na po ako. Si Joey kasi, morning shift na. So he's waiting for me sa bahay."
"I understand. Will I see you again?"
"Oo naman. I want to really get to know you more."
Nadatnan niyang nasa computer pa si Joey ng pag-uwi. Hindi siya masyadong pinapansin. Yumakap siya mula sa likod at sinilip kung ano ang inaatupag. Hinalikan niya sa batok.
"Hmp. Naka-inom ka."
"Konti lang, Babe." At dinalaan niya ang tenga ni Joey. Dahan-dahang pagdila. Ipinasok ang dila sa loob. At sinubo na rin iya ang buong tenga. Hindi gumagalaw si Joey. Tumigil sa pagtype sa computer.
Lumuhod si Lucas at iniharap si Joey. Tinanggal niya ang boxer shorts, at biglang lumabas ang malaking ari na matigas na. Ang tigas-tigas na. Sinubo ni Lucas ang nota, kahit hanggang ulo lang. Mataba talaga. Pinaglaruan ang ulo ng dila. At narinig niyang umungol na si Joey.
Dinalaan niya ang bayag. At lalong napahalinghing si Joey sa sarap. Habang tinuloy niya ang pagtsupa, nagtatanggal na rin siya ng kanyang damit. At tumayo na rin upang tanggalin ang pantalon at salawal. Iniharap sa mukha ni Joey ang kanyang nota. Kinuha ni Joey at sinubo. Malambot-lambot pa. Kaya masarap ipasok sa bibig at paglaruan.
Di rin nagtagal at tumigas na ang titi at pinagbutihan na ni Joey ang pagtsupa. Maririnig ang mga pagsubo, ang laway na naiipon at tumutunog. Matindi ang pagsuck. Magaling talaga si Joey tsumupa. Sinabayan na rin niya ng pagdyakol sa sarili. Tinignan ni Lucas at mas lalo siyang nalibugan. Kasi kahit hindi nagworkout si Joey, may hubog naman ang katawan niya. At wala siyang tiyan. Kaya ang gandang tingnan siya habang binabati niya ang kanyang malaking nota.
Tinayo niya si Joey at naghalikan sila ng matindi. Ang amoy at lasang alak ni Lucas ay mas nagpalibog lang kay Joey. Binulong niya kay Lucas. "Fuck me."
Pumunta sila sa kama at pinatuwad ni Lucas si Joey. Dinilaan niya muna ang puwet. Ang bango. Yan ang gusto niya sa jowa niya. Laging mabango ang singit. Ginanahan siyang magrim ng puwet. Mas lalo naman kinaligaya ni Joey ang paglabas-pasok ng dila ni Lucas.
Sumampa na rin sa kama si Lucas at kumuha ng condom sa drawer. Kinuha rin ang lube. Sinuot muna ang condom sa kanyang matigas na ari. Ang lube naman, pinatak niya sa puwet, at gamit ang isang daliri, pinasok na rin sa butas.
"Uhhhh." umongol si Joey. "Dahan-dahan, Babe."
Dinalawa niya muna ang daliring lumalabas-pasok sa puwet ni Joey. Para mas malubricate. At masanay. Pinasok na rin niya ang nota niya. Naramdaman niya ang biglang pagsikip ng butas.
"Relax, Babe."
"Uhh. Shit. Wait."
"Relax lang. Ulo pa lang."
Ilang sandali ay pinasok na niya unti-unti. "Ahh.. Shit. " Ngunit naipasok rin niya ang buong haba ng nota niya. At tinuloy-tuloy na niya ang pagpump.
Nagbago sila ng posisyon. Hiniga niya si Joey at itinaas ang mga paa. Pinatungan ng unan sa puwet upang tumaas at hindi mahirap ipasok. Tinignan niya si Joey. Nakapikit pa rin, parang may hinintay. Kapit ang notang matigas pa rin.
At tinuloy na niya ang pagpump. Lumapit ang mukha niya at naghalikan sila habang tuloy-tuloy ang labas-pasok ng nota sa puwet.
Umungol ng sandali si Joey. At nakita na lang ni Lucas na nilalabsan na siya. At naramdaman niyang sumikip-luwag ang butas. Para siyang ginagatasan. Ilan pang kadyot ay nilabasan na rin siya sa loob ng condom. "Fuck."
Dali-dali niyang tinanggal ang condom at nahiga muna sila. Ilang sandali na lang ay naririnig na niyang humihilik si Joey. Tumayo si Lucas, kumuha ng tuwalya at nagbalabal. Nagpunta siya sa banyo at naligo.
Pagbalik niya, nakita niyang nagpunas si Joey, at nagsuot na ulit ng pambahay. Ngunit nakahiga at natutulog na. Tumabi siya at hinalikan niya sa pisngi.
"Night Babe."
- Posted using BlogPress from my iPad
Saturday, August 31, 2013
Monday, August 26, 2013
My Husband's Fabcast
We needed an excuse to get together. We also needed to do fabcast. Thankfully, GMA-7 gave us a reason. Listen in as we react to the groundbreaking telenovela, My Husband's Lover. Mostly, we break into laughter. But such is what a fabcast is all about.
Music credit belongs to the diva, Elaine. Ah este, Kuh Ledesma and her song immortalied - One More Try.
Music credit belongs to the diva, Elaine. Ah este, Kuh Ledesma and her song immortalied - One More Try.
Thursday, August 22, 2013
Monday, August 19, 2013
Is it victory for us?
It all started with a simple reply to a reporter's question. He replied with a question: “If someone is gay and he searches for the Lord and has good will, who am I to judge?” Pope Francis asked. And it was a question/reply that generated a lot of buzz, even excitement. And that included me.
My oftentimes conflicted Catholic soul was yearning for some 'official' acknowledgment of my sexual identity. Although I have made some peace with my self, I felt joy with that non-judgmental tone of the Pope, very different from all the others.
The Grim and Determined Jonas Bagas, however, was less than excited:
My first reaction to him and all the nega others was disappointment. How could he not find the statement something to rejoice over? Imagine this millennia-old institution finally prohibiting itself from "judging" after having done that for... forever? Why be so negative about it and not consider this a victory, albeit a small one?
However, reading through other comments and even talking to my priest-friend calmed me down. The Pope really didn't say anything new. The Church has always officially said to not 'condemn' the sinner but the sin. But the tone and manner just made it lighter. The op-ed article in Time magazine gave a very balanced view, to my mind. And yet it ended on a note of cautious optimism.
This exchange going inside my head reminded me of one discussion between Jesse and Celine (Before Midnight). I think it was something about Celine's work, in an environmental NGO. And Jesse was expressing that much progress has been made in this regard. Celine was aghast! She couldn't disagree more vehemently. And she pointed out that such attitudes were responsible for perpetuating the status quo. They had such contrary opinions.
And on hindsight, that is fine. We really live in a world of plurality and diversity. Very, very rarely would there be a singular, common voice or position. And it is this constant tug-of-war that makes the discussion alive, and actually starts to make something happen. Tension builds as, slowly, more voices join in, and it starts bearing towards one direction. A lot of this happens as undercurrent. And sometimes, there would be circumstances and events in the outside world that would just massively influence the way the discussions go. Then suddenly, there is change. Look at gay marriage in the U.S. Who would have thought we would see that in our lifetime?
I love comparing this to the constant movement of tectonic plates. These plates are either moving away or bumping against each other. But because of the massive size, it would seem nothing is happening. But tension continually builds. Until one day, tension is released through an earthquake.
I will disagree with Jonas and all the others. I will be elated by such pronouncements, even if they do not actually mean much. But I also need to embrace his grim determination to never give in, to remain steadfast in the cause until total victory is achieved. His kind will be relentless. And that is needed, as much as optimism is.
The key is to remain engaged. And to infect others to hold opinions, sometimes opposed. To never let the momentum slacken. Then, change could happen.
- Posted using BlogPress from my iPad
My oftentimes conflicted Catholic soul was yearning for some 'official' acknowledgment of my sexual identity. Although I have made some peace with my self, I felt joy with that non-judgmental tone of the Pope, very different from all the others.
The Grim and Determined Jonas Bagas, however, was less than excited:
Pope Francis' conciliatory tone towards gays is a welcome change, but here's why i'm not jumping for joy: harm was done, is being done vs LGBTs and women by the Catholic leadership. If he truly believes in this non-judgmental stance, then he should correct the harm done by the Church hierarchy against LGBTs: the Vatican & the CBCP should apologize for taking part in the establishment of a climate of stigma, discrimination, & abuse against LGBTs; it should stop supporting so-called gay conversion therapies; it should stop undermining evidence-based and human rights-informed HIV programs; and it should report to police all cases of sexual abuse involving priests and church officials.JonasBagas on Facebook July 29
My first reaction to him and all the nega others was disappointment. How could he not find the statement something to rejoice over? Imagine this millennia-old institution finally prohibiting itself from "judging" after having done that for... forever? Why be so negative about it and not consider this a victory, albeit a small one?
However, reading through other comments and even talking to my priest-friend calmed me down. The Pope really didn't say anything new. The Church has always officially said to not 'condemn' the sinner but the sin. But the tone and manner just made it lighter. The op-ed article in Time magazine gave a very balanced view, to my mind. And yet it ended on a note of cautious optimism.
This exchange going inside my head reminded me of one discussion between Jesse and Celine (Before Midnight). I think it was something about Celine's work, in an environmental NGO. And Jesse was expressing that much progress has been made in this regard. Celine was aghast! She couldn't disagree more vehemently. And she pointed out that such attitudes were responsible for perpetuating the status quo. They had such contrary opinions.
And on hindsight, that is fine. We really live in a world of plurality and diversity. Very, very rarely would there be a singular, common voice or position. And it is this constant tug-of-war that makes the discussion alive, and actually starts to make something happen. Tension builds as, slowly, more voices join in, and it starts bearing towards one direction. A lot of this happens as undercurrent. And sometimes, there would be circumstances and events in the outside world that would just massively influence the way the discussions go. Then suddenly, there is change. Look at gay marriage in the U.S. Who would have thought we would see that in our lifetime?
I love comparing this to the constant movement of tectonic plates. These plates are either moving away or bumping against each other. But because of the massive size, it would seem nothing is happening. But tension continually builds. Until one day, tension is released through an earthquake.
I will disagree with Jonas and all the others. I will be elated by such pronouncements, even if they do not actually mean much. But I also need to embrace his grim determination to never give in, to remain steadfast in the cause until total victory is achieved. His kind will be relentless. And that is needed, as much as optimism is.
The key is to remain engaged. And to infect others to hold opinions, sometimes opposed. To never let the momentum slacken. Then, change could happen.
- Posted using BlogPress from my iPad
Saturday, August 17, 2013
Thursday, August 15, 2013
Firsthand Account of a Commitment Proposal
Canmaker has been reading the blog for quite a while. But to him, I was just another anonymous blogger. In a high school reunion some years back, he was shocked to find out that corpcloset happens to be his high school classmate. He wrote about that encounter.
Since then, we have managed to resurrect the high school barkada. And thanks to facebook, we have been constantly in touch. We actually owe it to him. He pursued linking all of us again, and putting us online.
Anyway, I have known Canmaker to be in a relationship for more than 8 years. We've met and have come to love his partner, and even their 'kids'.
During one particular get-together, we teased him about finally 'tying the knot' with his partner. We were caught in the wave of gay marriage acceptance in different parts of the world. And though our poor little Banana Republic would never legalize this (or am I being to pessimistic?), we told him that they should go through some kind of commitment ceremony.
As the night went on, we got really excited about it. In typical beki discussion fashion, we had started to stylize the ceremony, the theme, the outfits, the catering, etc. Then the discussion turned serious as Canmaker started to really consider proposing.
And finally we told him that we needed to attend one before we all start passing away. We've never witnessed any commitment ceremony. And we may never. His was our only chance!
And one day, it finally happened: his Proposal! You just have to read his blogpost about it. It actually happened during one of our dinners, with almost all of the barkada in attendance. c3 was there, too. And I fashioned the ring out of the screwcap of a Coke Zero 2li bottle. Though we were all happy and laughing, when Canmaker finally made the proposal, we were all touched. Some of us even got really teary eyed.
A firsthand experience. A first-time for me. It was just the sweetest thing. And no matter what anybody says, it felt so right.
Tuesday, August 13, 2013
Lucas Chronicles: Tito Mario 3
Buong-buo ang pagbabalik ng mga ala-ala habang nasa labas si Lucas ng bahay, sa may maliit nilang verandah. Tulog na ang nanay at lola. At si Tanduay na lamang ang kanyang kasama. Hindi niya lubos maisip na maalala niya ang bawat detalye. Hanggang sa masaklap na kinahantungan.
"Luluwas akong Maynila, Lucas. Nagpapasama ang tiyahin mo."
"Gaano po kayo katagal mawawala?"
"Dalawang gabi lang. Iiwan ko si Tito Mario mo dito, para mag kasama ka."
"Opo."
Hindi agad pumasok sa isip ni Lucas na maiiwan ang Tito Mario na kasama niya. Tulad ng dati, pumasok siya sa paaralan ng umaga. At umuwi ng hapon. Ginawa ang mga assignment hanggang tinawag na siya ng Tito Mario upang kumain ng hapunan.
Tahimik lang siya sa hapag-kainan. Silang dalawa lang, kahit na si Ate Mela ay wala pa. Paluwas pa lang bukas. Isang tanong, isang sagot. Hanggang matapos na sila.
Pinilit ni Lucas na matulog ng maaga. Ngunit nagumpisa ng maglaro ang mga demonyo sa isip. Wala si Inang. Walang katabi si Tito Mario. Wala rin si Ate.
Hinintay niya ang hatinggabi. Nag-umpisa ng kumabog ang dibdib niya. Pumunta na siya sa may kwarto ng nanay. Tulad ng dating gawi, unti-unti niyang binuksan ang pinto. Nakita niyang nakahiga muli ang Tito Mario, walang kumot. Pumasok siya sa loob.
Pinagmasdan niya ang nahihimbing. Nakita niyang matigas na ang nota. Dahan-dahan na siyang lumapit. Gaya ng dati, dinampi niya muli ang kamay sa nota. Iba ang pakiramdam. Ang tigas-tigas. At marahil ay masikip ang brief, bumubukol lang. Lumakas ang loob niya at nilusot daliri sa garter upang mapakawalan ang ulo.
Bigla niyang tinanggal ang kamay ng gumalaw si Mario at umaayos. Halos mapatalon siya sa takot. Humiga patagilid, palayo sa kanya. Naupo muna. Naghintay kung titihaya muli.
Parang ilang oras ang nagdaan kakahintay. Tatayo at aalis na sana siya ng umayos uli sa pagkakahiga si Mario at tumihiya. Nakalabas pa rin ang ulo ng ari sa brief. Pinalipas niya muna ang ilang sandali bago niya muling hinawakan. Dahan-dahan pa rin ang kanyang paghipo. Sa kanyang mga daliri, sinukat niya ang laki ng nota. May isang dangkal rin siguro. Ngunit ang pambihira ay ang taba nito. Lalo na ang ulong nakalabas. Parang makopa lamang.
Nilapit na niya ang kanyang mukha sa ari ni Mario. Dahan-dahan. Ang nais niya ay mailapit sa kanyang bibig man lang. Mahalikan. Masinghot ang amoy nagpakalalaki. Palapit ng palapit ang kanyang mukha. Ng biglang naubo si Mario. Sa gulat niya, natumba siya at napatong sa nota.
"LUCAS!" Ang biglang sigaw ni Mario. Bigla rin etong naupo mula sa pagkakahiga.
Biglang tumayo si Lucas, nanginginig sa takot.
"Tang-inang bata ka! Anong ginagawa mo!"
Nakatayo lang si Lucas, hindi maka-imik. Unti-unting tumutulo ang luha.
"Tang-ina mong bakla! Hinihipuan mo ako! Putang ina!" Tumayo na rin si Mario.
"Tang-ina! Isusumbong kita sa nanay mo, bakla ka pala!"
Humagulgol na si Lucas. "Wag po, Tito. Sorry po. Wag niyo po akong isumbong."
"Bumalik sa kwarto mo! Kung di makakatikim sa akin!" Nag-akma si Mario sasampalin ang bata.
Dali-daling bumalik sa sarili niyang kwarto si Lucas. Tuloy-tuloy ang iyak. Takot na takot. Hindi alam kung anong gagawin. Baka palayasin siya ng nanay. Baka ipahiya siya sa buong barangay. Walang tigil ang luha niya.
Dumating ang umaga. Nakatulog na rin siya kakaiyak. Nang nagising, di niya alam kung paano haharapin ang Tito Mario. Hiyang-hiya siya. Ngunit gutom na rin siya. Kaya tumayo na rin siya, naghilamos at bumaba sa komidor. Pinakiramdaman kung nasa bahay pa si Tito Mario. Nakita ang pandesal. Nagtimpla siya ng kanyang Ovaltine at kumain.
Matamlay siya ng buong araw. Hindi nakipaglaro sa mga kapitbahay. Walang ganang gumawa ng kahit ano. Nandun lang siya sa kwarto niya. Nagkulong.
Gabi na nung narinig niyang nandun na si Tito Mario. Ayaw na sana niyang bumaba kahit kumain. Ngunit tinawag rin siya upang maghapunan. Bumaba siyang nakayuko, hindi man niya matignan si Mario. Takot na takot.
"Oh, nakabili ako ng pancit sa palengke, at yung fried chicken. Kumain ka na."
Nakita niya ang pagkain. At ang beer sa tabi ng plato ni Mario. Kumuha siya ng kaunting pagkain at dahan-dahang sumubo at ngumuya. Hindi kumakain si Mario. Umiinom lang ng beer. At naramdaman niyang nakatingin sa kanya. Wala na ring gaanong imik.
Nang matapos siya, tumayo na at nagligpit. Tinuloy na niya sa paghugas ng mga gamit. Si Mario naman, naka-upo lang, tuloy pa rin ang inom na beer.
"Aakyat na po ako."
Tumungo lang sa pang-ayon si Mario. At umakyat na rin si Lucas at nagkukulong muli sa kwarto. Nagbasa na lang ng komiks. Sa labas, narinig niyang sinindi ni Mario ang TV.
Nakatulog siya ng maaga. Ngunit nagising siya ng may tumatawag sa kanya.
"Lucas. Lucas."
Si Tito Mario niya. "Opo?"
"Pumasok ka sa kwarto."
Kinabahan si Lucas. Natakot. Hindi alam kung bakit tinatawag siya. Papagalitan? Papaluin kaya?
Tumuloy siya sa kwarto. Binuksan ang pinto at dinatnang naka-upo sa kama si Mario. May beer pa rin sa tabi. At naka-brief lang.
"Dito ka." Tinuro ang kama. Ang lakas ng kaba ni Lucas habang paupo sa kama.
Uminom ng beer. "Ginulat mo ako kagabi. Wag mo akong gugulatin."
Nakayuko lang si Lucas. Tumungo.
"Walang masama sa bakla. Kung ayaw mong sabihin ko sa nanay mo, isisekreto ko."
Nag-umpisang tumulo ang luha ni Lucas. "Opo. Salamat po."
Sumandal si Mario sa ulunan ng kama. "Sikreto natin." At lumagok muli ng beer. "Tignan mo ako."
Dahan-dahang tumingin si Lucas kay Mario. Dinaanan ng pananaw ang bukol, na ngayon ay hawak na ni Mario. Nagulat si Lucas, ngunit di niya pinahalata. Tinignan sa mata si Mario.
“Sikreto natin. Kung ano ka man. Kung anong gusto mo. Ok lang sa akin.” Sabay turo sa hawak-hawak na ari. “Eto ba gusto mo?”
Hindi alam ni Lucas kung hinuhuli lamang siya ni Mario. Nakatingin lang siya. Humihikbi-hikbi pa sa iyak. Ngunit di maka-imik.
“O di ba, eto gusto? Sige, pahahawak ko sa iyo.” Tinanggal ang kamay at pinakita ang matigas ng ari. Nakatabingi upang hindi lumabas sa brief.
“O? Bakit di ka na kumikibo? Sige, hawakan mo na.”
Hindi pa rin gumagalaw si Lucas. Nakatingin lang kay Mario.
“Sabi ng pwede mo ng hawakan.” At kinuha niya ang kamay ni Lucas at pinatong na sa kanyang nota.
Nanginginig pa rin ang kamay ni Lucas habang nakapatong ang kamay niya. Ngunit inunahan na rin siya ng mainit na pakiramdam at unti-unting niyapos ang titi sa may brief. Pinisil niya dahan-dahan. At padiin ng padiin. Narinig niyang umungol ng bahagya ang Tito Mario. Ng tinignan niya, nakapikit pa.
Si Mario mismo ang nagtanggal na ng kanyang brief at humiga na ng hustuhan sa kama. Kinuha niya uli ang kamay ni Lucas at hinayaang paglaruan ang kanyang ari. Nawala na rin lahat ng takot sa looban niya at inenjoy na niya ang malaking nota.
“Marunong ka na sumubo?”
Tumungo lang siya. At nilapit na bibig sa nota. Sa wakas, nadilaan na niya ang ulong matagal na niyang pinagpapantasyahan. Marunong na nga siya. Dinilaan niya muna sa paligid bago niya unti-unting sinubo.
Ngunit malaki at mataba pumuwesto pa siya upang maisubo ng mabuti.
“Dahan-dahan. Yung ngipin. Buka mo ng mabuti.”
At sinubukan niyang ibuka pa ng husto ang bibig niya.
“Sige, tsupain mo. Parang lollipop. Ahh”
Nahihirapan si Lucas ngunit kasama na rin ang saya at libog sa ginagawa niya. Tumayo si Mario at pinaluhod sa harap niya ang bata. Pinatuloy niya ang pagtsupa. Hindi nakatiis ang Tito Mario. Kinuha ang ulo ni Lucas at lalong binaon ang nota. Nabiluakan na si Lucas. Lumuha siya at pumiglas.
“Ano ba! Wag kang tumigil! Malapit na ako” At sinubsob muli ang nota sa bibig ni Lucas. Kinantot niya ang bibig ni Lucas. Maduwalduwal na siya ngunit ayaw siyang pakawalan ng Tito Mario. Lumuluha na siya sa sakit.
At bigla na lang nilang narinig. “HAYOP KA! ANIMAL KA!” Binitawan ni Tito Mario ang ulo. Biglang napaupo sa sahig si Lucas, umiiyak. Naghalo na ang takot, ang sakit sa pagsubsob ng nota.
Si Inang, biglang nasa harap nila, nasa kwarto, huling-huli ang nangyayari.
Biglang nag-iiyak si Lucas at tumakbo sa nanay niya at niyakap.
“Putang-ina mong hayop ka! Anak ko pa ang bibiktamihin mo!”
Gulat na gulat si Tito Mario. Hindi makasalita.
Tuloy-tuloy ang iyak ni Lucas, mahigpit ang yakap niya sa nanay niya.
“Nakakadiri ka! Lumayas ka! Lumayas ka!” Kinuha ang bag at itinapon kay Mario. “Putang ina mo! Bakla! Ipapa-pulis kita!”
“Yang anak mo ang bakla! Hinipuan ako!”
“Tarando ka pala! Anak ko pa sisihin mo! Lumayas ka na!” Pinagbabato niya si Mario ng mga gamit na nakukuha niya sa tokador. Suklay, salamin, kahit na imahen ng Sacred Heart ay hinagis na niya.
“Putang-ina niyo pareho! Pareho kayong sira-ulo!” Nagbihis si Mario at lumapit sa nanay ni Lucas.
“Gago ka! Bakla! Sige! Isusumbong kita sa pulis! ” sigaw ng nanay.
Malakas niyang sinampal ang nanay na halos matilapon sa sahig ang mag-ina.
“Kayo ang mga tarantado!!! Mga bwisit kayo!” Nilayasan na nga ni Mario ang mag-inang umiiyak.
“Patawarin mo ako, anak. Hindi ko akalaing hayop pala siya.” Tuloy-tuloy ang hagulgol ng nanay niya.
“Sinaktan ka ba niya?”
“Opo. Ang sakit-sakit po, Nay.”
“Sorry anak. Patawarin mo ako!”
“Ang sakit-sakit po... “
Natulog silang mag-ina sa kwarto, napagod sa kakaiyak. Nagising si Lucas at wala na siyang katabi. Si Inang ay bumaba na.
Sumunod siya pagkatapos makapaghilamos. Dinantnan niya si Inang na naghahain ng almusal. Maga pa rin ang mga mata. Matamlay.
“Kumain ka na, Lucas.”
“Opo.”
“Matagal ka na ba niyang inaabuso?”
Hindi agad sumagot si Lucas. Nagtatalo sa isip niya kung sasabihin niya ang katotohanan. Na siya ang may pagnanasa. Na siya ang nanguna. Ngunit hindi niya kayang aminin. Baka malagutan siya. At kung magkaayos man si Inang at Tito Mario, baka isumbong siya. Kailangan niyang unahan. At panahon na rin na mawala sa buhay nila si Tito Mario.
“Opo. Minsan po, pag ginagabi kayo. Pinipilit po niya na...”
Biglang sumingit si Inang. “Putang-ina niya! Hayop talaga. Batang tulad mo ang hinahalay niya sa kanyang kahayupan. Nakakadiri siya.” Ramdam na ramdam ni Lucas ang galit ng nanay niya. Tahimik lang si Lucas, kumakain.
“Buti na lang at walang kutsilyo dun. Kung di, napatay ko yung halimaw na yun.”
“Magpunta tayo sa pulis.”
Nagulat si Lucas. “Wag na po, Inang. Hayaan na natin siya.”
“Dapat makulong ang mga katulad niya.”
Lalong nakonsensiya si Lucas. Paano kung makulong si Tito Mario? Dahil sa kanya? Huwag naman.
“Hindi na po. At ayoko na sana siyang makita.”
“Sige, iho. Hindi na natin ipapa-pulis.”
Yun na ang huling beses na pinag-usapan nila ni Inang ang malagim na pangyayari. Hindi na binanggit kahit kay Ate Mela ang pangyayari. Hindi na rin nagpakita si Mario. Pinakuha na lang ang gamit. Natakot siguro dahil baka nga ipa-pulis ng nanay niya.
At ngayon lang niya naisip. Dun rin natapos ang saya at sigla ng nanay niya. Mula nun, naging tahimik at seryoso na ang nanay niya. Baka iyon ang ugat ng pagbabago sa kanilang mag-ina. Bakit? Sinisisi kaya siya ng nanay niya sa pagkawala ng mahal niya? Nagtanim ba ng hinahakit sa kanya si Inang? Siya ba ang may kasalanan?
Oo, siya nga ang may kasalanan. Siya ang tunay na dahilan. Dahil siya talaga ang may pagnanasa sa tiyo. Dahil siya ang nanghipo. Kahiya-hiya ang kanyang ginawa. Dahil sa kanya, naghiwalay sila ni Inang. Dahil sa kanya, hindi na niyang nakitang tumawa at maging masaya si Inang.
Nagulat siyang biglang nagsibalikan lahat ng ala-ala, mapait man. Akala niya, matagumpay na niyang nabaun sa limot. Ngunit hindi pa pala. Bumabalik rin pala ang mga ganung ala-ala, upang multuhin ka. Takutin ka at ipamalas sa iyo na ikaw ay di makatotohanan. Ikaw ay mayroong masamang nakaraan.
Tumulo ang luha ni Lucas. Hiyang-hiya sa ginawa niyang pagsisinungaling, sa paghahalay kay Tito Mario. Ang bigat-bigat sa kanyang puso, sa kanyang konsensiya.
Umakyat siya sa kwarto ng nanay. Nakabukas ng konti ang pinto. Nakita niyang gising pa siya. At nasa aparador lang, nag-aayos ng gamit.
“Nay?”
“Ha? Lucas? Bakit anak?” Tumalikod. “Naka-inom ka.”
“Nay. May sasabihin sana ako sa iyo.”
Napansin ng nanay niya na may luha sa mga mata. “Ano yun?”
“Nay, yung tungkol kay... “ Nahirapan si Lucas na ituloy ang sinasabi.
“Kanino?”
“Kay Tito Mario.”
Nakatingin lang sa kanya ang nanay niya. “Bakit? Anong kailangan pag-usapan dun? Lucas, ang tagal-tagal na nun.”
“Nay, yun nangyari sa amin...”
Napapikit si Inang, parang may sumaksak sa kanyang puso. “Tapos na yun. Wag na nating pag-usapan.”
Tumulo na ang luha ni Lucas. “Nay, ako ang may kasalanan.”
“Ha? Anong kasalanan mo?”
“Nay, ako.. ako yung nag-umpisa. yung nanguna.”
“Panong nanguna? Hinahalay ka nung gagong yun.”
“HIndi po. Nakakadiri man aminin. Ngunit.. ako po yung,” Bumuhos na ang luha at humagulgol na si Lucas. “Ako po yung nang-gapang at naghipo sa kanya habang tulog siya. Nahuli niya ako. Nagising siya. Pinagbigyan niya lang ako.”
“Tama na. Tama na.” Umangal si Inang, parang mas lalo lang nasasaktan sa mga naririnig niya.”
“Lucas, ayoko ng alalahanin yan. Parang bubog sa aking puso ang pangyayaring yun.” Tumutulo na rin ang luha ni Inang.
“Alam ko, Nay. Pero dapat niyong malaman na hindi niya kasalanan. Ako ang nanghalay, Nay. At ako ang nagsinungaling para pagtakpan ang ginawa ko. At para mapaalis ko rin siya. Dahil hindi ko gustong palitan niyo si Papa.”
“At alam ko rin na yun ang dahilan kung bakit hindi na kayo masaya. Kung bakit hindi na tayo naging close. “
Tuloy-tuloy ang iyak ni Lucas.
“Anak, yun ba ang tingin mo? Naku Lucas. Ikaw ang lumayo sa akin. Ikaw ang hindi na nagkwento. At yung tungkol sa halimaw na Mariong yun, Lucas, hindi ikaw ang may kasalanan. Kahit ikaw pa ang nanguna. Kasi ikaw ang bata! Naiintindihan mo ba?”
Tumingin si Lucas sa nanay niya. Nalilito. Hindi makaintindi.
“Lucas, bata ka pa nun. Natural lang kung may mga kakaiba kang nararamdaman. Nagbabago ang katawan mo. At kung nagawa mo man yun, kung kasalanan man, hindi pa rin sa iyo ang malaking kasalanan. Bata ka pa kasi.”
“Si Mario ang nakakatanda. Siya ang adult sa inyong dalawa. Malaking kasalanan, kahit sa batas, malaking krimen ang ginawa niya. Dahil hindi ka niya dapat pinatulan. Menor de edad ka, iho. Nasa kanya ang tamang pag-iisip. Ngunit hindi niya ginamit! Siya ang nagkasala!”
“Kahit kailan hindi ko naisip na ikaw ang may kasalanan. Sa totoo lang, sinisisi ko ang sarili ko sa pangyayari. Na nagmahal ako ng isang halimaw. Isang bastos na hayop. At ikaw ang kanyang naging biktima. Kaya ka siguro naging..”
“Nay, wag niyo siyang sisihin sa aking kabadingan. Bakla na ako dati pa.”
“Ngunit hindi kita sinisisi, kahit kailan man. Ako ang humihingi ng patawad sa iyo, nun pa man.”
“Lucas, ikaw ang lumayo. Ang loob mo lumayo sa akin mula nun. Ang inisip ko, hindi mo ako mapatawad. At hindi kita masisi kung ganun. Dahil ang laki ng aking pagkukulang.”
Dun pa lang nabuo sa isipan ni Lucas na totoo ang sinasabi ng nanay niya. Siya ang lumayo. Siya ang hindi na naging close. At naintindihan na rin niya ang sarili niya. Dahil sa pakiramdam niyang malaking kasalanan ng kanyang pagsisinungaling, at pagnanasa sa taong mahal ng nanay niya, hindi niya maharap ang nanay niya. Siya nga ang walang mukhang maiharap sa kanya.
“Nay, never ko kayong sinisi. Ako po talaga ang masama. Hiyang-hiya ako sa ginawa ko. Diring-dire sa sarili. ” Tumungo lang siya sa kahihiyan.
Nilapitan siya ng nanay niya at niyakap siya ng mahigpit.
“Ay Lucas, ikaw na pinakamamahal ko. Wag mong isipin yan. Hindi ka masamang tao. Please, wag mong isipin yan. Tao ka lang.” Pareho na silang nag-iyakan, magkayap ng mahigpit.
“Sorry, anak.”
“Sorry, Nay.”
“Lucas, mahal kita. Nagbalik ka na.” At hinalikan niya sa nuo ang kanyang nag-iisang lalaki.
- Posted using BlogPress from my iPad
"Luluwas akong Maynila, Lucas. Nagpapasama ang tiyahin mo."
"Gaano po kayo katagal mawawala?"
"Dalawang gabi lang. Iiwan ko si Tito Mario mo dito, para mag kasama ka."
"Opo."
Hindi agad pumasok sa isip ni Lucas na maiiwan ang Tito Mario na kasama niya. Tulad ng dati, pumasok siya sa paaralan ng umaga. At umuwi ng hapon. Ginawa ang mga assignment hanggang tinawag na siya ng Tito Mario upang kumain ng hapunan.
Tahimik lang siya sa hapag-kainan. Silang dalawa lang, kahit na si Ate Mela ay wala pa. Paluwas pa lang bukas. Isang tanong, isang sagot. Hanggang matapos na sila.
Pinilit ni Lucas na matulog ng maaga. Ngunit nagumpisa ng maglaro ang mga demonyo sa isip. Wala si Inang. Walang katabi si Tito Mario. Wala rin si Ate.
Hinintay niya ang hatinggabi. Nag-umpisa ng kumabog ang dibdib niya. Pumunta na siya sa may kwarto ng nanay. Tulad ng dating gawi, unti-unti niyang binuksan ang pinto. Nakita niyang nakahiga muli ang Tito Mario, walang kumot. Pumasok siya sa loob.
Pinagmasdan niya ang nahihimbing. Nakita niyang matigas na ang nota. Dahan-dahan na siyang lumapit. Gaya ng dati, dinampi niya muli ang kamay sa nota. Iba ang pakiramdam. Ang tigas-tigas. At marahil ay masikip ang brief, bumubukol lang. Lumakas ang loob niya at nilusot daliri sa garter upang mapakawalan ang ulo.
Bigla niyang tinanggal ang kamay ng gumalaw si Mario at umaayos. Halos mapatalon siya sa takot. Humiga patagilid, palayo sa kanya. Naupo muna. Naghintay kung titihaya muli.
Parang ilang oras ang nagdaan kakahintay. Tatayo at aalis na sana siya ng umayos uli sa pagkakahiga si Mario at tumihiya. Nakalabas pa rin ang ulo ng ari sa brief. Pinalipas niya muna ang ilang sandali bago niya muling hinawakan. Dahan-dahan pa rin ang kanyang paghipo. Sa kanyang mga daliri, sinukat niya ang laki ng nota. May isang dangkal rin siguro. Ngunit ang pambihira ay ang taba nito. Lalo na ang ulong nakalabas. Parang makopa lamang.
Nilapit na niya ang kanyang mukha sa ari ni Mario. Dahan-dahan. Ang nais niya ay mailapit sa kanyang bibig man lang. Mahalikan. Masinghot ang amoy nagpakalalaki. Palapit ng palapit ang kanyang mukha. Ng biglang naubo si Mario. Sa gulat niya, natumba siya at napatong sa nota.
"LUCAS!" Ang biglang sigaw ni Mario. Bigla rin etong naupo mula sa pagkakahiga.
Biglang tumayo si Lucas, nanginginig sa takot.
"Tang-inang bata ka! Anong ginagawa mo!"
Nakatayo lang si Lucas, hindi maka-imik. Unti-unting tumutulo ang luha.
"Tang-ina mong bakla! Hinihipuan mo ako! Putang ina!" Tumayo na rin si Mario.
"Tang-ina! Isusumbong kita sa nanay mo, bakla ka pala!"
Humagulgol na si Lucas. "Wag po, Tito. Sorry po. Wag niyo po akong isumbong."
"Bumalik sa kwarto mo! Kung di makakatikim sa akin!" Nag-akma si Mario sasampalin ang bata.
Dali-daling bumalik sa sarili niyang kwarto si Lucas. Tuloy-tuloy ang iyak. Takot na takot. Hindi alam kung anong gagawin. Baka palayasin siya ng nanay. Baka ipahiya siya sa buong barangay. Walang tigil ang luha niya.
Dumating ang umaga. Nakatulog na rin siya kakaiyak. Nang nagising, di niya alam kung paano haharapin ang Tito Mario. Hiyang-hiya siya. Ngunit gutom na rin siya. Kaya tumayo na rin siya, naghilamos at bumaba sa komidor. Pinakiramdaman kung nasa bahay pa si Tito Mario. Nakita ang pandesal. Nagtimpla siya ng kanyang Ovaltine at kumain.
Matamlay siya ng buong araw. Hindi nakipaglaro sa mga kapitbahay. Walang ganang gumawa ng kahit ano. Nandun lang siya sa kwarto niya. Nagkulong.
Gabi na nung narinig niyang nandun na si Tito Mario. Ayaw na sana niyang bumaba kahit kumain. Ngunit tinawag rin siya upang maghapunan. Bumaba siyang nakayuko, hindi man niya matignan si Mario. Takot na takot.
"Oh, nakabili ako ng pancit sa palengke, at yung fried chicken. Kumain ka na."
Nakita niya ang pagkain. At ang beer sa tabi ng plato ni Mario. Kumuha siya ng kaunting pagkain at dahan-dahang sumubo at ngumuya. Hindi kumakain si Mario. Umiinom lang ng beer. At naramdaman niyang nakatingin sa kanya. Wala na ring gaanong imik.
Nang matapos siya, tumayo na at nagligpit. Tinuloy na niya sa paghugas ng mga gamit. Si Mario naman, naka-upo lang, tuloy pa rin ang inom na beer.
"Aakyat na po ako."
Tumungo lang sa pang-ayon si Mario. At umakyat na rin si Lucas at nagkukulong muli sa kwarto. Nagbasa na lang ng komiks. Sa labas, narinig niyang sinindi ni Mario ang TV.
Nakatulog siya ng maaga. Ngunit nagising siya ng may tumatawag sa kanya.
"Lucas. Lucas."
Si Tito Mario niya. "Opo?"
"Pumasok ka sa kwarto."
Kinabahan si Lucas. Natakot. Hindi alam kung bakit tinatawag siya. Papagalitan? Papaluin kaya?
Tumuloy siya sa kwarto. Binuksan ang pinto at dinatnang naka-upo sa kama si Mario. May beer pa rin sa tabi. At naka-brief lang.
"Dito ka." Tinuro ang kama. Ang lakas ng kaba ni Lucas habang paupo sa kama.
Uminom ng beer. "Ginulat mo ako kagabi. Wag mo akong gugulatin."
Nakayuko lang si Lucas. Tumungo.
"Walang masama sa bakla. Kung ayaw mong sabihin ko sa nanay mo, isisekreto ko."
Nag-umpisang tumulo ang luha ni Lucas. "Opo. Salamat po."
Sumandal si Mario sa ulunan ng kama. "Sikreto natin." At lumagok muli ng beer. "Tignan mo ako."
Dahan-dahang tumingin si Lucas kay Mario. Dinaanan ng pananaw ang bukol, na ngayon ay hawak na ni Mario. Nagulat si Lucas, ngunit di niya pinahalata. Tinignan sa mata si Mario.
“Sikreto natin. Kung ano ka man. Kung anong gusto mo. Ok lang sa akin.” Sabay turo sa hawak-hawak na ari. “Eto ba gusto mo?”
Hindi alam ni Lucas kung hinuhuli lamang siya ni Mario. Nakatingin lang siya. Humihikbi-hikbi pa sa iyak. Ngunit di maka-imik.
“O di ba, eto gusto? Sige, pahahawak ko sa iyo.” Tinanggal ang kamay at pinakita ang matigas ng ari. Nakatabingi upang hindi lumabas sa brief.
“O? Bakit di ka na kumikibo? Sige, hawakan mo na.”
Hindi pa rin gumagalaw si Lucas. Nakatingin lang kay Mario.
“Sabi ng pwede mo ng hawakan.” At kinuha niya ang kamay ni Lucas at pinatong na sa kanyang nota.
Nanginginig pa rin ang kamay ni Lucas habang nakapatong ang kamay niya. Ngunit inunahan na rin siya ng mainit na pakiramdam at unti-unting niyapos ang titi sa may brief. Pinisil niya dahan-dahan. At padiin ng padiin. Narinig niyang umungol ng bahagya ang Tito Mario. Ng tinignan niya, nakapikit pa.
Si Mario mismo ang nagtanggal na ng kanyang brief at humiga na ng hustuhan sa kama. Kinuha niya uli ang kamay ni Lucas at hinayaang paglaruan ang kanyang ari. Nawala na rin lahat ng takot sa looban niya at inenjoy na niya ang malaking nota.
“Marunong ka na sumubo?”
Tumungo lang siya. At nilapit na bibig sa nota. Sa wakas, nadilaan na niya ang ulong matagal na niyang pinagpapantasyahan. Marunong na nga siya. Dinilaan niya muna sa paligid bago niya unti-unting sinubo.
Ngunit malaki at mataba pumuwesto pa siya upang maisubo ng mabuti.
“Dahan-dahan. Yung ngipin. Buka mo ng mabuti.”
At sinubukan niyang ibuka pa ng husto ang bibig niya.
“Sige, tsupain mo. Parang lollipop. Ahh”
Nahihirapan si Lucas ngunit kasama na rin ang saya at libog sa ginagawa niya. Tumayo si Mario at pinaluhod sa harap niya ang bata. Pinatuloy niya ang pagtsupa. Hindi nakatiis ang Tito Mario. Kinuha ang ulo ni Lucas at lalong binaon ang nota. Nabiluakan na si Lucas. Lumuha siya at pumiglas.
“Ano ba! Wag kang tumigil! Malapit na ako” At sinubsob muli ang nota sa bibig ni Lucas. Kinantot niya ang bibig ni Lucas. Maduwalduwal na siya ngunit ayaw siyang pakawalan ng Tito Mario. Lumuluha na siya sa sakit.
At bigla na lang nilang narinig. “HAYOP KA! ANIMAL KA!” Binitawan ni Tito Mario ang ulo. Biglang napaupo sa sahig si Lucas, umiiyak. Naghalo na ang takot, ang sakit sa pagsubsob ng nota.
Si Inang, biglang nasa harap nila, nasa kwarto, huling-huli ang nangyayari.
Biglang nag-iiyak si Lucas at tumakbo sa nanay niya at niyakap.
“Putang-ina mong hayop ka! Anak ko pa ang bibiktamihin mo!”
Gulat na gulat si Tito Mario. Hindi makasalita.
Tuloy-tuloy ang iyak ni Lucas, mahigpit ang yakap niya sa nanay niya.
“Nakakadiri ka! Lumayas ka! Lumayas ka!” Kinuha ang bag at itinapon kay Mario. “Putang ina mo! Bakla! Ipapa-pulis kita!”
“Yang anak mo ang bakla! Hinipuan ako!”
“Tarando ka pala! Anak ko pa sisihin mo! Lumayas ka na!” Pinagbabato niya si Mario ng mga gamit na nakukuha niya sa tokador. Suklay, salamin, kahit na imahen ng Sacred Heart ay hinagis na niya.
“Putang-ina niyo pareho! Pareho kayong sira-ulo!” Nagbihis si Mario at lumapit sa nanay ni Lucas.
“Gago ka! Bakla! Sige! Isusumbong kita sa pulis! ” sigaw ng nanay.
Malakas niyang sinampal ang nanay na halos matilapon sa sahig ang mag-ina.
“Kayo ang mga tarantado!!! Mga bwisit kayo!” Nilayasan na nga ni Mario ang mag-inang umiiyak.
“Patawarin mo ako, anak. Hindi ko akalaing hayop pala siya.” Tuloy-tuloy ang hagulgol ng nanay niya.
“Sinaktan ka ba niya?”
“Opo. Ang sakit-sakit po, Nay.”
“Sorry anak. Patawarin mo ako!”
“Ang sakit-sakit po... “
Natulog silang mag-ina sa kwarto, napagod sa kakaiyak. Nagising si Lucas at wala na siyang katabi. Si Inang ay bumaba na.
Sumunod siya pagkatapos makapaghilamos. Dinantnan niya si Inang na naghahain ng almusal. Maga pa rin ang mga mata. Matamlay.
“Kumain ka na, Lucas.”
“Opo.”
“Matagal ka na ba niyang inaabuso?”
Hindi agad sumagot si Lucas. Nagtatalo sa isip niya kung sasabihin niya ang katotohanan. Na siya ang may pagnanasa. Na siya ang nanguna. Ngunit hindi niya kayang aminin. Baka malagutan siya. At kung magkaayos man si Inang at Tito Mario, baka isumbong siya. Kailangan niyang unahan. At panahon na rin na mawala sa buhay nila si Tito Mario.
“Opo. Minsan po, pag ginagabi kayo. Pinipilit po niya na...”
Biglang sumingit si Inang. “Putang-ina niya! Hayop talaga. Batang tulad mo ang hinahalay niya sa kanyang kahayupan. Nakakadiri siya.” Ramdam na ramdam ni Lucas ang galit ng nanay niya. Tahimik lang si Lucas, kumakain.
“Buti na lang at walang kutsilyo dun. Kung di, napatay ko yung halimaw na yun.”
“Magpunta tayo sa pulis.”
Nagulat si Lucas. “Wag na po, Inang. Hayaan na natin siya.”
“Dapat makulong ang mga katulad niya.”
Lalong nakonsensiya si Lucas. Paano kung makulong si Tito Mario? Dahil sa kanya? Huwag naman.
“Hindi na po. At ayoko na sana siyang makita.”
“Sige, iho. Hindi na natin ipapa-pulis.”
Yun na ang huling beses na pinag-usapan nila ni Inang ang malagim na pangyayari. Hindi na binanggit kahit kay Ate Mela ang pangyayari. Hindi na rin nagpakita si Mario. Pinakuha na lang ang gamit. Natakot siguro dahil baka nga ipa-pulis ng nanay niya.
At ngayon lang niya naisip. Dun rin natapos ang saya at sigla ng nanay niya. Mula nun, naging tahimik at seryoso na ang nanay niya. Baka iyon ang ugat ng pagbabago sa kanilang mag-ina. Bakit? Sinisisi kaya siya ng nanay niya sa pagkawala ng mahal niya? Nagtanim ba ng hinahakit sa kanya si Inang? Siya ba ang may kasalanan?
Oo, siya nga ang may kasalanan. Siya ang tunay na dahilan. Dahil siya talaga ang may pagnanasa sa tiyo. Dahil siya ang nanghipo. Kahiya-hiya ang kanyang ginawa. Dahil sa kanya, naghiwalay sila ni Inang. Dahil sa kanya, hindi na niyang nakitang tumawa at maging masaya si Inang.
Nagulat siyang biglang nagsibalikan lahat ng ala-ala, mapait man. Akala niya, matagumpay na niyang nabaun sa limot. Ngunit hindi pa pala. Bumabalik rin pala ang mga ganung ala-ala, upang multuhin ka. Takutin ka at ipamalas sa iyo na ikaw ay di makatotohanan. Ikaw ay mayroong masamang nakaraan.
Tumulo ang luha ni Lucas. Hiyang-hiya sa ginawa niyang pagsisinungaling, sa paghahalay kay Tito Mario. Ang bigat-bigat sa kanyang puso, sa kanyang konsensiya.
Umakyat siya sa kwarto ng nanay. Nakabukas ng konti ang pinto. Nakita niyang gising pa siya. At nasa aparador lang, nag-aayos ng gamit.
“Nay?”
“Ha? Lucas? Bakit anak?” Tumalikod. “Naka-inom ka.”
“Nay. May sasabihin sana ako sa iyo.”
Napansin ng nanay niya na may luha sa mga mata. “Ano yun?”
“Nay, yung tungkol kay... “ Nahirapan si Lucas na ituloy ang sinasabi.
“Kanino?”
“Kay Tito Mario.”
Nakatingin lang sa kanya ang nanay niya. “Bakit? Anong kailangan pag-usapan dun? Lucas, ang tagal-tagal na nun.”
“Nay, yun nangyari sa amin...”
Napapikit si Inang, parang may sumaksak sa kanyang puso. “Tapos na yun. Wag na nating pag-usapan.”
Tumulo na ang luha ni Lucas. “Nay, ako ang may kasalanan.”
“Ha? Anong kasalanan mo?”
“Nay, ako.. ako yung nag-umpisa. yung nanguna.”
“Panong nanguna? Hinahalay ka nung gagong yun.”
“HIndi po. Nakakadiri man aminin. Ngunit.. ako po yung,” Bumuhos na ang luha at humagulgol na si Lucas. “Ako po yung nang-gapang at naghipo sa kanya habang tulog siya. Nahuli niya ako. Nagising siya. Pinagbigyan niya lang ako.”
“Tama na. Tama na.” Umangal si Inang, parang mas lalo lang nasasaktan sa mga naririnig niya.”
“Lucas, ayoko ng alalahanin yan. Parang bubog sa aking puso ang pangyayaring yun.” Tumutulo na rin ang luha ni Inang.
“Alam ko, Nay. Pero dapat niyong malaman na hindi niya kasalanan. Ako ang nanghalay, Nay. At ako ang nagsinungaling para pagtakpan ang ginawa ko. At para mapaalis ko rin siya. Dahil hindi ko gustong palitan niyo si Papa.”
“At alam ko rin na yun ang dahilan kung bakit hindi na kayo masaya. Kung bakit hindi na tayo naging close. “
Tuloy-tuloy ang iyak ni Lucas.
“Anak, yun ba ang tingin mo? Naku Lucas. Ikaw ang lumayo sa akin. Ikaw ang hindi na nagkwento. At yung tungkol sa halimaw na Mariong yun, Lucas, hindi ikaw ang may kasalanan. Kahit ikaw pa ang nanguna. Kasi ikaw ang bata! Naiintindihan mo ba?”
Tumingin si Lucas sa nanay niya. Nalilito. Hindi makaintindi.
“Lucas, bata ka pa nun. Natural lang kung may mga kakaiba kang nararamdaman. Nagbabago ang katawan mo. At kung nagawa mo man yun, kung kasalanan man, hindi pa rin sa iyo ang malaking kasalanan. Bata ka pa kasi.”
“Si Mario ang nakakatanda. Siya ang adult sa inyong dalawa. Malaking kasalanan, kahit sa batas, malaking krimen ang ginawa niya. Dahil hindi ka niya dapat pinatulan. Menor de edad ka, iho. Nasa kanya ang tamang pag-iisip. Ngunit hindi niya ginamit! Siya ang nagkasala!”
“Kahit kailan hindi ko naisip na ikaw ang may kasalanan. Sa totoo lang, sinisisi ko ang sarili ko sa pangyayari. Na nagmahal ako ng isang halimaw. Isang bastos na hayop. At ikaw ang kanyang naging biktima. Kaya ka siguro naging..”
“Nay, wag niyo siyang sisihin sa aking kabadingan. Bakla na ako dati pa.”
“Ngunit hindi kita sinisisi, kahit kailan man. Ako ang humihingi ng patawad sa iyo, nun pa man.”
“Lucas, ikaw ang lumayo. Ang loob mo lumayo sa akin mula nun. Ang inisip ko, hindi mo ako mapatawad. At hindi kita masisi kung ganun. Dahil ang laki ng aking pagkukulang.”
Dun pa lang nabuo sa isipan ni Lucas na totoo ang sinasabi ng nanay niya. Siya ang lumayo. Siya ang hindi na naging close. At naintindihan na rin niya ang sarili niya. Dahil sa pakiramdam niyang malaking kasalanan ng kanyang pagsisinungaling, at pagnanasa sa taong mahal ng nanay niya, hindi niya maharap ang nanay niya. Siya nga ang walang mukhang maiharap sa kanya.
“Nay, never ko kayong sinisi. Ako po talaga ang masama. Hiyang-hiya ako sa ginawa ko. Diring-dire sa sarili. ” Tumungo lang siya sa kahihiyan.
Nilapitan siya ng nanay niya at niyakap siya ng mahigpit.
“Ay Lucas, ikaw na pinakamamahal ko. Wag mong isipin yan. Hindi ka masamang tao. Please, wag mong isipin yan. Tao ka lang.” Pareho na silang nag-iyakan, magkayap ng mahigpit.
“Sorry, anak.”
“Sorry, Nay.”
“Lucas, mahal kita. Nagbalik ka na.” At hinalikan niya sa nuo ang kanyang nag-iisang lalaki.
- Posted using BlogPress from my iPad
Tuesday, August 6, 2013
Lucas Chronicles: Tito Mario 2
Nagising siya sa katok ng nanay sa kanyang kwarto.
"Lucas? Kakain na tayo."
"Huh? Opo, Nay. Babangon na." Parang naalimpungatan pa siya. Nakatulog na pala siya dahil sa ininom na alak.
Nanaog siya at bumaba sa komedor. Nandun na ang Lola Minda at ang Nanay sa hapagkainan. Hinintay siya bago mag-umpisa. At sabay-sabay silang nagdasal muna ng grasya.
"Anong balita na dito, Nay?"
"Balita? Dito sa Paombong? May nangyayari bang bago dito?"
"Chill lang Nay. Nakikipagkwentuhan lang." Nairita siya sa reaksyon ng nanay. may taray pa.
"Wala naman. Pareho pa rin. Alam mo namang mabagal ang takbo ng buhay dito" sumabat na lamang si Lola Minda.
"Ano ba ang trabaho mo ngayon?"
"Ang sabi ko nga, sa software company. Yun yung..". Nahirapan siyang ipaliwanag. "Basta sa computers. Pero kasi kakilala ko na dati yung may-ari. Kaya nakapasok ako kahit wala naman akong alam sa computers."
"Ah. Nga pala. Yung pinsan mo, si Eric, pauwi mula sa abroad sa susunod na buwan. may reunion atang pinaplano. Makakaluwas ka ba?"
"Si Eric Dagul? Nag-abroad ba yun?"
"Oo kaya. Tagal na. At talagang umasenso. Iisipin mo ba namang aasenso yun. Eh ang tamad-tamad nun dati."
"Oo, naalala ko nga. Buti pa siya, nakapag-abroad."
"Eh bakit hindi ka nga ba mag-abroad?" Tanong ng nanay.
"Naku, Nay, wala akong papasukan. Ayokong magsapalaran at magTNT"
"Teka.." At inamoy siya ni Lola Minda. "Uminom ka ba?"
"Konti lang, La. Nagpa-antok lang."
"Tanghaling tapat?" Singit na tanong ng nanay.
"Eh ano ngayon? Nay, iba na ang panahon ngayon. Yung mga taga call center, umaga nag-iinuman."
"Kaya walang nangyayari sa buhay ng mga yun"
"Nay, sila nga ang kumikita ngayon. Lagi ka na lang nega."
"Ano? Mega?"
"Nega! Negative! Lagi na lang may mali. Lagi na lang may napupuna." Tumataas na ang tono niya.
Hindi kumibo ang nanay niya. At hindi siya pinansin. Tumahimik silang tatlo.
Iniba niya ang usapan. "Siguro, Nay, dapat mas madalas kang lumalabas."
"Gastos lang yun."
"Wala ka bang dine-date ngayon?" Tinukso niya ang nanay niya. At nagngitian sila ng Lola Minda niya.
"Wala akong panahon para sa ganyan."
"Nay, bata ka pa. Kaya mo pang magpaligaw."
"Manahimik ka, Lucas. Ang mga lalaki, taksil."
Tumahimik na naman. Parang may masamang espiritu na dumaan. At dun niya naisip na ang tinutukoy niya siguro ay si Tito Mario. Awkward na naman.
"Akyat na muna ako, Nay, La."
"Sasama ka ba sa simba bukas?" Tanong ni Lola Minda.
"Di na po. Kayo na lang."
"Hoy, kahit ganyan ka, dapat naalala mo ang Diyos. Dapat nagdadasal ka pa rin."
"Nagdadasal naman ako. Nagsisimba rin po. Hindi lang regular." At pumanaog na siya. Nakita niya ang natirang Tanduay. Tinignan naman niya ang mga litrato. At naalala niya ang mga gabi nung kabataan niya.
Mula nang naganap yung hapon na iyon, may nagbago kay Lucas. Sa umaga, pareho pa rin ang pakikitungo niya kay Tito Mario. Hindi niya pinapansin. Minsan nga, sinusungitan pa niya. Nandun pa rin ang inis at ang pagtingin sa kanya bilang nang-agaw ng atensiyon ng nanay niya, at pumapalit sa kanyang tatay na yumao. Nandun pa rin ang bigat ng loob.
Ngunit may mga gabing para na lang may susing magbubukas ng kakaibang pakiramdam at hangarin. Hindi siya makatulog. Hindi mapakali. Hihintayin niyang malalim na ang gabi. At dahan-dahan siyang babangon. Lalakad siya tungo sa kwarto ng nanay niya, kwarto nila ni Tito Mario. Unti-unti niyang bubuksan ang pinto at sisilip. Makikita niya ang mahimbing na pagkakahiga ng magkasintahan. At minsan, natitiyempuhan niyang walang nakapatong na kumot sa katawan ni Tito Mario. At maaaninag niya muli ang bukol sa brief. Sa liwanag ng ilaw ng poste ng Meralco sa labas, makikita niya ang hugis ng tambok. Minsan matigas. At sa isang pagkakataon, parang nakalabas na ang ulo. Ilang gabing ganun ang kanyang ritual. Maninilip mula sa puwang ng bukas na pinto. At kung walang nakabalabal na kumot, manunuod. At babalik sa kwarto upang magsalsal, isip-isip ang titi ng Tito.
Dumating ang panahon na hindi na siya makuntentong naninilip lamang. Malayo masyado. Kailangan niyang malapitan. Lumakas ang loob niya at dahan-dahang binuksan ang pinto hanggang makapasok siya. Ang lakas ng kabog ng dibdib. Pakiramdam niya ay magigising sila dahil sa ingay ng puso niya. Ngunit hindi naman nangyari. Kaya nagawa niyang tumayo sa paanan ng kama. Natitigan niya ng mabuti ang tambok. At totoo nga na minsan, pagmaluwag ang brief, lumalabas na ang ulo.
Pinagnanasahan niyang mahawakan man lang, mahipo ang malaking ari. Kaya pinag-aralan niya kung paano siya makakalapit. Sa tabi ng kama, sa gawi ng Tito niya, may puwang na pwede niyang lusutan. Baka dun ay maaari siyang lumuhod, at malapit sa notang minimithi.
Dumating din ang pagkakataon na nagkalakas loob na siyang tumabi. Naluhod siya sa tabing kama at dahan-dahang pinagapang ang mga daliri. Mahimbing pa rin ang tulog. Malakas ang hilik. Nakatihaya at di gumagalaw. Hindi man matigas nung panahon na iyon ngunit malaki pa rin. Dumampi ang daliri sa nota. Pinakiramdaman ang reaksyon. Hindi nagising. At hinaplos ng dahan-dahan. Pinisil ng bahagya. At tumayo na rin siya sa pagkakaluhod. Baka magising pa.
Ganyan ang mga gabi ni Lucas na nagbibinata o nagdadalaga. Mga gabi ng paninilip, at minsan, mga gabing may haplos sa titing malaki. Minsan, aatakihin siya ng konsensiya niya. At pipilitin niyang hindi na gawin muli. Ngunit pagdating ng gabi, lahat ng pangako ay masisira lamang. May kakabog na naman sa kanyang dibdib. At babangon na naman siya tungo sa kwarto.
- Posted using BlogPress from my iPad
"Lucas? Kakain na tayo."
"Huh? Opo, Nay. Babangon na." Parang naalimpungatan pa siya. Nakatulog na pala siya dahil sa ininom na alak.
Nanaog siya at bumaba sa komedor. Nandun na ang Lola Minda at ang Nanay sa hapagkainan. Hinintay siya bago mag-umpisa. At sabay-sabay silang nagdasal muna ng grasya.
"Anong balita na dito, Nay?"
"Balita? Dito sa Paombong? May nangyayari bang bago dito?"
"Chill lang Nay. Nakikipagkwentuhan lang." Nairita siya sa reaksyon ng nanay. may taray pa.
"Wala naman. Pareho pa rin. Alam mo namang mabagal ang takbo ng buhay dito" sumabat na lamang si Lola Minda.
"Ano ba ang trabaho mo ngayon?"
"Ang sabi ko nga, sa software company. Yun yung..". Nahirapan siyang ipaliwanag. "Basta sa computers. Pero kasi kakilala ko na dati yung may-ari. Kaya nakapasok ako kahit wala naman akong alam sa computers."
"Ah. Nga pala. Yung pinsan mo, si Eric, pauwi mula sa abroad sa susunod na buwan. may reunion atang pinaplano. Makakaluwas ka ba?"
"Si Eric Dagul? Nag-abroad ba yun?"
"Oo kaya. Tagal na. At talagang umasenso. Iisipin mo ba namang aasenso yun. Eh ang tamad-tamad nun dati."
"Oo, naalala ko nga. Buti pa siya, nakapag-abroad."
"Eh bakit hindi ka nga ba mag-abroad?" Tanong ng nanay.
"Naku, Nay, wala akong papasukan. Ayokong magsapalaran at magTNT"
"Teka.." At inamoy siya ni Lola Minda. "Uminom ka ba?"
"Konti lang, La. Nagpa-antok lang."
"Tanghaling tapat?" Singit na tanong ng nanay.
"Eh ano ngayon? Nay, iba na ang panahon ngayon. Yung mga taga call center, umaga nag-iinuman."
"Kaya walang nangyayari sa buhay ng mga yun"
"Nay, sila nga ang kumikita ngayon. Lagi ka na lang nega."
"Ano? Mega?"
"Nega! Negative! Lagi na lang may mali. Lagi na lang may napupuna." Tumataas na ang tono niya.
Hindi kumibo ang nanay niya. At hindi siya pinansin. Tumahimik silang tatlo.
Iniba niya ang usapan. "Siguro, Nay, dapat mas madalas kang lumalabas."
"Gastos lang yun."
"Wala ka bang dine-date ngayon?" Tinukso niya ang nanay niya. At nagngitian sila ng Lola Minda niya.
"Wala akong panahon para sa ganyan."
"Nay, bata ka pa. Kaya mo pang magpaligaw."
"Manahimik ka, Lucas. Ang mga lalaki, taksil."
Tumahimik na naman. Parang may masamang espiritu na dumaan. At dun niya naisip na ang tinutukoy niya siguro ay si Tito Mario. Awkward na naman.
"Akyat na muna ako, Nay, La."
"Sasama ka ba sa simba bukas?" Tanong ni Lola Minda.
"Di na po. Kayo na lang."
"Hoy, kahit ganyan ka, dapat naalala mo ang Diyos. Dapat nagdadasal ka pa rin."
"Nagdadasal naman ako. Nagsisimba rin po. Hindi lang regular." At pumanaog na siya. Nakita niya ang natirang Tanduay. Tinignan naman niya ang mga litrato. At naalala niya ang mga gabi nung kabataan niya.
Mula nang naganap yung hapon na iyon, may nagbago kay Lucas. Sa umaga, pareho pa rin ang pakikitungo niya kay Tito Mario. Hindi niya pinapansin. Minsan nga, sinusungitan pa niya. Nandun pa rin ang inis at ang pagtingin sa kanya bilang nang-agaw ng atensiyon ng nanay niya, at pumapalit sa kanyang tatay na yumao. Nandun pa rin ang bigat ng loob.
Ngunit may mga gabing para na lang may susing magbubukas ng kakaibang pakiramdam at hangarin. Hindi siya makatulog. Hindi mapakali. Hihintayin niyang malalim na ang gabi. At dahan-dahan siyang babangon. Lalakad siya tungo sa kwarto ng nanay niya, kwarto nila ni Tito Mario. Unti-unti niyang bubuksan ang pinto at sisilip. Makikita niya ang mahimbing na pagkakahiga ng magkasintahan. At minsan, natitiyempuhan niyang walang nakapatong na kumot sa katawan ni Tito Mario. At maaaninag niya muli ang bukol sa brief. Sa liwanag ng ilaw ng poste ng Meralco sa labas, makikita niya ang hugis ng tambok. Minsan matigas. At sa isang pagkakataon, parang nakalabas na ang ulo. Ilang gabing ganun ang kanyang ritual. Maninilip mula sa puwang ng bukas na pinto. At kung walang nakabalabal na kumot, manunuod. At babalik sa kwarto upang magsalsal, isip-isip ang titi ng Tito.
Dumating ang panahon na hindi na siya makuntentong naninilip lamang. Malayo masyado. Kailangan niyang malapitan. Lumakas ang loob niya at dahan-dahang binuksan ang pinto hanggang makapasok siya. Ang lakas ng kabog ng dibdib. Pakiramdam niya ay magigising sila dahil sa ingay ng puso niya. Ngunit hindi naman nangyari. Kaya nagawa niyang tumayo sa paanan ng kama. Natitigan niya ng mabuti ang tambok. At totoo nga na minsan, pagmaluwag ang brief, lumalabas na ang ulo.
Pinagnanasahan niyang mahawakan man lang, mahipo ang malaking ari. Kaya pinag-aralan niya kung paano siya makakalapit. Sa tabi ng kama, sa gawi ng Tito niya, may puwang na pwede niyang lusutan. Baka dun ay maaari siyang lumuhod, at malapit sa notang minimithi.
Dumating din ang pagkakataon na nagkalakas loob na siyang tumabi. Naluhod siya sa tabing kama at dahan-dahang pinagapang ang mga daliri. Mahimbing pa rin ang tulog. Malakas ang hilik. Nakatihaya at di gumagalaw. Hindi man matigas nung panahon na iyon ngunit malaki pa rin. Dumampi ang daliri sa nota. Pinakiramdaman ang reaksyon. Hindi nagising. At hinaplos ng dahan-dahan. Pinisil ng bahagya. At tumayo na rin siya sa pagkakaluhod. Baka magising pa.
Ganyan ang mga gabi ni Lucas na nagbibinata o nagdadalaga. Mga gabi ng paninilip, at minsan, mga gabing may haplos sa titing malaki. Minsan, aatakihin siya ng konsensiya niya. At pipilitin niyang hindi na gawin muli. Ngunit pagdating ng gabi, lahat ng pangako ay masisira lamang. May kakabog na naman sa kanyang dibdib. At babangon na naman siya tungo sa kwarto.
- Posted using BlogPress from my iPad
Friday, August 2, 2013
My "Before" experience
C3 and I watched "Before Midnight" a few weeks ago. I loved it. And it was perfect because we did the "Before" series marathon a few nights before. So they were literally aging before our eyes. :)
I got reminded of my almost-romantic non-date in 2008. A whole day spent with a guy I just met in Hong Kong. And it was all conversation while doing a hike. Here's the blogpost.
He was not so handsome, but he was tall and lanky. And very smart. We covered a lot of ground then, both literally (hiking in the hinterlands of Hong Kong) and figuratively. But a large part was me talking about my failed relationship (just broke up that time). He was insightful and attentive and witty. But we didn't do any philosophy or existential stuff.
I just loved how romantic that entire day was. And it wasn't even a date. I just accompanied him on his hike because I didn't have anything else to do then. I was smitten, more by the circumstance, I admit. But he was a very likeable person. I just didn't feel it was mutual. So we never even got to that part where we openly flirted. (Skinny dipping is not flirting.)
We are still in touch. A few times we would meet up, when he passes Manila or when I am in HK. We are friends now.
But I will still look at that day as one of the most romantic days ever. And I would never tell him about it.
- Posted using BlogPress from my iPad
I got reminded of my almost-romantic non-date in 2008. A whole day spent with a guy I just met in Hong Kong. And it was all conversation while doing a hike. Here's the blogpost.
He was not so handsome, but he was tall and lanky. And very smart. We covered a lot of ground then, both literally (hiking in the hinterlands of Hong Kong) and figuratively. But a large part was me talking about my failed relationship (just broke up that time). He was insightful and attentive and witty. But we didn't do any philosophy or existential stuff.
I just loved how romantic that entire day was. And it wasn't even a date. I just accompanied him on his hike because I didn't have anything else to do then. I was smitten, more by the circumstance, I admit. But he was a very likeable person. I just didn't feel it was mutual. So we never even got to that part where we openly flirted. (Skinny dipping is not flirting.)
We are still in touch. A few times we would meet up, when he passes Manila or when I am in HK. We are friends now.
But I will still look at that day as one of the most romantic days ever. And I would never tell him about it.
- Posted using BlogPress from my iPad
Subscribe to:
Posts (Atom)