Lucas Chronicles: Tito Mario 3

Buong-buo ang pagbabalik ng mga ala-ala habang nasa labas si Lucas ng bahay, sa may maliit nilang verandah. Tulog na ang nanay at lola. At si Tanduay na lamang ang kanyang kasama. Hindi niya lubos maisip na maalala niya ang bawat detalye. Hanggang sa masaklap na kinahantungan.

"Luluwas akong Maynila, Lucas. Nagpapasama ang tiyahin mo."

"Gaano po kayo katagal mawawala?"

"Dalawang gabi lang. Iiwan ko si Tito Mario mo dito, para mag kasama ka."

"Opo."

Hindi agad pumasok sa isip ni Lucas na maiiwan ang Tito Mario na kasama niya. Tulad ng dati, pumasok siya sa paaralan ng umaga. At umuwi ng hapon. Ginawa ang mga assignment hanggang tinawag na siya ng Tito Mario upang kumain ng hapunan.

Tahimik lang siya sa hapag-kainan. Silang dalawa lang, kahit na si Ate Mela ay wala pa. Paluwas pa lang bukas. Isang tanong, isang sagot. Hanggang matapos na sila.

Pinilit ni Lucas na matulog ng maaga. Ngunit nagumpisa ng maglaro ang mga demonyo sa isip. Wala si Inang. Walang katabi si Tito Mario. Wala rin si Ate.

Hinintay niya ang hatinggabi. Nag-umpisa ng kumabog ang dibdib niya. Pumunta na siya sa may kwarto ng nanay. Tulad ng dating gawi, unti-unti niyang binuksan ang pinto. Nakita niyang nakahiga muli ang Tito Mario, walang kumot. Pumasok siya sa loob.

Pinagmasdan niya ang nahihimbing. Nakita niyang matigas na ang nota. Dahan-dahan na siyang lumapit. Gaya ng dati, dinampi niya muli ang kamay sa nota. Iba ang pakiramdam. Ang tigas-tigas. At marahil ay masikip ang brief, bumubukol lang. Lumakas ang loob niya at nilusot daliri sa garter upang mapakawalan ang ulo.

Bigla niyang tinanggal ang kamay ng gumalaw si Mario at umaayos. Halos mapatalon siya sa takot. Humiga patagilid, palayo sa kanya. Naupo muna. Naghintay kung titihaya muli.

Parang ilang oras ang nagdaan kakahintay. Tatayo at aalis na sana siya ng umayos uli sa pagkakahiga si Mario at tumihiya. Nakalabas pa rin ang ulo ng ari sa brief. Pinalipas niya muna ang ilang sandali bago niya muling hinawakan. Dahan-dahan pa rin ang kanyang paghipo. Sa kanyang mga daliri, sinukat niya ang laki ng nota. May isang dangkal rin siguro. Ngunit ang pambihira ay ang taba nito. Lalo na ang ulong nakalabas. Parang makopa lamang.

Nilapit na niya ang kanyang mukha sa ari ni Mario. Dahan-dahan. Ang nais niya ay mailapit sa kanyang bibig man lang. Mahalikan. Masinghot ang amoy nagpakalalaki. Palapit ng palapit ang kanyang mukha. Ng biglang naubo si Mario. Sa gulat niya, natumba siya at napatong sa nota.

"LUCAS!" Ang biglang sigaw ni Mario. Bigla rin etong naupo mula sa pagkakahiga.

Biglang tumayo si Lucas, nanginginig sa takot.

"Tang-inang bata ka! Anong ginagawa mo!"

Nakatayo lang si Lucas, hindi maka-imik. Unti-unting tumutulo ang luha.

"Tang-ina mong bakla! Hinihipuan mo ako! Putang ina!" Tumayo na rin si Mario.

"Tang-ina! Isusumbong kita sa nanay mo, bakla ka pala!"

Humagulgol na si Lucas. "Wag po, Tito. Sorry po. Wag niyo po akong isumbong."

"Bumalik sa kwarto mo! Kung di makakatikim sa akin!" Nag-akma si Mario sasampalin ang bata.

Dali-daling bumalik sa sarili niyang kwarto si Lucas. Tuloy-tuloy ang iyak. Takot na takot. Hindi alam kung anong gagawin. Baka palayasin siya ng nanay. Baka ipahiya siya sa buong barangay. Walang tigil ang luha niya.


Dumating ang umaga. Nakatulog na rin siya kakaiyak. Nang nagising, di niya alam kung paano haharapin ang Tito Mario. Hiyang-hiya siya. Ngunit gutom na rin siya. Kaya tumayo na rin siya, naghilamos at bumaba sa komidor. Pinakiramdaman kung nasa bahay pa si Tito Mario. Nakita ang pandesal. Nagtimpla siya ng kanyang Ovaltine at kumain.

Matamlay siya ng buong araw. Hindi nakipaglaro sa mga kapitbahay. Walang ganang gumawa ng kahit ano. Nandun lang siya sa kwarto niya. Nagkulong.

Gabi na nung narinig niyang nandun na si Tito Mario. Ayaw na sana niyang bumaba kahit kumain. Ngunit tinawag rin siya upang maghapunan. Bumaba siyang nakayuko, hindi man niya matignan si Mario. Takot na takot.

"Oh, nakabili ako ng pancit sa palengke, at yung fried chicken. Kumain ka na."

Nakita niya ang pagkain. At ang beer sa tabi ng plato ni Mario. Kumuha siya ng kaunting pagkain at dahan-dahang sumubo at ngumuya. Hindi kumakain si Mario. Umiinom lang ng beer. At naramdaman niyang nakatingin sa kanya. Wala na ring gaanong imik.

Nang matapos siya, tumayo na at nagligpit. Tinuloy na niya sa paghugas ng mga gamit. Si Mario naman, naka-upo lang, tuloy pa rin ang inom na beer.

"Aakyat na po ako."

Tumungo lang sa pang-ayon si Mario. At umakyat na rin si Lucas at nagkukulong muli sa kwarto. Nagbasa na lang ng komiks. Sa labas, narinig niyang sinindi ni Mario ang TV.

Nakatulog siya ng maaga. Ngunit nagising siya ng may tumatawag sa kanya.

"Lucas. Lucas."

Si Tito Mario niya. "Opo?"

"Pumasok ka sa kwarto."

Kinabahan si Lucas. Natakot. Hindi alam kung bakit tinatawag siya. Papagalitan? Papaluin kaya?

Tumuloy siya sa kwarto. Binuksan ang pinto at dinatnang naka-upo sa kama si Mario. May beer pa rin sa tabi. At naka-brief lang.

"Dito ka." Tinuro ang kama. Ang lakas ng kaba ni Lucas habang paupo sa kama.

Uminom ng beer. "Ginulat mo ako kagabi. Wag mo akong gugulatin."

Nakayuko lang si Lucas. Tumungo.

"Walang masama sa bakla. Kung ayaw mong sabihin ko sa nanay mo, isisekreto ko."

Nag-umpisang tumulo ang luha ni Lucas. "Opo. Salamat po."

Sumandal si Mario sa ulunan ng kama. "Sikreto natin." At lumagok muli ng beer. "Tignan mo ako."

Dahan-dahang tumingin si Lucas kay Mario. Dinaanan ng pananaw ang bukol, na ngayon ay hawak na ni Mario. Nagulat si Lucas, ngunit di niya pinahalata. Tinignan sa mata si Mario.

“Sikreto natin. Kung ano ka man. Kung anong gusto mo. Ok lang sa akin.” Sabay turo sa hawak-hawak na ari. “Eto ba gusto mo?”

Hindi alam ni Lucas kung hinuhuli lamang siya ni Mario. Nakatingin lang siya. Humihikbi-hikbi pa sa iyak. Ngunit di maka-imik.

“O di ba, eto gusto? Sige, pahahawak ko sa iyo.” Tinanggal ang kamay at pinakita ang matigas ng ari. Nakatabingi upang hindi lumabas sa brief.

“O? Bakit di ka na kumikibo? Sige, hawakan mo na.”

Hindi pa rin gumagalaw si Lucas. Nakatingin lang kay Mario.

“Sabi ng pwede mo ng hawakan.” At kinuha niya ang kamay ni Lucas at pinatong na sa kanyang nota.

Nanginginig pa rin ang kamay ni Lucas habang nakapatong ang kamay niya. Ngunit inunahan na rin siya ng mainit na pakiramdam at unti-unting niyapos ang titi sa may brief. Pinisil niya dahan-dahan. At padiin ng padiin. Narinig niyang umungol ng bahagya ang Tito Mario. Ng tinignan niya, nakapikit pa.

Si Mario mismo ang nagtanggal na ng kanyang brief at humiga na ng hustuhan sa kama. Kinuha niya uli ang kamay ni Lucas at hinayaang paglaruan ang kanyang ari. Nawala na rin lahat ng takot sa looban niya at inenjoy na niya ang malaking nota.

“Marunong ka na sumubo?”

Tumungo lang siya. At nilapit na bibig sa nota. Sa wakas, nadilaan na niya ang ulong matagal na niyang pinagpapantasyahan. Marunong na nga siya. Dinilaan niya muna sa paligid bago niya unti-unting sinubo.

Ngunit malaki at mataba pumuwesto pa siya upang maisubo ng mabuti.

“Dahan-dahan. Yung ngipin. Buka mo ng mabuti.”

At sinubukan niyang ibuka pa ng husto ang bibig niya.

“Sige, tsupain mo. Parang lollipop. Ahh”

Nahihirapan si Lucas ngunit kasama na rin ang saya at libog sa ginagawa niya. Tumayo si Mario at pinaluhod sa harap niya ang bata. Pinatuloy niya ang pagtsupa. Hindi nakatiis ang Tito Mario. Kinuha ang ulo ni Lucas at lalong binaon ang nota. Nabiluakan na si Lucas. Lumuha siya at pumiglas.

“Ano ba! Wag kang tumigil! Malapit na ako” At sinubsob muli ang nota sa bibig ni Lucas. Kinantot niya ang bibig ni Lucas. Maduwalduwal na siya ngunit ayaw siyang pakawalan ng Tito Mario. Lumuluha na siya sa sakit.

At bigla na lang nilang narinig. “HAYOP KA! ANIMAL KA!” Binitawan ni Tito Mario ang ulo. Biglang napaupo sa sahig si Lucas, umiiyak. Naghalo na ang takot, ang sakit sa pagsubsob ng nota.

Si Inang, biglang nasa harap nila, nasa kwarto, huling-huli ang nangyayari.

Biglang nag-iiyak si Lucas at tumakbo sa nanay niya at niyakap.

“Putang-ina mong hayop ka! Anak ko pa ang bibiktamihin mo!”

Gulat na gulat si Tito Mario. Hindi makasalita.

Tuloy-tuloy ang iyak ni Lucas, mahigpit ang yakap niya sa nanay niya.

“Nakakadiri ka! Lumayas ka! Lumayas ka!” Kinuha ang bag at itinapon kay Mario. “Putang ina mo! Bakla! Ipapa-pulis kita!”

“Yang anak mo ang bakla! Hinipuan ako!”

“Tarando ka pala! Anak ko pa sisihin mo! Lumayas ka na!” Pinagbabato niya si Mario ng mga gamit na nakukuha niya sa tokador. Suklay, salamin, kahit na imahen ng Sacred Heart ay hinagis na niya.

“Putang-ina niyo pareho! Pareho kayong sira-ulo!” Nagbihis si Mario at lumapit sa nanay ni Lucas.

“Gago ka! Bakla! Sige! Isusumbong kita sa pulis! ” sigaw ng nanay.

Malakas niyang sinampal ang nanay na halos matilapon sa sahig ang mag-ina.

“Kayo ang mga tarantado!!! Mga bwisit kayo!” Nilayasan na nga ni Mario ang mag-inang umiiyak.

“Patawarin mo ako, anak. Hindi ko akalaing hayop pala siya.” Tuloy-tuloy ang hagulgol ng nanay niya.

“Sinaktan ka ba niya?”

“Opo. Ang sakit-sakit po, Nay.”

“Sorry anak. Patawarin mo ako!”

“Ang sakit-sakit po... “

Natulog silang mag-ina sa kwarto, napagod sa kakaiyak. Nagising si Lucas at wala na siyang katabi. Si Inang ay bumaba na.

Sumunod siya pagkatapos makapaghilamos. Dinantnan niya si Inang na naghahain ng almusal. Maga pa rin ang mga mata. Matamlay.

“Kumain ka na, Lucas.”

“Opo.”

“Matagal ka na ba niyang inaabuso?”

Hindi agad sumagot si Lucas. Nagtatalo sa isip niya kung sasabihin niya ang katotohanan. Na siya ang may pagnanasa. Na siya ang nanguna. Ngunit hindi niya kayang aminin. Baka malagutan siya. At kung magkaayos man si Inang at Tito Mario, baka isumbong siya. Kailangan niyang unahan. At panahon na rin na mawala sa buhay nila si Tito Mario.

“Opo. Minsan po, pag ginagabi kayo. Pinipilit po niya na...”

Biglang sumingit si Inang. “Putang-ina niya! Hayop talaga. Batang tulad mo ang hinahalay niya sa kanyang kahayupan. Nakakadiri siya.” Ramdam na ramdam ni Lucas ang galit ng nanay niya. Tahimik lang si Lucas, kumakain.

“Buti na lang at walang kutsilyo dun. Kung di, napatay ko yung halimaw na yun.”

“Magpunta tayo sa pulis.”

Nagulat si Lucas. “Wag na po, Inang. Hayaan na natin siya.”

“Dapat makulong ang mga katulad niya.”

Lalong nakonsensiya si Lucas. Paano kung makulong si Tito Mario? Dahil sa kanya? Huwag naman.

“Hindi na po. At ayoko na sana siyang makita.”

“Sige, iho. Hindi na natin ipapa-pulis.”

Yun na ang huling beses na pinag-usapan nila ni Inang ang malagim na pangyayari. Hindi na binanggit kahit kay Ate Mela ang pangyayari. Hindi na rin nagpakita si Mario. Pinakuha na lang ang gamit. Natakot siguro dahil baka nga ipa-pulis ng nanay niya.

At ngayon lang niya naisip. Dun rin natapos ang saya at sigla ng nanay niya. Mula nun, naging tahimik at seryoso na ang nanay niya. Baka iyon ang ugat ng pagbabago sa kanilang mag-ina. Bakit? Sinisisi kaya siya ng nanay niya sa pagkawala ng mahal niya? Nagtanim ba ng hinahakit sa kanya si Inang? Siya ba ang may kasalanan?

Oo, siya nga ang may kasalanan. Siya ang tunay na dahilan. Dahil siya talaga ang may pagnanasa sa tiyo. Dahil siya ang nanghipo. Kahiya-hiya ang kanyang ginawa. Dahil sa kanya, naghiwalay sila ni Inang. Dahil sa kanya, hindi na niyang nakitang tumawa at maging masaya si Inang.

Nagulat siyang biglang nagsibalikan lahat ng ala-ala, mapait man. Akala niya, matagumpay na niyang nabaun sa limot. Ngunit hindi pa pala. Bumabalik rin pala ang mga ganung ala-ala, upang multuhin ka. Takutin ka at ipamalas sa iyo na ikaw ay di makatotohanan. Ikaw ay mayroong masamang nakaraan.

Tumulo ang luha ni Lucas. Hiyang-hiya sa ginawa niyang pagsisinungaling, sa paghahalay kay Tito Mario. Ang bigat-bigat sa kanyang puso, sa kanyang konsensiya.

Umakyat siya sa kwarto ng nanay. Nakabukas ng konti ang pinto. Nakita niyang gising pa siya. At nasa aparador lang, nag-aayos ng gamit.

“Nay?”

“Ha? Lucas? Bakit anak?” Tumalikod. “Naka-inom ka.”

“Nay. May sasabihin sana ako sa iyo.”

Napansin ng nanay niya na may luha sa mga mata. “Ano yun?”

“Nay, yung tungkol kay... “ Nahirapan si Lucas na ituloy ang sinasabi.

“Kanino?”

“Kay Tito Mario.”

Nakatingin lang sa kanya ang nanay niya. “Bakit? Anong kailangan pag-usapan dun? Lucas, ang tagal-tagal na nun.”

“Nay, yun nangyari sa amin...”

Napapikit si Inang, parang may sumaksak sa kanyang puso. “Tapos na yun. Wag na nating pag-usapan.”

Tumulo na ang luha ni Lucas. “Nay, ako ang may kasalanan.”

“Ha? Anong kasalanan mo?”

“Nay, ako.. ako yung nag-umpisa. yung nanguna.”

“Panong nanguna? Hinahalay ka nung gagong yun.”

“HIndi po. Nakakadiri man aminin. Ngunit.. ako po yung,” Bumuhos na ang luha at humagulgol na si Lucas. “Ako po yung nang-gapang at naghipo sa kanya habang tulog siya. Nahuli niya ako. Nagising siya. Pinagbigyan niya lang ako.”

“Tama na. Tama na.” Umangal si Inang, parang mas lalo lang nasasaktan sa mga naririnig niya.”

“Lucas, ayoko ng alalahanin yan. Parang bubog sa aking puso ang pangyayaring yun.” Tumutulo na rin ang luha ni Inang.

“Alam ko, Nay. Pero dapat niyong malaman na hindi niya kasalanan. Ako ang nanghalay, Nay. At ako ang nagsinungaling para pagtakpan ang ginawa ko. At para mapaalis ko rin siya. Dahil hindi ko gustong palitan niyo si Papa.”

“At alam ko rin na yun ang dahilan kung bakit hindi na kayo masaya. Kung bakit hindi na tayo naging close. “

Tuloy-tuloy ang iyak ni Lucas.

“Anak, yun ba ang tingin mo? Naku Lucas. Ikaw ang lumayo sa akin. Ikaw ang hindi na nagkwento. At yung tungkol sa halimaw na Mariong yun, Lucas, hindi ikaw ang may kasalanan. Kahit ikaw pa ang nanguna. Kasi ikaw ang bata! Naiintindihan mo ba?”

Tumingin si Lucas sa nanay niya. Nalilito. Hindi makaintindi.

“Lucas, bata ka pa nun. Natural lang kung may mga kakaiba kang nararamdaman. Nagbabago ang katawan mo. At kung nagawa mo man yun, kung kasalanan man, hindi pa rin sa iyo ang malaking kasalanan. Bata ka pa kasi.”

“Si Mario ang nakakatanda. Siya ang adult sa inyong dalawa. Malaking kasalanan, kahit sa batas, malaking krimen ang ginawa niya. Dahil hindi ka niya dapat pinatulan. Menor de edad ka, iho. Nasa kanya ang tamang pag-iisip. Ngunit hindi niya ginamit! Siya ang nagkasala!”

“Kahit kailan hindi ko naisip na ikaw ang may kasalanan. Sa totoo lang, sinisisi ko ang sarili ko sa pangyayari. Na nagmahal ako ng isang halimaw. Isang bastos na hayop. At ikaw ang kanyang naging biktima. Kaya ka siguro naging..”

“Nay, wag niyo siyang sisihin sa aking kabadingan. Bakla na ako dati pa.”

“Ngunit hindi kita sinisisi, kahit kailan man. Ako ang humihingi ng patawad sa iyo, nun pa man.”

“Lucas, ikaw ang lumayo. Ang loob mo lumayo sa akin mula nun. Ang inisip ko, hindi mo ako mapatawad. At hindi kita masisi kung ganun. Dahil ang laki ng aking pagkukulang.”

Dun pa lang nabuo sa isipan ni Lucas na totoo ang sinasabi ng nanay niya. Siya ang lumayo. Siya ang hindi na naging close. At naintindihan na rin niya ang sarili niya. Dahil sa pakiramdam niyang malaking kasalanan ng kanyang pagsisinungaling, at pagnanasa sa taong mahal ng nanay niya, hindi niya maharap ang nanay niya. Siya nga ang walang mukhang maiharap sa kanya.

“Nay, never ko kayong sinisi. Ako po talaga ang masama. Hiyang-hiya ako sa ginawa ko. Diring-dire sa sarili. ” Tumungo lang siya sa kahihiyan.

Nilapitan siya ng nanay niya at niyakap siya ng mahigpit.

“Ay Lucas, ikaw na pinakamamahal ko. Wag mong isipin yan. Hindi ka masamang tao. Please, wag mong isipin yan. Tao ka lang.” Pareho na silang nag-iyakan, magkayap ng mahigpit.

“Sorry, anak.”

“Sorry, Nay.”

“Lucas, mahal kita. Nagbalik ka na.” At hinalikan niya sa nuo ang kanyang nag-iisang lalaki.


- Posted using BlogPress from my iPad