kababalaghan ka talaga

di naman kita mapapansin kung di ka daan ng daan sa bintana. marahil, mananatili ka lang isang gwapo sa paligid. pero nauna ka kasing magpapansin. kaya napansin kita. pero bakit nga ba daan ka ng daan dun? ano ba ang pinupuntahan mo? kasi nung dinaanan ko yun, parang wala namang papupuntahan. at mula ng nagkakilala tayo, bakit di ka na dumaan muli?

akala ko ba negosyo at trabaho ang pakay mo at gusto mo akong makilala? bakit hanggang ngayon, ni isang proposal wala ka ng pinadala? patuloy naman ang ating pag-uusap ngunit di mo na nababanggit ang trabaho? eh para kasing atat-na-atat kang makakuha ng negosyo nung umpisa. ang weird mo.

mukha namang marami kang kaibigan. at sabi mo nga, super family man ka. nakakapagtaka lang na sa dami ng tao sa atin, ako yayain mong mag-lunch o uminom ng kaunti. kasi, parang wala naman tayong things in common. (well, pareho pala tayong tumatakbo) yet parang gusto mong makipagkwentuhan. talagang bang kailangan mo ng kaibigan at ako ang napili mong kaibiganin? i mean, ako, a single guy?

sa mga labas natin, ikaw lagi kong pakukuwentuhin. kasi, masaya rin naman ang mga kwento mo tungkol sa pamilya mo. and you should really be very proud. wag mo ng asahan magkukuwento ako. kasi di ko ata kakayaning aminin sa iyo ang tunay kong pagkatao. di pa rin kita kilala. di ko pa rin alam kung anong gagawin mo kung malaman mo. pero sa totoo lang, alam mo naman na, di ba? sana nga sabihin mo na lang diretso na alam mo para mas maging comfortable ako sa iyo.

oo, talagang crush kita, hanep naman kasi ang gwapo mo. pero kaya ko namang maging magkaibigan lang tayo, dahil straight ka at pamilyado. pero sa totoo lang, naguguluhan pa rin ako kasi sa iyo. kasi parang di normal ang takbo ng ating pagkakaibigan. at least not with the way i know straight guys do it.

hay sumasakit lang ulo ko (at puson sa iyo).