Lucas Chronicles: Tito Mario 1

Nang umuwi si Lucas sa bahay, wala pa si Joey. At muli niyang naalala ang huling palitan nila. Nakakainit ng ulo. Nag-iinarte naman ang jowa. Pinilit na lamang niyang makatulog kakaisip ng nangyari sa kanila ni Sir Dante. Parang pampelikula lang. Mabilis at matamis. Ngunit bitin.

Alas-kuwatro na ng umaga ng nagising siya at bumukas ang pinto. Lasing na lasing na pumasok si Joey sa kwarto. Ang ingay. Lahat ng bagay binabangga. Ayaw niya sanang kibuin ngunit naawa na rin siya.

"Ano ba yan, lasing na lasing ka?" tumayo na siya at binuksan ang ilaw.

"Hindi no. Hindi ako lasing."

Ngunit bigla na lang humilata sa kama, suot pa lahat ng damit. Kahit sapatos ay nakasuot pa rin.

"Umayos ka ng pagkakahiga." Ngunit hindi siya pinansin ni Joey. Tinanggal niya ang sapatos at medyas. At tinanggal na rin ang belt. Umungol ng bahagya. Buti na lang at madali rin niyang nahubad ang maong at ang short sleeve na suot. Amoy sigarilyo. Inayos niya ang higa para makatabi siya. At pinatay ang ilaw.

Kinabukasan, nauna pa rin siyang nagising kay Joey. Halatang hindi sanay uminom ang isa. Mahimbing pa rin ang pagkakatulog, suot pa rin ang brief. Tumayo na si Lucas at naghilamos muna. Binuksan ang laptop at nagbasa ng email.

Nakatanggap ng email si Lucas mula sa Ate Mela niya sa US. Masaya naman at mukhang maayos ang nagiging buhay nila ni Roger. Ngunit sa dulo ng email ay kinagalitan siya. Bakit raw niya hindi dinadalaw si Inang. Eh napakalapit lang ng Pampanga.

Matagal na siyang hindi bumibisita sa nanay niya. Ang dami ng nangyari sa buhay niya at hindi pa niya na kukuwento sa kanya. Maski ang litrato ng anak niya kay Emily, di pa niya nakikita. Ang huli niyang naka-usap siya ay nung nagbabalak siyang umuwi sa probinsiya, dahil wala pa siyang trabaho. Ngunit sandali lang ang usapang iyon.

Hanggang ngayon ay awkward pa rin ang kaniyang pakikitungo kay Inang. Kaya rin naman hindi niya masyadong nadadalaw. Mabait kung sa mabait ang nanay niya. Maasikaso. Tipikal na nanay. Malaki rin ang naging sakripisyo sa pagpapalaki sa kanila ni Mela. Ngunit hindi niya magawang kuwentuhan siya. O maglambing man lang. Siguro ganun talaga pag lalaki.

Nagpasiya siyang tawagan at kamustahin.

"Nay? Hello?"

"O Lucas. Kamusta?" Maingay ang linya. Siguro nasa puwesto na siya. Mayroon silang maliit na puwesto sa harap ng palengke.

"Ok lang, Nay. Sumulat si Mela."

"Ang Ate mo? Bakit? Anong nangyari?"

"Wala naman, Nay. Nangangamusta lang. Gusto ko lang sabihin sa iyo."

"Ah. 'Kala ko kung napano na siya."

"Papasyal ako dyan sa susunod na weekend."

"Ah. Mabuti naman." Parang malamig ang salubong sa kanyang balita.

"May kailangan ka ba mula dito?"

"Wala naman. Kagagaling ko lang diyan nung isang buwan."

"Ah. O sige, Nay. Mga Saturday ng hapon, nandiyan na ako."

"Sige, iho." At binaba na ang telepono. Ganun ang usapan. Maikli. Direct to the point, ika nga.

Nagising si Joey sa usapan. "Babe, sakit ng ulo ko."

"Ikaw kasi, hindi ka naman umiinom. Nagkahang-over ka."

"Eh ikaw kasi. You stood me up. Ang saya pa naman."

"Wag na nating pag-usapan iyan. Alam mo naman ang trabaho ko." At muling bumalik ang inis sa jowa.

"Hmp. Siguro kalandian mo lang ang kasama mo kagabi."

"Babe, work eto. Imagine, naulanan ako. Di ka man naawa sa akin."

"Babe, ano ba gamot sa hangover?"

"May paracetamol diyan. Kaya na yan. Kailangan mong uminom ng maraming tubig."

Tumayo at lumabas si Joey ng kwarto. Inisip naman ni Lucas ang pagluwas niya sa probinsiya. Hindi maalis ang alinglangan. Ngayon lang siguro siya uuwi na silang dalawa lang ni Inang ang magsasama. Dati, lagi nandun si Ate Mela. Kaya hindi maramdaman ang kakaibang pakiramdaman nilang mag-ina. Kuhang-kuha ni Ate ang kiliti ni Inang. Pagmagkakasama silang tatlo, masaya lagi. Malaking pagkakaiba nung umalis na si Ate. Bumalik sa tahimik ang bahay. Awkward lagi. Kaya naman ng makaalis na si Ate, nagmamadali rin siyang bumalik sa Maynila.

Pumasok na si Joey. "Babe, mag sick leave ako. Di ko kaya."

"Wala ka bang naiwan na trabaho? Baka kawawa naman ang teammates mo."

"Ok lang yun. Kaya nila." at muling nahiga si Joey sa kama.

"Babe, sa sunod na weekend uuwi ako."

"Sa probinsiya? Bakit? May problema ang mom mo?"

"Wala naman. Nag email si Ate. Sabi kasi dalawin ko. I called her nga."

"Ah. Ok Babe. I'll sleep muna."

Habang natutulog si Joey, nagtext naman si Sir Dante, nangangamusta lang. May kilig siyang naramdaman. At sinagot agad ang text.

"Helo po."

"Po pa rin tawag mo sa akin? After last night?"

"D respect wil always b der, Sir."

"When do I see you again? Can you talk?"

"W8. col n 5mins"

"Sure."

Lumabas ng kwarto si Lucas. Bumaba papuntang garahe. Ang ibang mga kasama nila sa bahay ay nakatambay sa may komidor. Sabado kasi. Maraming walang pasok. Hinantay niya ang tawag.

"Hello, Luc?"

"Hello Sir Dante."

"Ano ba? Dante na lang. I want to see you."

"Sir, i-follow up ko pa yung papers for registration ng site. Baka next week pa ako makapasyal."

"Can't I see you even without work?"

"Busy rin. And uuwi ako sa province sa weekend."

"Can I go with you? May driver ako."

"Sir, wag na po. Bisita lang ako sa mother ko."

"Ang bait mo talaga. Luc, alam kong may partner ka. I just want to have dinner."

"Opo Sir. I will check my schedule po."

"Sige, do that. And don't worry about Claude. Maiintindihan niya. Ako bahala sa iyo."


Dumating rin ang Sabado at naghanda na siyang lumuwas. Overnight lang naman siya kaya magaan lang ang bag na dala. Hindi maalis ang kaba sa dibdib. Hinatid siya ni Joey hanggang sakayan ng bus. At pinagbaunan pa siya ng makakain sa biyahe.

Nakarating siya ng maaliwalas sa bahay, tanghaling tapat.

"Inang?"

Si Lola Minda ang sumalubong sa kanya. Hirap na hirap na ring lumakad. Kapatid siya ng tunay niyang lola. Ngunit matandang dalaga at inaalagaan na lang ni Inang.

"Ang ingay-ingay! Oh Lucas! Ikaw pala yan!" Nagmano siya sa nakakatanda.

"Si Inang po?"

"Nasa palengke pa. Pa-uwi na rin yun. Nananghalian ka na ba?"

"Di pa, Lola."

"Sige, ipaghahain kita. I-akyat mo na ang gamit mo."

Umakyat siya sa hagdan. Walang nagbago sa bahay. Ang pagkakaayos, ganun pa rin. Nandun pa rin ang lamesita at ang mga santo. Mayroon pa ring tuyong sampaguita. Nakita niya ang pinto ng kwarto ni Ate. Katabi nito ang kanyang kwarto. Nakabukas ang pinto. Marahil ay nag-ayos si Inang para matulugan niya. Nandun pa rin ang mga libro niya, naninilaw na. Ngunit napabilib siya sa nanay niya. Malinis at hindi maalikabok ang gamit niya. Binuksan niya ang aparador at hindi man amoy luma ang mga damit niya. Hindi na niya pala kailangan magdala ng damit pambahay.

Habang nagpapalit siya ng bihisan, narinig niya ang nanay niyang dumating. At nag-usap sila ni Lola Minda. Bumaba na siya at nakisali.

"Hello Nay" at sabay nagmano na lang.

"Kanina ka pa?"

"Di po. Nagpalit lang sa taas."

"Pinaghain ka na ni Cha Minda. Kumain ka muna."

Naupo siya at tinignan ang luto. Embotido, gawa ni Lola. Masipag pa rin magluto si Lola, kahit mabusising gawin.

"Nay, penge ng ketchup." Hinanap at inabot sa kanya ng nanay niya. At naupo na rin sa mesa, tabi ng Lola Minda.

"Napano ka na? May bago ka ng trabaho?"

"Opo. Nasa sales uli. At parang EA ng presidente ng kumpanya."

"EA?"

"Executive assistant po."

"Secretary?"

"Hindi po. EA. Parang tagapamahal ng mga gawain ng boss."

"Malaki ba suweldo?"

"Sakto lang po. Di naman ako magastos."

"Eh yung apo ko. Yung anak mo dun sa bisaya?"

"Ok naman po. Malaki na rin. Nakakapagbigay na uli ako ng sustento. Nagdala ako ng pictures niya."

"Saan?"

"Nasa bag sa taas. Kunin ko."

"Tapusin mo muna ang pagkain mo." Ngunit dali-dali pa rin siyang umakyat. Hinanap niya ang mga pina-print niyang mga litrato ni Matt.

Walang imik masyado ang nanay habang tinitignan ang litrato. Mas maingay pa si Lola Minda. "Sus kagwapo pala ng bata! Buti na lang at nagka-anak ka ng ganyan! Anong pangalan?"

"Matthew po, 'la. Matt ang palayaw"

"Mat? Ang pangit naman iho." Natawa na lang si Lucas. Kahit kailan ay walang preno si Lola Minda sa ganyang mga bagay.

"Malaki na nga." at binalik ang litrato kay Lucas.

"O, magpahinga ka lang. Babalik pa ako sa tindahan."

"Opo Nay. "

"Bakit wala kang kasama ngayon?"

Naramdaman niyang namumula siya. "Ah busy lang po si Joey."

"Yun ba ang bago? Joey?"

"Hindi naman po bago, higit isang taon na rin kami."

"Eh kasi, papalit-palit ka, sabi ng Ate mo."

"Hindi naman po."

"Siguro nga mabuting naging bakla ka. Ang dami mo sigurong anak kung tunay kang lalaki."

At biglang sumingit ang lola. "Buti nga nagka-anak pa yan. Akala ko di mo kaya!"

Hindi na natutuwa si Lucas sa takbo ng usapan. "Salamat, 'la, sa food. Akyat na muna ako."

Habang paakyat, "Nay, alam mo ba kung saan yung ibang photo album ko?"

"Ay ewan ko sa iyo. Wala ba sa kwarto mo?"

"Parang di ko nakita."

"Subukan mo sa kwarto ko. Dun sa may tokador."

"Ok po."

Umakyat si Lucas patungong kwarto ng nanay niya. Binuksan niya ang kwarto. Tulad ng ibang mga silid, wala ring pinagbago sa pagkaka-ayos. Napatingin siya bintana. At bigla niyang naalala ang itsura nito paggabi. Kung paano pumapasok ang ilaw ng poste sa kalye. At ang pagkaway ng mga kurtina sa hangin.

Binura niya agad sa isipan ang imahen. Dumiretso siya sa tocador at tinignan ang mga photo album. Nakita niya ang hinahanap niya at bumalik na siya sa kwarto.

Gusto niyang maalala ang panahon ng nakilala niya si Dante. Ano nga bang itsura niya nun? Dahan-dahan niyang tinitignan ang mga litrato, nag-umpisa sa likod. Yun kasi yung edad niya nun. Natawa siya sa itsura niya. Pagka-payat-payat.

Pabalik ang kamay ng orasan. Ang haiskul na mga barkada. Ang mga nagtatagong mga bading, nagpapakalalaki sa litrato. Pare-pareho silang magkakaibigan.

At napunta siya sa litrato nilang mag-anak. Si Inang. Nung kasama pa niya si... Si Tito Mario. Pinagmasdan niya si Tito Mario, at bumilis ang tibok ng kanyang puso. Agad niyang sinara ang photo album.

Si Tito Mario... Binaon na niya sa limot si Mario. Ang naging nobyo ng nanay niya. Nanumbalik ang mga kahiya-hiyang alaala. Mga ala-alang akala niya ay naitapon na niya. Nabasura. Nanghina siya sa biglang nagdatingang mga alaala. Naghalo ang mga emosyon sa kalooban niya. Parang binabagyo siya ng galit, hiya, inis, takot. Nagbabalikan lahat.

Nagbihis siya at lumabas ng bahay. Naghanap ng mabibilhan ng Tanduay. Tanghaling tapat at naghanap siya ng maiinom. Nakabili siya sa tabing tindahan at itinago ang bote. Baka makita ni Lola Minda.

Bumalik siya sa kwarto niya at binuksan ang bote. Uminom ng konti. Ang tapang. Ang init. Ang sakit sa lalamunan. Ngunit kinakailangan. Binuksan niya muli ang photo album at binalikan ang mga photos kasama si Tito Mario.

Naalala niya nung unang pinakilala ni Inang si Tito Mario.

Patapos siya ng elementary nun. First honor. Masayang masaya siya sa balita sa kanya ng kanyang paboritong guro, si Ms. Lopez. Hindi man siya valedictorian o salutatorian, siya raw ang first honorable mention. First honor pa rin. Nagbunga rin ang paggugol niya sa pag-aaral mula nung nawalay si Itay. Ilang taon na rin ang nakakalipas. Yun ang ipinangako niya sa kanya bago yumao.

Pumunta siya agad sa tindahan upang ibalita sa nanay. Dun niya nakita si
Tito Mario. Nagkukuwentuhan. Naghahagikhikan. Naglalandian sa kanyang paningin. Malaking tao ngunit halatang mas bata sa nanay niya. Ipinakilala sa kanya. Tumungo siya at agad umuwi. Hindi n niya ibinalita sa nanay ang kanyang honor.

Mula nun ay madalas na niyang nakikita si Tito Mario. Dumadalaw sa nanay niya. At nakumpirma niya na lumiligaw. Dun pa lang niya uling nakitang tumatawa muli si Inang. Kinikilig sa manliligaw na binata. Ngunit hindi pa rin siya natutuwa. Hindi pa rin kayang palitan nito ang kanyang tatay. Si Ate Mela naman, parang walang pakialam. Palibhasa, nagdadalaga na at may sariling mundo. Kausapin man niya ay hindi man siya pinapansin.

Isang gabi nung bakasyon, kinausap na sila ng nanay nila ng masinsinan. Magsasama na raw sila ni Mario, ngunit si Mario ang maninirahan sa kanila. Umiyak siya nun sa galit sa nanay niya. Ngunit hindi niya mapigilan. Nung sumunod na araw ay dala na ni Mario ang kanyang mga gamit at nasa kanila na.

Dun niya lang nalaman na tsuper ng jeep pala si Mario. Namamasada sa bayan lamang. Hindi tapos sa haiskul. May walong taong agwat sa edad ng nanay niya. Palangiti at laging may baon biro. Kaya naman nagustuhan ni nanay. Kuhang-kuha ang kiliti niya. Kahit nga si Ate ay napapatawa niya.

Isang tanghali nung summer na yun, walang magawa si Lucas. Ang mga kalaro ay pinatulog muna ng kanilang mga magulang. Ang alam niya, mag-isa siya sa bahay dahil may lakad naman si Ate Mela. Tinopak na naman siya at naisip niyang kunin ang mga make-up ng nanay at paglaruan. Bilis siyang umakyat at pumasok sa kwarto ng nanay niya.

Nagkagulatan sila ni Mario na nasa loob pa pala ng silid. At ang suot ay brief lang.

"O Lucas. May kukunin ka ba dito? Bakit hindi ka naiiglip? Tanghaling tapat, ha?"

Hindi agad makaimik si Lucas sa gulat. Dahil para na rin siyang nahuling maglalaro ng make-up. Ngunit mas hindi niya maalis ang paningin niya sa bukol ng Tito Mario niya. Ang laki. Halos hindi maitago sa brief na puti. At dun pa lang niya napagmasdan ang hubog ng katawan. May tiyan man ay hindi naman kalakihan. Bigla niyang naalala ang kanyang Kuya Edgar sa Pangasinan.

"Ah. Wala po." Ngunit hindi pa niya magawang umalis. Samantala, si Mario naman ay nagaayos upang mahiga. Sinindi ang electric fan at inayos ang mga unan.

"Matulog ka muna. Mainit sa labas. Ako rin hihiga muna." At humiga at pumikit ang Tito, naka-brief na humilata.

Nagawa rin iyang umalis ng kwarto at pumasok sa silid. Kumakabog ang dibdib. Nagbalik ang kanyang karanasan, ang unang karanasan kay Edgar. At nakita niyang ang tigas-tigas ng sarili niyang titi. Hindi siya mapakali. Gusto niyang masilayan ng isa pang beses ang bukol. Pinalipas niya ang ilang minuto upang siguraduhing tulog na tulog si Mario. At binalikan niya sa kwarto.

Binuksan niya ang pinto ng bahagya at sinilip. Tulog na nga. Humihilik pa. Tuloy ang kabog ng kanyang puso. Malakas. Ang init ng pakiramdam. Lalo na sa kanyang titi. Nakita niyang nagbabasa na ang ulo. Mahimbing nga ang tulog ng sinisilipan. At nang tumihaya, nakita niyang matigas na ang nota. Bukol na bukol sa brief. Nagpupumiglas. Natuyuan siya ng laway sa lalamunan.

Ng biglang naubo si Mario ay isinara niya ang pinto sa gulat at takot. Pumasok sa loob ng sariling kwarto at hinawakan ang kanyang ari. Basang-basa na. Parang may sariling isip ang ari niya at gumalaw sa kanyang pagkakahawak. At tinuloy ng tinuloy ang pagsalsal hanggang nilabasan siya. Isip-isip ang malaking nota ni Tito Mario.



- Posted using BlogPress from my iPad